شرکت هوافضای بیگلو (Bigelow Aerospace) استارتاپ  آمریکایی فعال در حوزه‌ی فناوری است که مرکز مدیریت آن در نوادا، شمال ایالت لاس‌وگاس قرار دارد. بیگلو در حوزه‌ی طراحی و تولید ماژول‌های ایستگاه فضایی فعالیت می‌کند. رابرت بیگلو، میلیاردر آمریکایی، در سال ۱۹۹۸ این شرکت را تأسیس کرد. او سرمایه‌ی خود را از هتل‌های زنجیره‌ای به‌نام Budget Suites of America کسب می‌کند و تاکنو سرمایه‌گذاری‌های مناسبی در شرکت فضایی خود انجام داده است.

توسعه‌ی ایستگاه‌های فضایی موجود، یکی از مأموریت‌ها و برنامه‌های اصلی بیگلو محسوب می‌شود. این شرکت که جذب سرمایه‌های عظیمی را از سرمایه‌گذار اصلی خود دریافت می‌کند، تصمیم دارد تا سکونت‌‌گاه‌های استانداردی را برای بهبود ایستگاه‌های فضایی، توسعه دهد. بیگلو درحال‌حاضر نزدیک به ۱‍۵۰ کارمند دارد و به‌عنوان یک استارتاپ فضایی، مشارکت‌هایی قابل‌توجه با سازمان‌های مهمی همچون ناسا  داشته است.

تاریخچه‌ی تأسیس

شرکت هوافضای بیگلو در فوریه‌ی ۱۹۹۹ توسط رابرت بیگلو تأسیس شد. از همان ابتدا، طراحی و توسعه‌ی سکونت‌گاه‌های ماژولار فضایی، به‌عنوان مأموریت اصلی شرکت مطرح می‌شد. سکونت‌‌گاه‌های فضایی در مدارهای نزدیک به زمین، ماه و فراتر از آن، از محصولات ابتدایی موردنظر بیگلو بودند.
ناسا به‌عنوان پدرخوانده‌ی توسعه‌ی سکونت‌های قابل‌ توسعه‌ی فضایی در جهان شناخته می‌شود. آن‌ها در آستانه‌ی قرن ۲۱ مأموریتی جدی برای اکتشاف مریخ  داشتند که نیازمند سکونت‌‌گاه‌های حرفه‌ای فضایی بود. پروژه‌ی TransHab با همین هدف و برای توسعه‌ی سکونت‌گاه برای ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) شروع شده بود. دولت آمریکا در سال ۲۰۰۰ تصمیم گرفت تا به‌خاطر کمبود سرمایه و تأخیر در تحویل محصولات پروژه‌ی ترنس‌هب، آن را متوقف کند. توقف پروژ‌ه‌ی مذکور در سازمان دولتی ناسا، فرصت را برای شرکت‌های خصوصی همچون بیگلو فراهم کرد.
مرکز مدیریت اصلی بیگلو، در سال ۲۰۰۱ در نوادا، شمال تگزاس، شروع به فعالیت کرد. آن‌ها باتوجه به فرصت ایجادشده در بازار سکونت‌گاه‌های ماژولار، مذاکره با ناسا را برای توسعه و تحویل اولین محصولات شروع کردند. ناسا در سال ۲۰۰۳ مجوز فناوری سکونت‌گاه‌های قابل توسعه را به بیگلو اهدا کرد که به‌نوعی شروع طراحی و تحقیقات حرفه‌ای را در استارتاپ فضایی، رقم زد. مهندسان بیگلو از آن زمان روی پایه‌های تحقیاتی ناسا فعالیت کردند و به‌مرور فناوری موجود را در طول یک دهه، توسعه دادند.
همکاری‌های بیگلو و ناسا، منجر به تبادل فناوری و اطلاعات بین استارتاپ فضایی و سازمان باسابقه‌ی دولتی آمریکا می‌شد. البته اولین محصول مهم بیگلو، در سال ۲۰۰۶ و در آن سوی جهان یعنی روسیه  رونمایی شد. Genesis I اولین فضاپیمای ماژولار قابل توسعه‌ای بود که در مجموعه‌ی فضایی شرکت ISC Kosmotras در روسیه، به فضا  پرتاب شد. جنسیس، شروع دوران تازه‌ای در اکتشاف فضا بود و موفقیت توسعه، فشاردهی و عملیات یک فضاپیمای ماژولار را اثبات می‌کرد.
پروژه‌ی جنسیس، پس از موفقیت پرواز در روسیه، به پروژه و محصول اصلی بیگلو تبدیل شد. نسخه‌ی دوم یعنی Genesis II در سال ۲۰۰۷ به فضا پرتاب شد و مهر تأییدی بر موفقیت فضاپیماهای ماژولار بود. با اتمام و موفقیت پروژه‌ی جنسیس، توسعه‌ی سکونت‌گاه‌های انسانی به هدف اصلی بیگلو در سال‌های پایانی دهه‌ی ۲۰۰۰ بدل شد.
فناوری فیبرهای مورد استفاده در بدنه‌ی سکونت‌گا‌ه‌های ماژولار، سهم عمده‌ای از تحقیق و توسعه  را در بیگلو به خود اختصاص می‌داد. آن‌ها در دهه‌ی ۲۰۰۰ بخشی کاملا تخصصی را به تحقیقات علم مواد و فیبرهای مصنوعی اختصاص دادند تا بهترین مواد کامپوزیتی برای استفاده در بدنه‌ی فضاپیماها استفاده شود. Vectran یکی از موادی بود که توسط بیگلو برای استفاده در بدنه‌ی سکونت‌گاه‌های فضایی پیشنهاد شد. این فیبر مصنوعی، نمونه‌ای مشابه و مقاوم‌تر نسبت به فیبر کولار بود.

