جاینت (Giant) شرکت تایوانی تولیدکننده‌ی دوچرخه است که به‌عنوان بزرگ‌ترین سازنده در جهان شناخته می‌شود. مرکز مدیریت  این شرکت در تایچونگ تایوان و مراکز تولیدی در تایوان، هلند و چین  قرار دارند. جاینت از سال ۱۹۷۲ شروع به کار کرد و به‌مرور به برندی مشهور در میان دورچرخه‌سواران تبدیل شد. قراردادهای اولیه‌ی آن‌ها با تولید محصول برای شرکت‌های بزرگ دیگر اجرا می‌شد، اما به‌مرور جاینت خود را به‌عنوان برندی مستقل در جهان ثابت کرد.شرکت شوین یکی از مشهورترین برندهای دوچرخه‌سازی آمریکایی بود که بسیاری از متولدان دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ دوچرخه‌سواری را با محصولات آن‌ها تجربه کردند. جاینت ابتدا محصولات این برند آمریکایی را تولید می‌کرد، اما به‌مرور در دهه‌ی ۱۹۸۰ خود را به جهانیان ثابت کرد. دوچرخه‌سوارهای امروزی بیش از برندهای سنتی همچون شوین، جاینت و دیگر بازیگران همچون اسپشیالایزد، ترک و کنوندل را می‌شناسند. 

تاریخچه‌ی تأسیس

جاینت در سال ۱۹۷۲ توسط کارآفرین  تایوانی کینگ لیو تأسیس شد. در آن زمان صنعت دوچرخه در اختیار برندهای بزرگ آمرکایی همچون شوین (Schwinn) و هافی (Huffy) بود. شوین که در شیکاگو ایلینوی فعالیت می‌کرد، نقش مهمی در آینده‌ی جاینت داشت. شوین در دهه‌ی ۱۹۷۰ با دوچرخه‌های ۱۰ دنده‌ی خود به شهرتی جهانی رسیده بود. منتهی کاهش فروش و افزایش قیمت‌ها باعث شد تا برند آمریکایی به فکر برون‌سپاری محصولات خود باشد.
شوین برای تولید محصولات خود به دو شرکت آسیایی رجوع کرد. جاینت در تایوان و چاینا بایسیکل در چین، طرفین قرارداد شوین بودند. این شرکت‌ها به‌عنوان تولیدکننده‌ی تجهیزات اصلی یا OEM با شوین همکاری می‌‌کردند که در ادامه منجر به همکاری‌های بیشتر و حرفه‌ای‌تر شد.

دهه‌ی ۱۹۸۰ با تغییرات اساسی در صنعت دوچرخه و خصوصا برند مشهور آمریکایی شوین همراه بود. با وجود اینکه شوین دهه‌ها در بازار غرب پیشرفت‌های جدی را تجربه کرده بود، حادثه‌ای در کارخانه‌ی شیکاگو باعث شد تا موقعیت آن‌ها به خطر بیافتد. مدیران شوین به‌جای حل چالش پیش‌آمده، تمامی تولیدات خود را به جاینت در تایوان سپردند. چنین رویکردی هزینه‌های شوین را کاهش و فرصت بازگشت به بازار را به آن‌ها می‌داد. ازطرفی جاینت فرصت پیدا کرد تا بهره‌وری  و تخصص فنی خود را در صنعت دوچرخه بهبود دهد.همکاری نزدیک جاینت با شوین باعث شد که آن‌ها سه‌چهارم از تولیدات سالانه‌ی آمریکایی‌ها را بر عهده بگیرند. به‌علاوه تیم طراحی جاینت فرصت پیدا کرد تا دانش کاربردی برای طراحی دوچرخه‌های اختصاصی را از دل طراحی‌های شوین استخراج کند. درنهایت آن‌ها در سال ۱۹۸۱ اولین محصولات را با برند خود به بازار عرضه کردند. البته سال‌ها طول کشید تا این برند به نامی شناخته‌شده در جهان تبدیل شود.
در سال‌های بعد چالش‌های متعددی بر سر راه ارتباط شوین و جاینت پیش آمد. به‌علاوه برند آمریکایی نمی‌توانست پاسخ مناسبی به تغییرات بازار بدهد. دوچرخه‌های ۱۰ دنده فرصت مناسبی را در بازار ایجاد کرده بودند و زمینه را برای تحقیقات پیرامون محصولات پیشرفته‌تر آماده کردند. محصولاتی همچون دوچرخه‌های حرفه‌ای کوهستان و دوچرخه‌های فوق سبک فیبر کربنی که عاشقان این ورزش را مجذوب خود می‌کردند. جاینت در آن سال‌ها فناوری لازم و همچنین نیروی انسانی ارزان را برای تولید محصولات انقلابی در اختیار داشت و درنتیجه، فرصتی عالی برای برداشتن قدم‌های بزرگ‌تر فراهم شد.
وقتی بنیان‌گذار و مدیر جاینت، کینگ لیو اعلام کرد که جاینت قصد تولید دوچرخه با برند اختصاصی دارد، همکار آمریکایی خشمگین شد. البته شوین هیچ چاره‌ای برای مقابله با جاینت یا جلوگیری از پیشرفت آن‌ها نداشت و تنها تولید محصولات خود را به شرکت چینی در شنژن سپرد. درواقع نوعی قطع همکاری بین شوین و جاینت پیش آمد که در سال‌های بعد منجر به رشد جاینت و سقوط شوین شد.

