سیتی (Citi) برند یکی از بزرگ‌ترین گروه‌های مالی و اعتباری جهان به‌نام Citigroup است که از ادغام چندین شرکت بزرگ خدمات بانکی تشکیل شد. گروه سیتی بیشتر با برند سیتی شناخنه می‌شود و مرکز مدیریت آن در نیویورک سیتی، مکان تأسیس اولین شعبه، قرار دارد. گروه کنونی در سال ۱۹۹۸ از ادغام سیتی‌کورپ با غول خدمات مالی تراولرز تشکیل شده، اما تراولرز در سال ۲۰۰۲ از گروه جدا شد. سیتی‌کورپ هولدینگی است که یکی از قدیمی‌ترین بانک‌های نیویورک یعنی سیتی در زیرمجموعه‌ی آن قرار دارد.
سیتی در فهرست بزرگ‌ترین بانک‌های آمریکایی در مکان سوم قرار دارد و در کنار جی‌پی مورگان چیس، بانک آو امریکا و ولز فارگو، مربع غول‌های مالی آمریکا را شکل می‌دهد. البته سیتی در بین بانک‌های جهانی در رتبه‌ی ۱۱ از لحاظ ابعاد و دارایی قرار دارد. سیتی از آن‌دسته بانک‌هایی است که به‌عنوان مؤسسه‌های مالی مهم از لحاظ سیستمی شناخته می‌شود. طبق تعریف، مؤسسه‌هایی از لحاظ سیستمی مهم و حیاتی هستند که ورشکستگی آن‌ها باعث ایجاد یک بحران مالی شود. درواقع ابعاد و سرمایه‌ی تحت کنترل این مؤسسه‌های مالی به‌قدری عظیم است که تأثیری متقابل در بخش‌های متعدد مالی کشورها دارد.
رتبه‌بندی فورچن ۵۰۰ برای سال ۲۰۱۹، سیتی را در رتبه‌ی ۳۰ قرار می‌دهد. این بانک قدمتی بیش از ۲۰۰ میلیون حساب مشتری دارد و در بیش از ۱۶۰ کشور جهان فعالیت می‌کند. آخرین آمار، تعداد کارمندان سیتی را ۲۱۴ هزار نفر عنوان می‌کند که البته پیش از بحران مالی سال ۲۰۰۸، بیش از ۳۵۷ هزار نفر بود. سیتی با کمک دولت آمریکا توانست بحران مالی سال ۲۰۰۸ را پشت سر بگذارد.

تاریخچه تأسیس

آمریکا در ابتدای قرن ۱۹ بانکی به‌نام Bank od the United States داشت که در شهرهای بزرگ کشور همچون بوستون، بالتیمور، فیلادلفیا و نیویورک فعالیت می‌کرد. تاجران نیویورکی اعتقاد داشتند فعالیت با این بانک در شهر آن‌ها دشواری‌های متعددی دارد. آن‌ها نامه‌ای به رئیس‌جمهور وقت، مدیسون، نوشتند و درخواست راه‌اندازی یک بانک جدید را در نیویورک سیتی مطرح کردند. درخواست آن‌ها ابتدا از سوی برخی مقام‌های دولتی و محلی رد شد، اما به‌هرحال راهکارهای جایگزین برای راه‌اندازی بانکی در نیویورک سیتی، مطرح شدند.
جورج کلینتون، معاون اول رئیس‌جمهور وقت آمریکا در سال ۱۸۱۱، پیشنهادی برای تاجران شهر داشت و هیئت‌مدیره‌ای متشکل از همکاران خودش در کنار تاجران نیویورکی را برای بانک جدید پیشنهاد داد. او خودش را نیز به‌عنوان اولین مدیر بانک جدید در نیویورک تصور می‌کرد. به‌هرحال تاجران با پیشنهاد جدید موافقت کردند و در ۱۶ ژوئن سال ۱۸۱۲، City Bank of New York تأسیس شد. کلینتون سه ماه بعد به‌خاطر حمله‌ی قلبی از دنیا رفت، اما داستان بانک نیویورک سیتی تا بیش از دو قرن بعد، ادامه یافت.
سیتی بانک در همان سال ابتدایی فعالیت با پروژه‌ای عظیم روبه‌رو شد که به‌خاطر جنگ میان بریتانیا و آمریکا پیش آمد. برتانیایی‌ها در سال ۱۸۱۲ با هدف ایجاد اختلال در تجارت آمریکا و فرانسه، با آمریکا وارد جنگ شدند. آن‌ها در سال ۱۸۱۴، پایتخت وقت آمریکا، واشینگتن دی‌سی را اشغال کرده و به بسیاری از ساختمان‌های مهم شهر حمله کردند. سیتی بانک نیویورک در آن سال متعهد شد که درصورت نفوذ اشغال‌گران به شهر، منابع مالی را محافظت کند.