رابرت بیگلو پس از سرمایه‌گذاری اولیه برای تأسیس شرکت فضایی‌اش، در سال‌های میانی و پایانی دهه‌ی ۲۰۰۰ نیز چند مرحله تزریق سرمایه انجام داد. او در سال ۲۰۰۶ برای توسعه‌ی پروژه‌ی مبتنی بر فناوری ناسا، ۷۵ میلیون دلار سرمایه‌گذار کرد. مرحله‌ی بعدی در سال ۲۰۱۰ انجام و ۱۸۰ میلیون دلار برای توسعه‌ی فناوری، به شرکت تزریق شد. سرمایه‌گذاری در سال‌های بعد هم ادامه داشت و در سال ۲۰۱۳ به ۲۵۰ میلیون دلار رسید که کاملا از ثروت شخصی بیگلو هزینه می‌شد.

افزایش همکاری با بزرگان صنعت هوافضا

ناسا در سال ۲۰۱۰ مجددا تصمیم گرفت تا پروژه‌‌ی ماژول‌های بادی ایستگاه فضایی را با هدف توسعه‌ی فضاپیماهای سبک‌تر، جادارتر و با قابلیت پرتاب آسان‌تر، پیگیری کند. جزئیات پروژه‌ی مذکور در گزارش بودجه‌ی سازمان دولتی فضایی آمریکا در سال ۲۰۱۰، مطرح شده بود. ناسا در پروژه‌ی جدید تصمیم داشت تا با همکاری بیگلو، بخشی قابل‌ توسعه را به ایستگاه فضایی بین‌المللی اضافه کند که خدمات ایمنی، کمک‌های جانی، حفاظت از پرتوهای، کنترل دمایی و ارتباطات و بررسی محصولات فضایی تا سه سال بعد، در آنجا انجام دهد.
بیگلو در سال ۲۰۱۲ قراردادی به ارزش ۱۷/۸ میلیون دلار با ناسا امضا کرد که موضوع آن، پروژه‌ای به‌نام Bigelow Expandable Activity Module یا BEAM بود. پروژه‌ی مذکور برای پرتاب در سال ۲۰۱۵ برنامه‌ریزی شده بود و در ۱۶ آوریل ۲۰۱۶ به ایستگاه فضایی بین‌المللی متصل شد. ماژول بادی BEAM در ۲۸ می ۲۰۱۶ به‌صورت کامل باد شده و آماده‌ی بهره‌برداری شد که هنوز هم به ایستگاه بین‌المللی متصل است.
پروژه‌ی BEAM، همکار بزرگ دیگری در اکوسیستم استارتاپ‌های فضایی آمریکا داشت. SpaceX در توسعه‌ی BEAM‌ با بیگلو همکاری کرده بود و موفقیت پرتاب مذکور، نقطه‌ی بزرگی برای هر دو استارتاپ محسوب می‌شد. موفقیت مذکور، زمینه را برای توسعه‌ی مدل کسب‌وکاری در بیگلو فراهم کرد.