هویت جدید

جاینت در پی تصمیم شوین بخش عمده‌ای از کسب‌وکار تولیدی آن‌ها را از دست داده بود، اما هنوز همکاری‌های جزئی با آمریکایی‌ها داشت. درنهایت در سال ۱۹۸۶ دوچرخه‌های اختصاصی جاینت برای عرضه در بازارهای اروپا  به نمایندگان این قاره تحویل داده شدند. اولین دفتر نمایندگی جاینت نیز در پی این تصمیم در هلند تأسیس شد.
مشتریان جاینت در اروپا به دو دسته تقسیم می‌شدند. دسته‌ای ورزشکاران حرفه‌ای بودند که محصولاتی با فناوری‌های به‌روز و قابلیت‌های کامل نیاز داشتند. دسته‌ی دیگر کاربران عادی بودند که دوچرخه‌سواری را به‌عنوان تفریح انجام می‌دادند. محصولات مورد انتظار آن‌ها، دوچرخه‌هایی با کیفیت قابل قبول و قیمت پایین بود. شرکت تایوانی نیازهای هر دو گروه را به‌خوبی می‌شناخت و برطرف می‌کرد. درنتیجه آن‌ها به‌سرعت به یکی از بزرگ‌ترین صادرکنندگان به اروپا تبدیل شدند.

آنتونی لو، مدیر بعدی جاینت بود که درکنار کینگ لیو سیاست‌های توسعه‌ی برند را اجرا می‌کرد. آن‌ها پس از اروپا، آمریکا را به‌عنوان مقصد توسعه‌ی برند انتخاب کردند و به‌نوعی به رقابت با شریک قدیمی پرداختند. محصولات جاینت، بازار مشترکی با شوین و دیگر دوچرخه‌سازهای آمریکایی داشت، اما آن‌ها با عرضه‌ی محصولات با کیفیت و ارزان‌تر، به‌سرعت سهم مناسبی از بازار را تصاحب کردند.
ورود جاینت به آمریکا، شروعی بر دورانی پر از صبر و تلاش مضاعف بود. آن‌ها تا سال‌ها در بازار آمریکا با ضرردهی فعالیت می‌کردند و حتی خسارت‌های مالی تا سال ۲۰۱۰ هم ادامه داشت. درواقع ۲۳ سال طول کشید تا تایوانی‌ها از بازار بزرگ آمریکا سود کسب کنند.

پس از گذشت یک سال از فروش دوچرخه‌های برند جاینت در آمریکا، تعداد نماینده‌های فروش در این کشور از ۵۰۰ به ۱۵۰۰ رسید. در ادامه یک دفتر نمایندگی در نیوبری پارک کالیفرنیا تأسیس شد و ساحل غربی کشور، هدف برنامه‌های توسعه و بازاریابی  تایوانی‌ها قرار گرفت. کالیفرنیا جمعیتی علاقه‌مند به ورزش و سلامتی، هوای عالی و کیلومترها ساحل زیبا برای دوچرخه‌سواری داشت و موتور محرک قدرتمندی برای جاینت شد. 
دهه‌ی ۱۹۹۰ با استقبال یک بازار بزرگ‌تر از محصولات جاینت همراه بود. چینی‌ها کیفیت محصولات برند تایوانی را تأیید می‌کردند و آن‌ها را برابر با محصولات غربی می‌دانستند. پیش از این، محصولات تایوانی عموما به کیفیت پایین مشهور بودند و صنعت این کشور به انقلابی عظیم نیاز داشت. جاینت مثالی عالی از تحول در صنعت تایوان بود که از تولیدکنندگی برای یک برند آمریکایی، به برندی مستقل و رقیبی جدی برای آمریکایی‌ها در طراحی، کیفیت و هزینه تبدیل شده بود. 