مدیران سیتی طبق تعهد برای حفظ منابع مالی مشتریان خود، کمیته‌ای را برای اقدام اورژانسی در صورت اشغال نیویورک سیتی تشکیل دادند. همین حرکت آن‌ها موجب جلب اعتماد دولت آمریکا شد و سیتی را به‌نوعی به صندوق امانت و سپرده‌گذاری دولت تبدیل کرد که یک‌سوم دارایی‌های فدرال نیویورک در آن نگه‌داری شد. کمک‌هزینه‌های ۲۰۰ و ۵۰۰ هزار دلاری که سیتی در دو مرحله به دولت آمریکا پرداخت کرد نیز سهم عمده‌ای در جلب اعتماد آن‌ها داشت.
جان جیکوب آستر، یکی از مهم‌ترین مشتریان سیتی بود که در سال ۱۸۲۰ به آن‌ها پیوست. او از تاجران ثروت‌مند آمریکایی محسوب می‌شد که در بازار پارچه‌ی خز فعالیت می‌کرد. او به دلایل نامشخص، ثروت خود را در سال ۱۸۱۱ از بانک یونایتد استیتس خارج کرد. او سپس به سیتی پیوست و در دهه‌های بعد به‌عنوان یکی از مهم‌ترین مشتریان و حتی ناجی بانک شناخته می‌شد. فهرستی که در سال ۱۸۴۵ از ثروتمندترین افراد نیویورک منتشر شد، دارایی آستر را حدود ۲۵ میلیون دلار در آن زمان تخمین می‌زد.
سیتی اولین ساختمان خود را در پلاک ۳۸ وال استریت تأسیس کرده بود. در دهه‌ی ۱۸۴۰، اولین بازسازی‌‌ها روی ساختمان انجام شد و نامش نیز به ساختمان ۵۲ تغییر یافت. درواقع سیتی را می‌توان یکی از اولین ساکنان مهم وال استریت دانست که تاریخچه‌ی تأثیرگذار مالی این منطقه از آمریکا را شکل داد.

اولین بحران‌های مدیریتی، در دهه‌ی دوم فعالیت سیتی شروع شدند. مدیران توانایی ایجاد تنوع در پایگاه مشتریان را نداشتند و برخی از آن‌ها نیز مبالغ زیادی را از بانک قرض گرفته بودند. در سال ۱۸۲۴ تاجری به‌نام چارلز لاتون مدیریت سیتی را برعهده گرفت تا ساختار آن را تغییر دهد. در آن سال‌ها انقلاب صنعتی و جریان تازه‌ای از ثروت در انگلستان و آمریکا به‌راه افتاده بود و فیلادلفیا به‌عنوان قلب بانک‌داری و بوستون به‌عنوان مرکز صنعتی کشور شناخته می‌شدند. به‌هرحال سیتی بانک نیویویورک سیتی با هر دو شهر در رقابت بود و به‌کمک سرمایه‌های آستر، توانست عملکرد خوبی در دهه‌های ابتدایی قرن ۱۹ به نمایش بگذارد.
اولین مدیر سیتی که سابقه‌ی بانک‌داری داشت، گورهام وورث بود. او سال‌ها به‌عنوان صندوق‌دار در بانک‌های متعدد آمریکایی فعالیت کرده بود و در سال ۱۸۲۵ به سیتی پیوست. گورهام دو دهه بعد به مقام مدیریت کل سیتی رسید و تا سال‌ها به‌عنوان یکی از ستون‌های اصلی فعالیت بانک شناخته می‌شد. بسیاری از همکاران گورهام و همچنین رسانه‌های وقت نیویورک، او را از مورد احترام‌ترین بانک‌داران می‌دانستند.
موزز تیلور یکی از تأثیرگذارترین افراد تاریخ سیتی بود که در سال ۱۸۳۷ و در جریان بحران مالی به بانک ملحق شد. او کمک شایانی به توسعه‌ی پایگاه مشتریان سیتی کرد و درنهایت به مدیر کل تبدیل شد.

جنگ داخلی و توسعه‌ی بین‌المللی

سیتی به‌عنوان هشتمین بانک قدیمی نیویورک شناخته می‌شود. آن‌ها خدمات وام را به تاجران متعدد ارائه می‌کردند و سیاست‌های قابل‌توجهی برای حفظ نقدینگی خود داشتند. تیلور سیاستی را در بانک پیاده کرده بود که شرکت‌های را ملزم به ذخیره‌ی دارایی اصلی خود در سیتی می‌کرد. آن‌ها درمقابل وام‌های کوتاه‌مدتی را از بانک دریافت می‌کردند. همین رویکرد باعث شد تا سیتی در دوران بحران‌های اقتصادی وال استریت نیز توانایی خدمت‌رسانی به مشتریان خود را داشته باشد.
جنگ داخلی آمریکا از سال ۱۸۶۱ تا ۱۸۶۵ به‌دلیل اعلام استقلال ۱۱ ایالات جنوبی از دولت مرکزی جریان داشت. آبراهام لینکلن، رئیس‌جمهور وقت آمریکا از بانک‌های متعدد در فیلادلفیا و نیویورک و بوستون درخواست کمک مالی کرد. سیتی یکی از بانک‌های حامی دولت بود که وامی به ارزش ۵۰ میلیون دلار با تکیه بر ذخایر طلا، به لینکلن پرداخت کرد.