بیگلو پس از پروژه‌ی BEAM تصمیم گرفت تا گستره‌ی مشتریان خود را وسیع‌تر کند. آن‌ها به‌دنبال بازاری با مشتریان متنوع بودند که انواع شرکت‌های زیست‌فناوری و دارویی، محققان دانشگاهی، کاربردهای تفریحی و مشتریان سازمانی و دولتی، را شامل می‌شد. هدف بیگلو، اجاره یا لیزینگ ایستگاه‌های فضایی کوچک یا سکونت‌گاه‌های ماژولاری بود که از یک یا دو ماژول بادی ساخته می‌شدند و برای انواع پروژه‌های تحقیقاتی مناسب بودند.موفقیت در پروژه‌های ابتدایی جنسیس، مفهومی جدید به‌نام گردش‌گری فضایی (Space Tourism) را به رسانه‌های مرتبط اضافه کرده بود. عبارت‌هایی همچون «مقاصد گردش‌گری فضایی» و «هتل‌های فضایی» بیش از همیشه توسط رسانه‌ها به کار می‌رفتند که بیگلو در شکل‌گیری آن‌ها بی‌تأثیر نبود. رابرت بیگلو نیز از ابتدا گفته بود که کسب‌وکار متفاوت در فضا را به‌عنوان تمرکز اصلی شرکتش مد نظر دارد. او رویکردی سریع و چابک را برای مدل کسب‌وکار خود مطرح می‌کرد که در مقابل مدل‌های سنتی و بروکراتیک همچون شاتل فضایی و ایستگاه فضایی بین‌المللی قرار می‌گرفت.

پروژه‌ها و محصولات

بیگلو در طراحی و توسعه‌ی ماژول‌های بادی اعتقاد دارد که آن‌ها بیشتر از نمونه‌های سخت، در فضا دوام می‌آورند. همان‌طور که گفته شد، وکتران، به‌عنوان ماده‌ی اصلی ماژول‌ها استفاده می‌شود که دوامی دوبرابر کِولار دارد. به‌‌علاوه، انعطاف‌پذیر بودن ماژول‌ها، مقاومت آن‌ها را نیز در برابر اثر ریزشهاب‌واره‌ها افزایش می‌دهد. در آزمایش‌های اولیه ثابت شد که ریزشهاب‌واره‌هایی با قدرت نفوذ به ساختار مرسوم ایستگاه فضایی بین‌المللی، تنها در نیمی از ضخامت ماژول بیگلو نفوذ می‌کنند. مهندسان بیگلو همچنین اعتقاد دارند ماژول‌های بادی از مشکلاتی شبیه به شکست ماژول‌های فلزی نیز در امان هستند.
از کاربردهای مرسومی که برای ماژول‌های بادی بیگلو ذکر می‌شود، می‌توان به تحقیقات ریزگرانش، و تحقیق و توسعه در مسیر تولید فضایی اشاره کرد. به‌علاوه همان‌طور که گفته شد گردش‌گری فضایی و هتل‌های فضایی هم از برنامه‌های مهم بیگلو برای ماژول‌ها بوده‌اند. شرکت پروژه‌ای به‌نام ایستگاه فضایی تجاری دارد که از میانه‌ی سال ۲۰۰۵، برنامه‌های تحقیق و توسعه‌ی آن شروع شد.