جاینت در سال ۱۹۹۱ برنامه‌ای به‌نام Ready to Ride در آمریکا اجرا کرد که دوچرخه‌ها را به‌صورت مونتاژ کامل در اختیار مشتریان قرار می‌داد. این روند باعث شد تا برند تایوانی به نامی شناخته‌شده در بازار دوچرخه‌ی آمریکا تبدیل شود. با اجرای برنامه‌ی مذکور، فروشنده‌ها دیگر نیاز به صرف زمان زیاد و مونتاژ دوچرخه‌ها نداشتند. مشتری‌ها نیز با انتخاب‌های جدیدتر و متنوع‌تر از انواع محصولات کوهستان و جاده روبه‌رو شدند.
معرفی خانواده‌ی محصولات Cadex، موقیت‌های جاینت در بازار جهانی را افزایش داد. این محصولات مخصوص دوچرخه‌سواری حرفه‌ای و مسابقه‌ای بودند و بدنه‌ی سبک فیبر کربنی، مزیت اصلی آن‌ها محسوب می‌شد.

جاینت که به‌خوبی توانسته بود درس‌های آموخته شده از شوین را به کار بگیرد، بعدها هدف انتقادهای متعددی قرار گرفت. بسیاری از افراد، برند تایوانی را درکنار شرکت چینی، مسبب سقوط شوین و دیگر برندهای آمریکایی می‌دانستند. به‌هرحال جاینت با قدرت به فعالیت ادامه می‌داد و در سال ۱۹۹۲ با فروش ۲۳۰ میلیون دلار، رکوردی قابل‌توجه ثبت کرد. در آن سال ۱/۳۵ میلیون دستگاه دوچرخه فروخته شد که بیش از دوسوم آن‌ها، برند اختصاصی جاینت داشتند.

جاینت در مسیر پیشرفت، مرکز تحقیق و توسعه‌ی خود را راه‌اندازی کرد که بعدها به Techno Center تغییر نام داد. دستاوردهای همین مرکز باعث شد تا برند تایوانی به‌عنوان یکی از اولین تولیدکننده‌های بدنه‌ی دوچرخه از جنس کامپوزیت کربنی شناخته شود. آن‌ها نام FormulaOne را برای محصول خود انتخاب کردند که به‌سرعت به یکی از پرفروش‌ترین بدنه‌های شرکت تبدیل شد.
مهندسان جاینت، سه مشخصه را به‌عنوان عناصر اصلی در مناسب بودن بدنه‌ی دوچرخه در نظر داشتند. سفتی، وزن کم و راحتی دوچرخه‌سواری، عناصری بودند که در طراحی و ساخت بدنه‌ها مدنظر قرار می‌گرفتند. برای دستیابی به بهترین نتیجه‌ها، باید تعادلی میان این سه المان برقرار می‌شد. به‌بیان‌دیگر افزایش یکی از المان‌ها منجر به کاهش دیگری می‌شد و درنهایت محصول قابل‌قبولی عرضه نمی‌شد.

توسعه‌‌ی بین‌المللی

در سال ۱۹۹۳ و پس از نهایی شدن ورشکستگی شوین، درخواست‌ها برای خرید این شرکت افزایش یافت. جاینت برخلاف انتظارها به صف خریداران نپیوست و روی توسعه‌ی کسب‌وکار خود متمرکز شد. آن‌ها مرکز تولیدی جدیدی را در منطقه‌ی کانشان استان جیانگسو در چین تأسیس کردند تا به بازار گسترده‌ی آن کشور خدمت‌رسانی کنند. چینی‌ها حاضر بودند تا هزینه‌ی خوبی برای دوچرخه‌های کوهستانی حرفه‌ای جاینت بپردازند و درنتیجه شرکت تایوانی فرصت درآمدزایی بالایی با جمعیت میلیاردی کشور مقصد داشت.
جاینت در سال ۱۹۹۵ سیاست توسعه‌ی همه‌جانبه در آمریکای شمالی را در پیش گرفت. آن‌ها در پی مذاکره و همکاری با خرده‌فروش‌های بزرگ منطقه یعنی والمارت، کی‌مارت و سیرز بودند. ازطرفی خرده‌فروش‌های آمریکایی تنها محصولات داخلی را می‌فروختند که به نفع برندهایی همچون هافی، مورای و رودمستر تمام می‌شد. چین هم در همان سال‌ها تلاش می‌کرد تا به بازار آمریکا وارد شود. وزارت بازرگانی آمریکا چینی‌ها را به کاهش غیرمنطقی قیمت‌ها با هدف کسب سریع سهم بازار کشور، متهم کرد.