با پیشرفت جنگ داخلی، جریان داشتن اسناد مالی گوناگون از بانک‌ها در چرخه‌ی اقتصادی، چالش‌هایی را به‌همراه داشت. کنگره‌ی آمریکا در سال ۱۸۶۳ قانونی برای شکل‌دهی به ارز واحد ملی تصویب کرد و سیتی نیز اجرای آن را پذیرفت. درنتیجه‌ی پیوستن سیتی به تفاهم‌نامه‌های جدید مالی، نام بانک نیز به National City Bank of New York تغییر کرد. آن‌ها به‌خاطر پیوستن به تفاهم‌نامه‌های جدید، تعهدات متعددی را نیز پذیرفتند، اما به‌هرحال پرستیژ بالایی به‌خاطر پذیرفته شدن از سوی دولت آمریکا کسب کردند.
یکی از مهم‌ترین رخدادهای قرن ۱۹، پیاده‌سازی اولین خط تلگراف از میان اقیانوس  اطلس بود. موزز تیلور یکی از سرمایه‌گذاران شرکت تلگراف لندن بود که پس از چند تلاش ناموفق، بالاخره در سال ۱۸۶۶ اولین خط بین اقیانوسی را پیاده‌سازی کرد. ارتباط مستقیم نیویورک و لندن به‌وسیله‌ی همین خط ممکن شد که تبادل اطلاعاتی آسان‌تر را برای سیتی نیز به‌همراه داشت.

موزز تیلور در سال ۱۸۸۲ از دنیا رفت. او پایگاه مشتریان سیتی را به انواع تاجران کتان، زغال‌سنگ، گاز و شرکت‌های راه‌آهن توسعه داده بود. در سال ۱۸۹۳ و با اوج‌گیری صنعت راه‌آهن در آمریکا، بانک ملی سیتی نیز نقش خود را در سرمایه‌گذاری در شرکت‌های خط آهن به‌خوبی ایفا می‌کرد. آن‌ها اتحادی از سرمایه‌گذاران راه‌آهن را گردآوری کردند و به‌عنوان یکی از پشتیبانان اصلی خطوط ریلی در آمریکا شناخته شدند.
در پایان قرن ۱۹، بسیاری از مشتریان تجاری سیتی سهم عمده‌ای از فعالیت‌های مالی خود را با کشورهای دیگر انجام می‌دادند. به‌همین دلیل بانک نیویورکی مجبور شد تا واحدی را برای تبادل پول با کشورهای دیگر راه‌اندازی کند و به‌نوعی اولین صرافی خود را راه‌اندازی کرد. ارتباط با شهرهای بزرگ اروپا  همچون برلین، لندن، آمستردام و بروکسل، تاجران علاقه‌مند به فعالیت‌های دلاری را نیز به سیتی جذب می‌کرد. آن‌ها در تبادل‌های عظیم خزانه‌داری آمریکا نیز نقش واسط را بازی کردند که اهمیت بالایی در افزایش اعتبار ملی سیتی داشت.
بانک IBC یکی از مؤسسه‌های مالی مهم در آمریکا بود که در ابتدای قرن بیستم با سیتی ادغام شد. آن‌ها فعالیت‌هایی جدی در پاناما و چین  داشتند و یکی از مؤسسه‌های مالی با مجوز صدور اسکناس در چین بودند. اولین شعبه‌ی چینی بانک در شانگهای راه‌اندازی شد و پس از آن سنگاپور، هنگ‌کنگ، یوکوهاما و مانیل نیز میزبان IBC شدند.
سیتی در کل قرن بیستم بخش عمده‌ای از اعتبار خود را مدیون ساختمان نمادینش در پلاک ۵۵ وال استریت بود. ساختمانی که در سال ۱۸۹۹ به قیمت حدود سه میلیون دلار از دولت فدرال خریداری و در ابتدای قرن بیستم به‌صورت کامل بازسازی شد تا طرحی از معماری  مدرن را برای سیتی به نمایش بگذارد.
فرایند جابه‌جایی سیتی و دارایی‌هایش به ساختمان جدید، یکی از رخدادهای تاریخی در وال استریت محسوب می‌شود. بازسازی ساختمان از سال ۱۹۰۷ شروع شد و در ۱۶ دسامبر ۱۹۰۸ به پایان رسید. در تاریخ ۱۹ دسامبر همان سال، حدود ۴۰۰ کارمند سیتی، دفاتر، اسناد، ماشین‌های تایپ و دیگر دارایی‌ها را از ساختمان ۵۲ به ۵۵ منتقل کردند. دو خط حفاظتی در دو طرف کارمندان توسط پلیش شکل گرفت و ۷۰ میلیون دلار پول نقد به‌همراه ۵۰۰ میلیون دلار اوراق قرضه بین دو ساختمان جابه‌جا شد. ساختمان جدید در ۲۱ دسامبر ۱۹۰۸ به‌روی عموم باز شد.

اولین شعبه‌های بین‌المللی سیتی با شروع قرن بیستم و تحت فشار یکی از مهم‌ترین مشتریان یعنی شرکت فولاد آمریکا راه‌اندازی شدند. این شرکت از سیتی که سابقه‌ی خوبی در فعالیت‌های بین‌المللی داشت تقاضا کرد تا شعبه‌های خود را به کشورهای دیگر توسعه دهد. شرکت مذکور متعهد به سرمایه‌گذاری عظیم در شعبه‌های بین‌المللی شد. با شروع اولین فعالیت‌ها، دیگر کسب‌وکارهای عظیم و ثروتمند آمریکایی هم سرمایه‌های خود را به شعبه‌های بین‌المللی سرازیر کردند.
سیتی در سال ۱۹۱۱ یک زیرمجموعه‌ی سرمایه‌گذاری راه‌اندازی کرد که تحت تأثیر فعالیت‌های رقبایی همچون First National Bank تصمیم به راه‌اندازی آن گرفته بود. شرکت جدید به‌نام National City Company فعالیت خود را با سرمایه‌گذاری را در شهرهای بزرگ آمریکا و حتی کشورهای دیگر همچون کوبا شروع کرد. اوراق قرضه‌ای که توسط شرکت سرمایه‌گذاری جدید خریداری می‌شدند، به‌مرور در دسترس عموم نیز قرار گرفتند. تبلیغات سرمایه‌گذاری و خدمات بانکی نیز از همان سال با قدرت بیشتری در سیتی انجام شد.