Genesis I

اولین پروژه‌ی جنسیس بیگلو در سال ۲۰۰۶ و از ایستگاه پرتابی در روسیه به فضا رفت. کنترل آن پس از ورود به مدار نزدیک به زمین، به بیگلو منتقل شد. نسخه‌ی اول جنسیس، ۴/۴ متر طول و ۲/۵۴ متر قطر داشت و حجم داخلی آن به ۱۱/۵ متر مکعب می‌رسید. اولین حادثه‌ی فضایی، در همان سال با یک طوفان خورشیدی به جنسیس وارد شد. البته تیم کنترل موفق به بازگردانی آن به حالت اولیه شدند و طبق گزارش‌ها، جنیس از مارس ۲۰۰۷ در سلامت کامل به ادامه‌ی مأموریت مشغول شد.
فضاپیمای جنسیس پس از پرتاب به مدار نزدیک زمین، گردش به دور آن را شروع و ۱۴ هزار تصویر را از زمین ثبت کرد. تجهیزات جنسیس برای عمر ۶ ماهه در فضا طراحی شده بودند، اما بخش‌های متعددی همچون تجهیزات هواشناسی آن، تا دو سال و نیم با کیفیت بالا به عملکرد خود ادامه دادند. بیگلو در سال ۲۰۱۱ گزارش داد که تجهیزات جنسیس هنوز با کیفیت مناسب از لحاظ حفظ فشار و دما عمل می‌کنند. عمر گردش جنسیس در مدار نزدیک به زمین، ۲ سال تخمین زده شده بود تا پس از آن، سقوط به داخل جو زمین و آتش گرفتنش شروع شود. البته گزارش‌ها نشان می‌دهد که Genesis I هنوز درحال گردش به دور زمین است.

جنسیس برای تأمین انرژی خود از هشت پنل خورسیدی GaAs بهره می‌برد که چهار عدد در هر سمت آن نصب شد و توانایی تولید یک کیلووات برق  نگه‌داری ۳۲۶ ولت شارژ باتری را داشت. ۱۳ دوربین در اولین نمونه‌ی جنسیس نصب شد که هفتعدد از آن‌ها خارجی و برای نظارت بر وضعیت فیزیکی فضاپیما نصب شده بودند. ۶ دوربین داخل جنسیس نیز برای پروژه‌‌ی تصویربرداری از رخدادها و اجسام داخلی استفاده می‌شدند.
اولین فضاپیمای جنسیس علاوه بر اجسام و تجهیزات داخلی و الزامی خود، شامل اجسام گوناگونی می‌شد که کارمندان بیگلو در آن قرار داده بودند. عکس‌ها و اسباب‌بازی‌های متعددی داخل کابین هستند که تصاویر متعددی تاکنون از حالت معلق آن‌ها به زمین مخابره شده است. به‌علاوه یه آزمایش تجربه‌ی شرایط زندگی در فضا هم در جنسیس انجام شد و بیگلو، چند نمونه‌ی زنده همچون تعدادی سوسک و دانه‌های خوراکی را با اولین فضاپیمای بادی خود به فضا فرستاد. ناسا نیز بخشی از پروژه‌ی نانوماهواره‌های خود به‌نام GeneBox را در جنسیس اول آزمایش کرد.

Genesis II

دومین فضاپیمای جنسیس، مانند جنسیس اول در سال ۲۰۰۷ از ایستگاهی در روسیه به فضا فرستاده شد. ابعاد جنسیس ۲، تفاوت زیادی با نسل قبلی نداشت و به‌نوعی برابر با آن بود. در ماه دسامبر همان سال، اولین گزارش سلامت جنسیس ۲ توسط بیگلو منتشر شد که شرایط آن را مناسب می‌دانست. کاهش زیادی در ارتفاع صورت نگرفته بود و فضاپیما، به مسیر دورانی خود ادامه می‌داد. در همان مدت، بیش از چهار هزار تصویر توسط دوربین‌های جنسیس ۲ ثبت شده بودند. آخرین آمار منتشرشده توسط بیگلو ادعا می‌کنند که جنسیس ۲ هنوز به گردش در مدار زمین ادامه می‌دهد.
جنسیس ۲ علاوه بر سیستم‌‌های استفاده شده در نسل قبل، مجهز به سیستم‌‌های مسیریابی و واکنش به شرایط پیشرفته‌تر نیز بود که جهت‌یابی و تغییر مسیر را با مصرف سوخت کمتر ممکن می‌کرد. ۲۲ دوربین در جنسیس ۲ استفاده شد که برای تصویربرداری از بیرون و داخل آن به‌کار می‌رفت. برنامه‌ای به‌نام fly your stuff با جنسیس ۲ اجرا شد که مردم عادی، سوژه‌های شخصی خود را با فضاپیمای جنسیس ۲ به فضا می‌فرستادند. به محض شروع شدن پروژه، عکسی از اجسام داخل کابین به زمین مخابره شد که در وب‌سایت بیگلو قرار گرفت.