پس از ناامیدی از خرده‌فروش‌های بزرگ آمریکا، تایوانی‌ها به برندهای دیگر همچون تویزآرآس و تارگت روی آوردند. این برندها فروش محصولات وارداتی را نیز درکنار محصولات داخلی انجام می‌دادند. درنهایت به‌کمک خرده‌فروشی‌های بزرگ و فروشگاه‌های تخصصی دوچرخه در آمریکا، دوچرخه‌های وارداتی ۳۵ درصد از بازار آمریکا را در اختیار گرفتند.با افزایش شهرت جاینت در سطح جهانی، علاقه به سرمایه‌گذاری در این شرکت نیز افزایش یافت. گلدمن ساکس به‌عنوان یکی از اولین سرمایه‌گذاران وارد میدان شد و با پرداخت ۱۲/۵ میلیون دلار، ۹ درصد از سهام جاینت را خریداری کرد. ورود سرمایه‌ی جدید باعث شد تا بخش تحقیق و توسعه  با قدرت بیشتری به کار خود ادامه دهد. به‌علاوه، اعتبار مورد نیاز برای پیشرفت برند نیز با اضافه شدن نام گلدمن ساکس، به‌دست آمد.

فناوری و هوش بالای سازمانی، نقطه‌ی تمایز جاینت از دیگر فعالان آسیایی بود. در سال ۱۹۹۵ طراحی جدید به‌نام Compact Road Design معرفی شد که با تغییر طراحی، طول لوله‌های بدنه را کاهش می‌داد. این کاهش نه‌تنها منجر به بهبود وزن دوچرخه می‌شد، بلکه خمیدگی کمتر و آیرودینامیک بهتر را نیز برای آن به‌همراه داشت. طراحی جاینت به‌مرور در تمام صنعت دوچرخه‌سازی نفوذ کرد و تقریبا همه‌ی تولیدکننده‌ها از آن برای کاهش وزن و بهبود عملکرد محصولات خود استفاده کردند.
جاینت برای اولین‌بار در سال ۱۹۹۵، تیم اختصاصی دوچرخه‌سواری خود را در مسابقات جام جهانی دوچرخه‌سواری کوهستان شرکت داد. در میان اعضای تیم جاینت نام‌های مشهوری همچون جان توماک و رون هایدال قرار داشتند که به‌تریتب قهرمانان آمریکایی و نروژی دوچرخه‌سواری در سطح جهانی بودند.

در نیمه‌ی دوم دهه‌ی ۱۹۹۰، تقاضا برای دوچرخه‌های جاده‌ای و BMX افزایش یافت و درنتیجه دوچرخه‌های کوهستانی و حرفه‌ای کمتری به فروش رفتند. بسیاری از تولیدکننده‌های آمریکایی نیز با احساس خطر تولیدکننده‌های چینی، تایوانی و کره‌ای، کارخانه‌های خود را تعطیل کرده و مراکزی در آسیا و مکزیک تأسیس کردند.
جاینت در بازار شدیدا رقابتی پایان قرن بیستم تمام تلاش خود را به کار گرفت تا در صدر اخبار باقی بماند. آن‌ها میلیون‌ها دلار در بخش تحقیق و توسعه هزینه کردند. به‌علاوه، همکاری با شرکت‌های بزرگی همچون خودروساز فرانسوی رنو و شرکت آمریکایی Eddie Bauer هم برای تولید محصولات مشترک در دستور کار تایوانی‌ها قرار گرفت. به‌علاوه مرکز تولیدی جدیدی در هلند تأسیس شد تا نیازهای بازار روبه‌رشد اروپا بهتر تأمین شود.