زمانی‌که اروپایی‌ها در سال ۱۹۱۴ درگیر اولین جنگ جهانی شدند، سیتی به توسعه‌ی فعالیت‌های خود در قاره‌ای دیگر یعنی آمریکای لاتین می‌اندیشید. آرژانتین در آن سال‌ها رشد اقتصادی خوبی را تجربه می‌کرد و به‌عنوان اولین مرکز لاتین برای فعالیت‌های سیتی انتخاب شد. سپس برزیل، کوبا، شیلی، ونزوئلا، پرو، کلمبا، دومینیکن  و هائیتی نیز میزبان سیتی و شرکت‌های زیرمجموعه شدند. به‌علاوه آن‌ها از فرصت پیش‌آمده به‌خاطر بحران مالی در اروپا استفاده کردند و رقبای اروپایی خود را تحت فشار گذاشتند. سیتی با ورود آمریکا به جنگ جهانی اول، کمک‌های مالی قابل‌توجهی را نیز به جبهه‌ی متفقین واریز کرد.

توسعه و مدرن‌سازی زیرساخت در قرن بیستم

مدیران سیتی با توسعه‌ی بین‌المللی و افزایش دارایی‌ها، نیاز به تشکیل ساختارهای منسجم را حس می‌کردند. اولین حوزه‌ی بهینه‌سازی از نظر آن‌ها، شرایط کارمندان و ذی‌نفع‌های بانک بود. ساختارهای افزایش حقوق براساس شایستگی و همچنین سیستم ارزیابی دوره‌ای، از اولین تصمیم‌های اساسی با هدف بهینه‌سازی ساختار نیروی انسانی بود.
سیتی در سال ۱۹۱۵ سهام کنترلی بانک IBC را خریداری کرد. بدین ترتیب زیرمجموعه‌های اروپایی بانک مذکور نیز تحت کنترل سیتی درآمدند. در آن سال‌ها بخش اعظمی از اروپا درگیر جنگ بود، اما سیتی تصمیم گرفت تا شبکه‌ی فعالیت و خدمات خود را در آن قاره توسعه دهد. اولین شعبه‌ی جدید در جنوا ایتالیا راه‌اندازی شد و بروکسل، آنتورپ، بارسلونا و مادرید مقاصد بعدی بودند.
حضور سیتی در شهرهای بزرگ جهان و فعالیت در بازارهای تأثیرگذار، در دهه‌ی ۱۹۲۰ نتایج خوبی را برای بانک به‌همراه داشت. آن‌ها توانایی مدیریت برنامه‌های جذب سرمایه‌ی شرکت‌های خارجی را داشتند و اوراق قرضه‌ی شرکت‌ها را در آمریکا عرضه می‌کردند. شرکت‌های بزرگ استرالیایی و شیلیایی، از اولین مشتریان بین‌المللی بودند که سرمایه‌پذیری در آمریکا را به‌کمک سیتی انجام دادند. شرکت‌های متعدد معدن‌کاوی مس در خود آمریکا نیز در آن سال‌ها از مشتریان سرمایه‌پذیری سیتی بودند.
سیتی در سال‌های ابتدایی دهه‌ی ۱۹۲۰ تصمیم گرفت تا بانک‌داری انفرادی را نیز به خدمات خود اضافه کند. آن‌ها چند بانک فعال در این حوزه را در نیویورک خریداری کردند و شبکه‌ی شعبه‌های خود را گسترش دادند. قوانین جدید، توسعه‌ی ساختار خدمت‌رسانی به مشتری‌های فردی را برای بانک سیتی ممکن می‌کرد. درنتیجه آن‌ها شبکه‌ی خود را به مناطق دیگر همچون منهتن، بروکلین، کویینز و برونکس هم توسعه دادند و پنجمین شبکه‌ی بزرگ داخلی بانک‌های آمریکا را شکل دادند.

مشتریان صنعتی، غول‌هایی که صنایع متعدد آمریکا را به پیش می‌بردند، سهم عمده‌ای از مشتریان سیتی را در قرن بیستم شکل می‌دادند. مدیران بانک نیویورکی تصمیم گرفتند تا برای درک بهتر کسب‌وکار مشتریان خود و درنتیجه ارائه‌ی خدمات بهتر، کارمندان جوان خود را به بازدید از مناطق صنعتی اعزام کنند. در اولین دوره‌ی بازدید، کارمندانی ۱۸ تا ۲۵ ساله شرکت داشتند که برخی از آن‌ها بعدا به مقام‌های مهمی همچون معاونت ارشد سیتی رسیدند. دوره‌ی اول به‌مدت ۶ هفته اجرا و از ۴۰ مرکز صنعتی در ۱۲ ایالت آمریکا بازدید شد.
بحران مالی دهه‌ی ۱۹۳۰ آمریکا، سیتی بانک را نیز مانند دیگر مؤسسه‌های مالی و اعتباری تحت فشار قرار داد. اگرچه بانک نیویورکی زیرساخت عظیم و دارایی‌های قابل‌توجهی داشت، باز هم هجوم مردم و شرکت‌ها برای خروج دارایی‌‌های خود، چالش‌هایی را برای سیتی ایجاد کرد. به‌هرحال پس از گذشت بحران نیز هنوز ضربه‌هایی به ساختار سیتی وارد می‌شد و مدیران را مجبور به کاهش هزینه‌ها و حتی کاهش حقوق خودشان کرد. البته در آن سال‌ها شعبه‌های خارجی سیتی نقش مهمی در درآمدزایی بانک ایفا می‌کردند.
پاریس در دهه‌ی ۱۹۳۰ یکی از مهم‌ترین مراکز فعالیت سیتی بود. مشتریان بزرگ اروپایی برای تبادل مالی و دیگر خدمات اعتباری، با شعبه‌ی پاریس ارتباط برقرار می‌کردند. با شروع جنگ جهانی دوم و اشغال فرانسه توسط آلمانی‌ها، فعالیت‌های شعبه‌ی پاریس به شهری کوچک‌تر منتقل شد و حدود ۲۵۰ کارمند، به هتلی در له‌‌پوی رفتند که به‌عنوان شعبه‌ی جدید سیتی در پاریس شناخته می‌شد. 