محموله‌ی جنسیس ۲ علاوه بر برنامه‌ی تجاری بالا، شامل موارد علمی و تحقیقاتی پیشرفته‌تری نیز نسبت به نسل اول بود. مجموعه‌ی «Life in a Box»، شامل نمونه‌ی زنده‌ی تعدادی حشره و عقرب بود تا شرایط زندگی آن‌ها را در گردش طولانی‌مدت در مدار زمین، بررسی کند. تصاویری از پروژه‌ی مذکور نیز از فضاپیما به زمین مخابره می‌شود. به‌علاوه یک سیستم پروژکتور هم در جنسیس ۲ قرار داشت که ارسال تصویر و نمایش آن را روی بدنه‌ی فضاپیما بررسی می‌کرد. البته پروژه‌ی مذکور به‌خاطر محدودیت‌های پهنای باند در آن زمان، برنامه‌ی مشخصی برای ارسال محتوا نداشت و به‌نوعی بیشتر یک سرگرمی تبلیغاتی محسوب می‌شد.

BEAM

پرواز BEAM به فضا پس از تأخیری یک ساله، در سال ۲۰۱۶ و به‌کمک موشک SpaceX CRS--8 انجام شد. فصانوردی بریتانیایی، تیم پیک، سکونت‌گاه BEAM را از موشک اولیه جدا و به ایستگاه فصایی بین‌المللی وصل کرد.

اولین برنامه‌ی باد کردن ماژول بیگلو در می ۲۰۱۶ انجام و پس از شناسایی فشار داخلی بیش‌ازپیش‌بینی‌ها، متوقف شد. مشکل باد شدن ماژول احتمالا به‌خاطر تأخیر ۱۰ ماهه‌ای بود که در پروژه پیش آمد. کارشناسان اعتقاد داشتند زمان زیادی که از ثابت ماندن ماژول BEAM گذشت، مواد داخلی آن را به هم چسبانده بود. درنهایت فرایند باد کردن ماژول در ۲۸ می همان سال از سر گرفته و با موفقیت انجام شد. پس از اتمام مرحله‌ی باد شدن، مخازن هوا برای یکسان کردن فشار BEAM با ISS وارد عمل شدند.
اولین ورود فضانوردان از ISS به BEAM در ششم ژوئن سال ۲۰۱۶ انجام شدو جف ویلیامز و اولگ اسکریپوچکا برای جمع‌آوری نمونه‌ی هوا، دریافت داده از حسگرها و نصب سیستم نظارتی، وارد ماژول شدند. پس از سه روز آزمایش، محفظه‌های ارتباطی ماژول با ایستگاه بین‌‌المللی مجددا بسته شدند. دور دوم آزمایش‌ها در ۲۹ سپتامبر همان سال رخ داد و کتلین رابینز برای نصب سیستم‌های نظارتی موقت، مجددا به BEAM وارد شد.

ناسا در سال ۲۰۱۷ اولین گزارش‌های دوام ماژول BEAM را منتشر کرد. اثرات ریزشهاب‌واره‌ای قابل پیش‌بینی به بدنه وارد شده بودند که البته مقاومت خوبی را از خود نشان داده بود. سطح اشعه‌های کیهانی در داخل ماژول، نسبت به سایر ایستگاه فضایی،‌ قابل مقایسه بود. به‌هرحال آزمایش‌ها و نظارت بر BEAM هنوز ادامه دارد تا بالاتر بودن دوام و مقاومت آن نسبت به ماژول‌های سنتی فلزی، بررسی شود.
ماژول BEAM تا سال ۲۰۲۰ به ایستگاه فضایی بین‌المللی متصل خواهد ماند و احتمال افزایش مأموریت آن در دو دوره‌ی یک‌ساله‌ی دیگر وجود دارد. درحال‌حاضر تصمیم بر این است که از ماژول مذکور به‌عنوان بخش انبار در کنار ISS استفاده شود و از ماه نوامبر سال ۲۰۱۷، انتقال برخی تجهیزات به آن انجام شد. آخرین آزمایش‌ها نیز نشان می‌دهد که می‌توان از ماژول مذکور تا سال ۲۰۲۸ در کنار ISS استفاده کرد. به‌هرحال فراموش نکنید که BEAM یک نمونه‌ی آزمایشی برای بررسی اتصال ماژول بادی به ایستگاه فضایی بین‌المللی بود و موفقیت آن، شروعی بر توسعه‌ی ماژول‌های مشابه خواهد شد.

