برندسازی و یا برندینگ (Branding) یعنی ایجاد تفاوت منحصر بفردی که برای مشتریان، کارکنان و مدیران سازمان اهمیت زیادی دارد. در اختیار داشتن یک برند تجاری قوی باعث می‌شود هزینه‌های یک سازمان به علت جلوگیری از سرمایه‌گذاری‌های نامناسب و بی‌هدف به صورت چشم‌گیری کاهش پیدا کنند.

برندسازی به انواع مختلفی مانند برندسازی مشارکتی، دیجیتال، شخصی، علّی و کشوری تقسیم می‌شود:

1. برندسازی مشارکتی (Co-Branding): برند سازی مشارکتی از طریق همکاری و مشارکت با برندهای قدیمی، بزرگ و معروف به هدف خود می‌رسد.
2. برندسازی دیجیتال: امروزه این نوع از برندسازی، مهم‌‌ترین نوع می‌باشد. طراحی وب‌سایت‌ها، شبکه‌های اجتماعی، بهینه سازی موتور جستجو از جمله عواملی هستند که به ما کمک می‌کنند. البته طراحی وب‌سایت باید اصولی و درست باشد و تمامی موارد برای جذب مخاطب در آن رعایت شده باشد تا موتور جستجو به‌راحتی ما را شناسایی کند.
3. برندسازی شخصی (Personal Branding): در این نوع برند سازی سازمان‌ها از یک بازیگر، خواننده و یا یک فوتبالیست مشهور برای جذب مخاطب استفاده می‌کنند زیرا مخاطبان زیادی به‌دلیل حضور آن افراد سرشناس، به سمت آن برند می‌روند در نتیجه سازمان به هدف خود که جذب مخاطب است می‌رسد.
4. برندسازی علّی: این نوع برندسازی برای مؤسساتی است که اعمال خیرخواهانه انجام می‌دهند مثل: مؤسسه محک.
5. برندسازی کشوری: در این نوع برندسازی، نام کشور را در زمنیه‌ی خاصی برند می‌کنند. یعنی آن کشور را با ویژگی برتری که دارد معروف می‌کنند تا مردم جهان آن کشور را بشناسند که این کار باعث جذب توریست می‌شود. مثل ایران که مردم تمام جهان آن را با بناهای تاریخی آن می‌شناسند.

نگاه به برندسازی از دیدگاه‌های مختلف

• دیدگاه اقتصادی: دیدگاه اقتصادی برای مدیران مالی و حسابدارن نسبت به برند تجاری است. زیرا برند برای ‌آن‌ها قسمتی از دارایی سازمان است که آشکار نیست ولی به‌طور واضحی در زمان قیمت‌گذاری مورد اهمیت قرار می‌گیرد.

• دیدگاه هویتی: از آنجایی که علامت تجاری برای هر سازمانی به‌ عنوان شناسنامه‌ی آن سازمان محسوب می‌شود یعنی هویت سازمان را نشان می‌دهد بنابراین سازمان باید تلاش کند تا برندی متناسب با هویت خود داشته باشد و آن را گسترش دهد.

• دیدگاه مصرف کننده: در این دیدگاه باید به این موضوع دقت شود که مشتری با شنیدن نام برند برای اولین بار و دیدن آن چه تصاویری در ذهنش به‌‌وجود می‌آید و این مسئله مهم است که چه برداشت‌هایی از اسم برند می‌کند.

• دیدگاه شخصیت شناسی: ما هر صفتی را که به یک انسان نسبت می‌دهیم می‌توانیم در مورد نشان تجاری هم به کار ببریم. این دیدگاه به این معنی است که برند نیز مانند انسان دارای شخصیت است پس اگر سازمان‌ها از دیدگاه شخصیت شناسی به برند خود نگاه کند و آن را مانند یک انسان تصور کنند متوجه شخصیت برند تجاری خود می‌شوند و در نتیجه می‌توانند نواقص را برطرف کنند.

• دیدگاه رابطه شناسی و مدیریت رابطه: در این دیدگاه همان روابطی که بین انسان‌ها وجود دارد ما می‌توانیم درباره‌ی برند و برندسازی به‌ کار ببریم به‌ عنوان مثال: برای همه‌ی ما پیش آمده که به برخی از دوستان خود حس بی‌اعتمادی داریم ولی به برخی دیگر از دوستان خود حس اعتماد و وفاداری داریم و این حس ممکن است تا آخر عمر برای ما باقی بماند. این روابط در مورد انسان‌ها و برندها نیز صدق می‌کند. یعنی زمانیکه مصرف‌کننده نسبت به یک برند اعتماد دارد این حس اعتماد و وفاداری ممکن تا سال‌ها در ذهنش باقی بماند.

• دیدگاه تعاملات و روابط اجتماعی: در روابط بین انسان‌ها برای انجام هرکاری تعامل وجود دارد به‌عنوان نمونه: مجله‌ای که تازه چاپ می‌شود اگر با استقال مواجه شود و خوانندگان زیادی پیدا کند به کار خود ادامه می‌دهد. این رابطه درباره‌ی برند و مشتریان نیز صدق می‌کند. برندها باید بتوانند خود را با سلیقه‌ی مشتریان تطبیق دهند تا یک رابطه‌ی تعاملی خوب بین برند و مشتری ایجاد شود.

• دیدگاه فرهنگی: با یک دیدگاه کلی متوجه می‌شویم که برندسازی کمک می‌کند که برخی از ویژگی‌ها، تبدیل به یک فرهنگ جاری در جامعه شوند. به‌طور مثال: وقتی می‌بینیم بر روی یک محصول کلمه‌‌ی ساخت ژاپن نوشته شده، محصول را می‌خریم زیرا این موضوع که محصول ساخت ژاپن بهترین است برای ما تبدیل به یک فرهنگ شده است.