جنگ جهانی دوم با اعزام تعداد زیادی از کارمندان سیتی به جبهه‌های جنگ همراه بود. درنتیجه مدیران تصمیم گرفتند تا کارمندان زن را برای پر کردن جای خالی همکاران خود استخدام کنند. البته کارمندان و مدیران زن قبلا هم در دفاتر سیتی مشغول به کار بودند، اما دوران جنگ، سرعت استخدام آن‌ها را افزایش داد. افزایش استخدام با پیاده‌سازی برنامه‌های آموزشی نیز همراه بود. سیتی با همکاری IBM برنامه‌هایی را نیز برای آموزش کار با سیستم‌‌های مدرن برای زنان پیاده‌سازی کرد. تا پایان سال ۱۹۴۲، زنان ۴۳ درصد از نیروی کار سیتی را تشکیل می‌دادند. این آمار در سال ۱۹۴۰، تنها ۲۳ درصد بود.
با پایان جنگ جهانی دوم، برنامه‌های جدیدی از سیتی اجرا شدند تا افزایش حضور عمومی و همچنین توسعه‌ی پایگاه مشتریان را به‌همراه داشته باشند. از پروژه‌های مهم می‌توان به کمپین‌های تلبیغاتی عظیم با همکار هنرمندان مشهور از سرتاسر جهان اشاره کرد. به‌علاوه در سال‌های پایانی دهه‌ی ۱۹۴۰، صنایع حمل‌ونقل رشد خوبی را تجربه می‌کردند و سیتی به افزایش سرمایه‌گذاری مجاب شد.
با شروع دهه‌ی دوم قرن بیستم، فعالیت‌های جذب نیرو و استخدام سیتی نیز افزایش یافت. آن‌ها حتی طرح‌هایی برای کمک به بازمانده‌های جنگی پیاده‌سازی کردند و آموزش و استخدام فشرده را در دستور کار قرار دادند. از پروژه‌های مهم دیگر سیتی بانک می‌توان به توسعه‌ی فعالیت به مناطق جدید جهان همچون آفریقا و غرب آسیا اشاره کرد. مصر، لیبی، لبنان و عربستان سعودی از کشورهایی بودند که در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم به مجموعه‌‌ی مناطق تحت پوشش سیتی اضافه شدند. درواقع خرابی‌های ایجادشده در اروپا باعث شده بود تا مدیران بانک نیویورکی به توسعه‌ی بیشتر در کشورهای جدید مشغول شوند.
با شروع جنگ سرد، نبردهای ارزی میان شوروی و آمریکا نیز شدت می‌گرفت. سیتی برای حفظ سلطه‌ی خود بر بازارهای اروپایی، لندن را به‌عنوان مرکز فعالیت بین‌المللی انتخاب کرده بود و تبادل دلار در خارج از آمریکا را از شعبه‌ی خود در این شهر مدیریت می‌کرد.
افزایش خدمات و فعالیت‌ها در نیمه‌ی دوم قرن بیستم، مدیران سیتی را ملزم به اضافه کردن دفتر جدید برای بانک کردند. در دهه‌ی ۱۹۵۰، بسیاری از شرکت‌های بزرگ از منطقه‌ی سنتی اقتصادی نیویورک به میدتاون منهتن نقل مکان می‌کردند. مدیران سیتی نیز که ساختمان مشهور ۵۵ را برای مدرن‌سازی فعالیت‌ها مناسب نمی‌دیدند، تصمیم به راه‌اندازی مرکز جدیدی در نیویورک سیتی گرفتند. ساختمان جدید در پلاک ۳۹۹ پارک اونیو خریداری و به جدیدترین سازوکارهای ارتباطی و مدیریت بانک‌داری مجهز شد.
با توسعه‌ی ساختارها‌ی مدرن کسب‌وکار، مدل‌های سنتی بانک‌داری دیگر پاسخ‌گوی نیاز مشتریان نبود. دراین‌میان ارائه‌ی خدمات اعتباری به مشتریان فردی اهمیت بالایی داشت. درنتیجه‌ی همین نیازها، کارت‌های بانکی اعتباری به سیستم بانک‌داری اضافه شدند که اولین نمونه از آن‌ها Everything Card نام داشت.  برنامه‌های برندسازی و توسعه‌ی خدمات اعتباری در سیتی در دهه‌های بعد با قدرت پیگیری شد و متخصصان متعددی از شرکت‌های بزرگ آمریکایی به سیتی پیوستند. تا سال ۱۹۹۴، سیتی به بزرگ‌ترین ارائه‌دهنده‌ی کارت‌های اعتباری در جهان تبدیل شده بود که ۵۰ میلیون مشترک کارت اعتباری داشت. 