برنامه‌های گردش‌گری فضایی بیگلو از سال ۲۰۰۵ در اهداف شرکت قرار داشتند. B330 یکی از ماژو‌ل‌هایی بود که از ابتدا برای شکل‌دهی یک ایستگاه فضایی تجاری طراحی شد. این ماژول فضای داخلی ۳۳۰ متر مکعب دارد و نام‌گذاری آن نیز به همین دلیل بود.
B330 هنوز در هیچ برنامه‌ی فضایی استفاده نشده است. بیگلو در فرایندهای طراحی و توسعه‌ی آن تلاش می‌کند تا ماژول نهایی با فضاپیماهایی همچون سویوز روسی، دراگون V2 از اسپیس ایکس، اوریون از ناسا و استارلاینر از بوئینگ، هماهنگ باشد. ماژول B330 با وزن ۲۳ تنی، نسبت به ماژولی همچون Destiny در ISS که وزن ۱۵ تنی دارد، فضای سکونت بیشتری را ارائه می‌دهد. درواقع بیگلو تنها با ۵۳ درصد افزایش وزن، ۲۱۰ درصد افزایش فضای سکونت را در ماژول خود به دست می‌آورد.
بیگلو در سال ۲۰۱۶ به توافقی با ULA دست یافت تا اولین ماژول B330 را در سال ۲۰۲۰ و با استفاده از موشک Atlas V به فضا بفرستد. پروژه‌ی نهایی، ماژول مذکور را به فضای ماه مه‌برد تا به‌عنوان سکونت‌گاهی در آنجا عمل کند. پس از بررسی‌های اولیه، ULA تصمیم گرفت تا به‌جای موشک اطلس، از Vulkan برای بردن B330 استفاده کند. به‌هرحال وضعیت کنونی نشان می‌دهد که تا ۲۰۲۴ نمی‌توانیم شاهد پروژه‌ای با هدف پرتاب B330 به فضا باشیم. البته اکنون پروژه‌ای با همکاری ناسا برای آزمایش نمونه‌های اول ماژول جریان دارد که به‌نام XBASE، ماژول B330 را برای آزمایش‌های روی زمین و شاید اتصال به ISS آماده می‌کند.

BA 2100 یا Olympus

پروژه‌ی ایستگاه فضایی تجاری بیگلو، ایده‌ی توسعه‌ی ماژولی بزرگ‌تر از B330 مشهور را در شرکت به جریان انداخت. BA 2100 با هدف توسعه‌ی یک ماژول با فضای بسیار زیاد شروع شد که هنوز در مرحله‌ی طراحی مفهومی قرار دارد. این ماژول وزنی ۶۵ تا ۷۰ تنی خواهد داشت و برای ارسال آن به فضا، قطعا به موشک‌های با ظرفیت و قدرت بالا نیاز خواهد بود. از موشک‌هایی که می‌توانند الیمپوس را به فضا بفرستند می‌توان به نسخه‌ی Block 2 از Space Launch System با ظرفیت ۱۳۰ تن و SpaceX Starship با ظرفیت ۱۵۰ تن اشاره کرد.
طرح مفهومی بیگلو، فضای داخلی ماژول BA 2100 را ۲،۲۵۰ متر مکعب نشان می‌دهد که نسبت به کل فضای داخلی ایستگاه فضایی بین‌المللی (۹۳۱‍ متر مکعب)، پیشرفت قابل‌توجهی محسوب می‌شود. شاید BA 2100 بتواند به‌عنوان محفظه‌ی اصلی ایستگاه فضایی مورد نظر بیگلو، عمل کند.