تحول ساختاری در دنیای دیجیتال

در سال ۱۹۶۷ جورج مور به‌عنوان رسیس هیئت‌مدیره و والتر وریستون به‌عنوان رئیس کل سیتی مشغول به کار بودند. آن‌ها از شرکت مشاوره‌ای مک‌کنزی و شرکا درخواست کردند تا بررسی کلی روی بازدهی بانک داشته باشد. مک‌کنزی اعلام کرد که سیتی از تمامی ظرفیت‌های درآمدی خود بهره نمی‌برد و نیاز به تغییر ساختار دارد. به‌علاوه مدیریت کافی نیز در تمامی بخش‌ها اعمال نمی‌شد و همراه‌با تحول و گسترش فعالیت‌ها نبود. به‌علاوه فعالیت‌های بین‌المللی سیتی یکی از موضوعات چالش‌برانگیز آن‌ها در دهه‌ی ۱۹۶۰ بود.
مدیران سیتی پس از شناسایی چالش‌های عملکردی، تصمیم به تغییر رویکرد و بهینه‌سازی گرفتند. آن‌ها ابتدا در سال ۱۹۶۸ هولدینگی را به‌نام First National City Corporation راه‌اندازی کردند که بعدا کل بانک به زیرمجموعه‌ی آن تبدیل شد. در سال ۱۹۶۹، اولین تحول‌های ساختاری از هولدینگ در ساختار مدیریتی اجرا شدند. رویکرد بانک از آن سال به‌جای تمرکز روی مراکز خدمت‌رسانی و موقعیت‌های جغرافیایی، روی انواع مشتریان معطوف شد.
کارت‌های بانکی Citicard در سال ۱۹۷۴ به برنامه‌های توسعه‌ای سیتی افزوده شدند. مشتریان با استفاده از آن‌ها می‌توانستند انواع خدمات نقد کردن اعتبار، اطلاع از باقی‌مانده‌ی حساب و بسیاری فعالیت‌های دیگر را انجام دهند. در آن زمان بیش از ۲،۸۰۰ ترمینال در شعب سیتی و بیش از ۲،۰۰۰ مرکز در فروشگاه‌های نیویورک، از کارت‌های ستی پشتبیانی می‌کردند که یکی از بزرگ‌ترین شبکه‌های ترمینال کامپیوتری را در آن سال شکل می‌داد.
دهه‌ی ۱۹۷۰ با تصمیم‌گیری جدی مدیران سیتی مبنی بر اولویت‌دهی بر بانک‌داری شخصی همراه بود. جان رید یکی از مدیران تأثیرگذار بر جهت‌گیری مذکور بود و اعتقاد داشت با ارائه‌ی خدمات کامل مالی به خانواده‌ها، می‌توان سودآوری بیشتری را نیز در بانک ایجاد کرد. راه‌اندازی ATMهای کاربردی برای استفاده‌ی مشتریان، یکی از مراحل مهم توسه‌ی بانک‌داری شخصی بود. رید در ابتدا اعتقاد داشت که برای خدمت‌رسانی ۲۴ ساعته به مشتریان، باید دو خودپرداز ATM در هر محل وجود داشته باشد. ایده‌ی او اگرچه در ابتدا مضحک به‌نظر می‌رسید و باعث افزایش هزینه می‌شد، در سال‌های بعد توجیه‌پذیری خود را اثبات کرد.
اوج‌گیری دنیای فناوری در دهه‌های پایانی قرن بیستم، برای سیتی نیز مزایای متعددی را به‌همراه داشت. آن‌ها که از ابتدای قرن به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین بانک‌های بین‌المللی با توانایی‌های مالی بالا شناخته می‌شدند، با استفاده از ساختارهای مدرن ارتباطی، خدمات خود را با سرعت و کیفیت بیشتری به مشتریان ارائه می‌کردند.

ادغام طلایی

جان رید، رئیس هیئت‌مدیره‌ی سیتی بانک در سال ۱۹۹۸ یک شام کاری تاریخی با مدیر اجرایی تراولرز، استنفورد آی ویل، از مؤسسه‌های مالی مهم آمریکا داشت. موضوع ملاقات دو مدیر، ادغامی به ارزش حدود ۱۴۰ میلیارد دلار بود. ادغام دو شرکت با هدف توسعه‌ی خدمات و استفاده از سابقه و اعتبار تراولرز در خدمات اعتباری و بیمه انجام شد. سیتی‌کورپ و تراولرز گروپ بر سر مالکیت ۵۰:۵۰ روی شرکت جدید توافق کردند. گروه جدید به‌نام Citigroup شروع به کار می‌کرد. اخبار نهایی ادغام در ششم آوریل ۱۹۹۸ به‌صورت عمومی اعلام شد.
شکل‌گیری گروه جدید سیتی، شروعی بر توسعه‌های بیشتر فعالیت در سطوح بین‌المللی بود. بانک سرمایه‌گذاری Schroders یکی از اولین مؤسسه‌های مالی بود که به زیرمجموعه‌ی گروه سیتی پیوست. با شروع قرن ۲۱، سرمایه‌گذاری در لهستان نیز به‌عنوان یکی از فعالیت‌های اصلی گروه بانک‌داری سیتی انجام شد. بانک Handlowy در سال ۱۸۷۰ راه‌اندازی شده بود و در سال ۲۰۰۱ به زیرمجموعه‌ی سیتی پیوست.
توسعه‌ی شبکه‌ی جهانی گروه سیتی در سال‌های ابتدایی قرن ۲۱ با قدرت و گستردگی بالایی انجام می‌شد. سندی ویل تصمیم گرفته بود تا برنامه‌های ادغام را با سرعت هرچه بیشتر پیاده‌سازی کند. آن‌ها در سال ۲۰۰۱ مؤسسه‌ی مالی Grupo Financiero Banamex را با قیمت ۱۲/۵ میلیارد دلار در مکزیک خریداری کردند که بزرگ‌ترین ادغام سازمانی را در تاریخ مکزیک رقم زد. ادغام دو مؤسسه، ۱،۴۰۰ شعبه‌ی بانک و ۴،۲۰۰ دستگاه ATM را تحت تأثیر قرار داد.
همکاری سیتی با تراولرز عمر زیادی نداشت. در سال ۲۰۰۲، مدیران سیتی تصمیم گرفتند تا تراولرز را از گروه خود خارج کنند. درآمد آن گروه وابستگی زیادی به دوره‌های زمانی داشت و مثلا به‌خاطر حادثه‌ی ۱۱ سپتامبر، سقوط شدیدی را تجربه کرد. درنتیجه ارزش سهام تراولرز، موجب کاهش ارزش سیتی نیز می‌شد. درنهایت بخش‌های مهمی از خدمات بیمه‌ای سیتی از بین رفتند و تنها خدمات بیمه‌ی عمر به‌صورت محدود در سیتی ماندگار شد.

سال‌های اخیر و وضعیت کنونی سیتی

سیتی در سال ۲۰۰۵ یکی از مهم‌ترین زیرساخت‌های خود را با هدف خدمت‌رسانی به مناطق محروم بین‌المللی راه‌اندازی کرد. Inclusive Finance بنیاد جدیدی بود که با این هدف راه‌اندازی شد و اکنون در بیش از ۴۰ کشور جهان فعالیت می‌کند. خدمات مالی خرد (Microfinance)، حوزه‌ی تمرکز اصلی بنیاد سیتی هستند و امروز به بخشی ادغام‌شده در ساختار مالی بین‌المللی تبدیل شده‌اند.
سیتی با خدمات گوناگون همچون سرمایه‌گذاری و خدمات تراکنش محلی، سرمایه‌گذاری شرکتی و راهکارهای مدیریت سرمایه، تخصیص اعتبار، سپرده‌گذاری، بیمه و محصولات حواله‌ای، به مناطق محروم در جهان کمک می‌کند. بنیاد سیتی همچنین نوآوری و عرضه‌ی محصولات و خدمات مالی جدید را نیز در مناطق تحت پوشش انجام می‌دهد.
سال‌های ابتدایی قرن ۲۱، علاوه بر رویکردهای توسعه‌ای بالا، با رخدادی نگران‌کننده برای اقتصاد آمریکا همراه بود. توسعه‌ی سریع و شدید بازارهای داخلی مالی، باعث شد تا فاجعه‌‌ی بزرگی در بازارهای مالی آمریکا رخ دهد. سیتی نیز از پس‌لرزه‌های بحران ایجادشده در امان نبود و برای جبران خسارت، اوراق قرضه‌ی عمومی و خصوصی را عرضه و در مدت دو ماه، سرمایه‌ای بالغ بر ۳۰ میلیارد دلار را جذب کرد.
بحران مالی آمریکا در سال ۲۰۰۸ شدیدتر و منجر به ورشکستگی مؤسسه‌ی مالی ۱۵۸ ساله‌ی لمان برادرز شد. اغتشاشات بیشتر در ماه‌های بعدی ضربه‌های متعددی را به بازارهای اعتباری و نقدی آمریکا وارد کرد. دولت آمریکا در میانه‌ی بحران مالی پیش‌آمده، با طرحی به‌نام TARP وارد میدان شد و ۱۲۵ میلیارد دالار سرمایه به ۹ بانک بزرگ آمریکایی تزریق کرد. سیتی در ماه اکتبر ابتدا ۲۵ میلیارد و در ماه نوامبر، ۲۰ میلیارد دلار کمک‌هزینه از دولت دریافت کرد.
با شروع سال ۲۰۰۹، آثار بحران اقتصادی کم‌کم از اروپا دور می‌شد. سیتی در ژانویه‌ی آن سال اعلام کرد که قصد دارد تا با تغییر ساختار کلی، تمرکز خود را روی کسب‌وکارهای اصلی خود معطوف کند و به‌مرور فعالیت‌های جانبی را کاهش دهد. یک ماه بعد، کمیته‌ی خدمات مالی ایالات متحده جلسه‌ی استماعی را برای بررسی کمک‌های پرداخت‌شده به مؤسسه‌های مالی برگزار کرد که مدیرعامل سیتی، وکرام پندیت نیز در آن حضور داشت. جلسه‌ی مذکور به‌خاطر فشار عمومی مبنی بر اشتباه بودن پرداخت کمک‌هزینه از سوی دولت برگزار شد. مدیرعامل سیتی در ابتدای جلسه با اظهارنظری مهم، موضع خود را مشخص کرد. او گفت که تا زمان رسیدن شرکتش به سودآوری، حقوق یک دلار را برای خود در نظر می‌گیرد.
کمک‌هزینه‌هایی که دولت آمریکا به سیتی کرده بود، به‌عنوان سرمایه‌گذاری در این بانک ذخیره شده بودند. سیتی پس از گذشت بحران مالی علاوه بر پرداخت بدهی‌های عمومی خود، هزینه‌ها را به‌صورت سهام به دولت بازگرداند که در مجموع سود ۱۲ میلیارد دلاری را به‌همراه داشت. مدیرعامل سیتی در سال ۲۰۱۰ از صبر و بردباری مردم آمریکا در بازپرداخت کمک‌ها قدردانی کرد و شرکتش را سازمانی متفاوت با دو سال قبل دانست. به‌هرحال سیتی پس از بحران مالی به مؤسسه‌ی مالی بزرگ‌تری با ساختار مستحکم‌تر بدل شد.
با شروع دهه‌ی ۲۰۱۰، کمک به کسب‌وکارهای نوپا بخش مهمی از فعالیت‌های سیتی را به خود اختصاص داد. کسب‌وکارهای کوچکی که در مناطق محروم فعالیت می‌کنند، در جذب سرمایه چالش‌های زیادی دارند. سیتی به‌همراه بنیاد خیریه‌اش (Citi Foundation) در سال ۲۰۱۰ کمک‌هزینه‌ای به‌نام Communities at Work راه‌اندازی کردند که سرمایه‌گذاری ۲۰۰ میلیون دلاری را برای مؤسسه‌های مالی مرتبط با فعالان در مناطق محروم فراهم می‌کرد.
از سازمان‌های همکار با سیتی و بنیاد سیتی در توزیع کمک‌هزینه‌های کارآفرینی می‌توان به IFF اشاره کرد که در پروژه‌هایی با ارزش مجموع حدود یک میلیارد دلار مشارکت می‌کند و تاکنون ۴۱ هزار شغل ایجاد کرده است. ACCION Texas یکی دیگر از همکاران سیتی است که وام و پشتیبانی کسب‌وکاری را برای کارآفرینان ضعیف فراهم می‌کند. افراد هدف این برنامه، کارآفرینانی هستند که توانایی دریافت کمک‌هزینه‌های مالی را از روش‌های مرسوم ندارند.