ایستگاه فضایی تجاری بیگلو

ساخت یک ایستگاه فضایی خصوصی از اولین پروژه‌هایی بود که بیگلو برای توسعه‌ی کسب‌وکار خود در نظر داشت. اولین طرح‌ها از همان سال ۲۰۰۵ و موفقیت جنسیس مطرح و گردش‌گری فضایی و برنامه‌های تحقیقاتی، جزو اهداف اصلی تعیین شدند. اولین طرح مفهومی بیگلو برای ساخت ایستگاه فضایی، در سال ۲۰۰۵ به‌نام CSS Skywalker مطرح شد. طرح بعدی که به‌نوعی نسل بعدی ایستگاه‌های مدنظر بیگلو بود، به‌نام Space Complex Alpha و در سال ۲۰۱۰ معرفی شد. به‌هرحال هیچ‌یک از طرح‌ها هنوز اجرایی نشده‌اند.

اسکای‌واکر یا اولین طرح بیگکلو برای ایستگاه فضایی، قرار بود به‌عنوان اولین هتل فضایی و با اتصال چند ماژول B330 ساخته شود. پس از اتصال ماژول‌ها، ساختار نهایی قابلیت جابه‌جایی و ورود به مدارهای بین ستاره‌ای یا مسیرهای قمری را داشت. بیگلو حتی قیمت اقامت در هتل فضایی خود را هم مشخص کرده بود و یک میلیون دلار برای هر شب اقامت در آن، در نظر گرفته شد. البته فشارها و چالش‌های متعدد توسعه و برنامه‌ریزی از همان روزها و سال‌های ابتدایی، بیگلو را از حرکت آسان به سمت طرح نهایی باز می‌داشت.
بیگلو برای اجرای فازهای متعدد اسکا‌ی‌واکر، با شرکت‌های متعدد همچون اسپیس‌ایکس، لاکهید مارتین و بوئینگ وارد مذاکره شد، اما به‌هرحال برخلاف پروژه‌های دیگر، اسکای‌واکر موفقیت‌های لازم را کسب نمی‌کرد. دراین‌میان قیمت‌گذاری خدمات احتمالی اسکای‌واکر و تجهیزات ایستگاه فضایی آن، به رسانه‌ها راه می‌یافت. به‌عنوان مثال اخباری همچون قیمت ۲۵ دلاری برای اجاره‌ی یک‌سوم از فضای ماژول B330 به‌مدت ۶۰ روز، مطرح می‌شد.
در میانه‌‌ی سال ۲۰۱۰، طرح نسل بعدی ایستگاه فضایی تجاری بیگلو مطرح شد. قرار بر آن بود که ایستگاه جدید از دو ماژول Sundancer (یکی از طرح‌های مفهومی بیگلو برای سکونت‌گاه‌های فضایی) و  یک ماژول B330 ساخته شود. نسل جدید ایستگاه فضایی تجاری به‌نام Space Cpmplex Alpha در اکتبر ۲۰۱۰ معرفی شد. البته چند سال بعد طرح مورد نظر تغییر و به دو ماژول B330 تبدیل شد. کشورهای بریتانیا، هلند، استرالیا، سنگاپور، ژاپن، سوئد و امارات متحده‌ی عربی جزو اولین همکاران بیگلو در طراحی و توسعه‌ی نسل جدید شدند.
در بخش‌های قبل خواندیم که بیگلو برنامه‌ای جدی برای توسعه‌ی ایستگاه‌های فضایی تجاری دارد. به‌هرحال همان‌طور که گفته شد هنوز هیچ‌یک از طرح‌های ایستگاه فضایی تجاری نهایی نشده‌اند و در در مراحل توسعه و آزمایش ماژول‌های سکونتی قرار دارند. دراین‌میان بیگلو تصمیم گرفت تا زیرمجموعه‌ای کاملا مستقل را برای مدیریت و نظارت بر توسعه‌ی ایستگاه‌های فضایی تأسیس کند.
رابرت بیگلو، خبر راه‌اندازی زیرمجموعه‌ی جدید را به‌نام Bigelow Space Operations در فوریه‌ی ۲۰۱۸ به رسانه‌ها اعلام کرد. او مأموریت شرکت جدید را متمرکز بر مدیریت ایستگاه‌های فضایی خصوصی بیان کرد. BSO وظیفه‌ی تحقیقات بازار و پیدا کردن مشتریان بالقوه برای اجاره‌ی ایستگاه و سفرهای گردش‌گری فضایی را هم بر عهده دارد.