شعبه‌های بانک‌داری هوشمند، از برنامه‌های مهم سیتی محسوب می‌شوند که در ابتدای دهه‌ی ۲۰۱۰ اجرا شد. پیاده‌سازی این شعبه‌ها از ایده‌ای شروع شد که با هدف فعالیت جدی‌تر در بازار ژاپن شکل گرفت. مدیران با دسته‌بندی مشتریان احتمالی به گروه‌های چهار گانه، نیاز آن‌ها را در شعبه‌های بانک بررسی و خدمات متناسب را برای انواع دسته‌بندی سنی مشتریان پیاده‌سازی کردند. به‌عنوان مثال در شعبه‌های مذکور علاوه بر خدمات حضوری، انواع ابزارهای ارتباط الکترونیکی و دریافت خدمات دیجیتال نیز در اختیار مشتریان قرار می‌گیرد. شعبه‌های جدید باعث شدند تا سیتی از رتبه‌ی ۵۷ برترین بانک‌ها در ژاپن در سال ۲۰۰۹، به رتبه‌ی اول در سال ۲۰۱۰ برسد. تا آوریل سال ۲۰۱۱، ۴۸ شهبه‌ی بانک‌داری هوشمند در ۱۱ کشور و منطقه‌ی دیگر راه‌اندازی شد.
سیتی برای توسعه‌ی خدمات خود به همه‌ی مناطق ممکن در جهان، بانک‌داری اسلامی را نیز به ساختار خود اضافه کرد. آن‌ها با همکاری هیئت‌مدیره‌ای از متخصصان اسلامی، اولین شعبه‌ی خود را در بحرن تأسیس کردند. سیتی در شعب بانک‌داری اسلامی، با تکیه بر اصول و قوانین مذهبی، محصولات و خدمات مالی خود را طبق اعتقادات اسلامی بازتعریف کرد. خدمات بانک‌داری اسلامی سیتی در سال‌های بعد به کشورهای مالزی، اندونزی، پاکستان و ترکیه هم صادر شدند.
سیتی در سال‌های اخیر در برخی بخش‌های فعالیت خود کاهش ابعاد را در نظر داشته است. آن‌ها در سال ۲۰۱۴ خدمات بانک‌داری شخصی را در ۱۱ بازار بین‌المللی تعطیل کردند که از میان آن‌ها می‌توان به پرو، ژاپن،‌ مصر، کره‌ی جنوبی و کاستاریکا اشاره کرد.
سیتی (Citigroup) طبق آخرین آمار درآمدی نزدیک به ۷۳ میلیارد دلار را در سال ۲۰۱۸ ثبت کرد. آن‌ها درحال‌حاضر ۲۰۴ هزار کارمند دارند و برند سیتی در رتبه‌بندی اینتربرند در جایگاه ۴۵ باارزش‌ترین برندهای جهان جای دارد. درحال‌حاضر مایکل کوربت به‌عنوان مدیرعامل سیتی فعالیت می‌کند که با دریافت حقوق سالیانه‌ی حدود ۲۴ میلیون دلار، حدود ۴۸۶ برابر حد متوسط کارمندان شرکت، درآمد دارد!