تنها رقیب آمریکایی جاینت در بحث نوآوری و فناوری، شرکت Trek بود که در واترلو ویسکانسین فعالیت می‌کرد. ترک از دهه‌ی ۱۹۷۰ در صنعت دوچرخه‌سازی بود و به‌صورت اختصاصی در تولید محصولات شخصی‌سازی شده و مخصوص فعالیت می‌کرد. رقیب دیگر اسپشیالایزد بود که حتی نام خود را نیز با هدف فعالیت در بازار دوچرخه‌های ویژه انتخاب کرد. این شرکت در کالیفرنیا و نزدیکی زیرمجموعه‌ی جاینت فعالیت می‌کرد. شرکت آمریکایی دیگر که به‌مرور محبوبیت خود را افزایش می‌داد، کنوندل نام داشت که در جورج‌تاون کنتیکت فعال بود. محصولات کنوندل به طراحی و ساخت خاص و کیفیت بالا مشهور بودند.

سال‌های اخیر و وضعیت کنونی برند جاینت

با ورود به قرن ۲۱، جاینت فرمانروایی خود را در بازار دوچرخه تثبیت کرده بود. جاینت به نامی شناخته‌شده در سرتاسر جهان تبدیل شده بود و فروش محصولات آن‌ها در همه‌ی کشورها، روندی عادی به‌نظر می‌رسید. در آن سال‌ها برندهای قدیمی همچون شوین و هافی در بازار محصولات معمولی فعال بودند، اما برندهای جدید همچون جاینت، محصولاتی با کاربری ویژه تولید می‌کردند که عاشقان دوچرخه‌سواری حاضر به هزینه کردن چند هزار دلار بیشتر برای آن‌ها بودند.

در سال ۲۰۰۰ نزدیک به چهار میلیون دوچرخه توسط جاینت تولید شد. درآمد سال ۲۰۰۱ به ۴۳۰ میلیون دلار رسید و شرکت با اجرای برنامه‌های اسپانسرینگ تیم‌های ورزشی، شهرت خود را بیش‌ازپیش افزایش می‌داد. به‌عنوان نمونه‌ای از همکاری‌ها می‌توان قهرمان دوچرخه‌سواری کوهستان، مایلز راکول را نام برد که برای فصل ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲ با برند جاینت در مسابقات شرکت کرد. به‌علاوه چند تیم نیز در سال ۲۰۰۲ از دوچرخه‌های جاینت در مسابقات توردو فرانس استفاده کردند. جاینت در آن زمان اولین شرکت آسیایی بود که محصولات کربنی خود را در مسابقه‌ای پر از طراحان اروپایی عرضه می‌کرد.
جاینت در سال‌های ابتدایی قرن ۲۱ سالانه چهار تا ۶ میلیون دوچرخه تولید می‌کرد. آن‌ها در چین و تایوان به‌عنوان برترین برند دوچرخه شناخته می‌شدند. در آمریکای شمالی، جاینت پس از ترک قرار داشت که همکاری با قهرمان هفت ساله‌ی توردوفرانس یعنی لانس آرمسترانگ، اعتبار خوبی برایشان ایجاد کرده بود. برند تایوانی در اروپا هم به‌عنوان سومین برند شناخته می‌شد. پاناسونیک، شریک استراتژیک جاینت در ژاپن بود و محصولات این شرکت را با برند خود به فروش می‌رساند. همین همکاری، پاناسونیک را به برند برتر دوچرخه در ژاپن تبدیل کرد.

جاینت با هدف تأمین موفقیت‌های آتی و حفظ کیفیت تولیدات تایوانی، همکاری‌هایی را با شرکت‌های دیگر انجام داد. از میان آن‌ها می‌توان به مریدا اشاره کرد که به‌مرور به رقیبی برای خود جاینت تبدیل می‌شد. این همکاری به‌نام A-Team Alliance در سال ۲۰۰۳ شروع شد تا بسیاری از درگیری‌های قیمت‌گذاری بین تولیدکننده‌های تایوانی پایان یابد و از آن مهم‌تر، رقابتی بهتر با تولیدکننده‌های آمریکایی و چینی ترتیب دهند. مدیریت رویکرد اتحادی جدید بر عهده‌ی خودروساز بزرگ ژاپنی، تویوتا  بود. اتفاق مهم دیگر جاینت در آن سال‌ها، تأسیس مرکز تولیدی در چین با هدف آماده‌سازی برای المپیک ۲۰۰۸ پکن بود.در ادامه‌ی روند توسعه، فعالیت‌های جاینت به ۶ بخش اصلی تقسیم شدند که هرکدام روی محصولات خاصی از بازار دوچرخه متمرکز می‌شدند. دوچرخه‌های کوهستان برای مسیرهای دشوار، دوچرخه‌های جاده‌ای با وزن پایین و متمرکز بر سرعت، دوچرخه‌های روزمره برای کاربران با اهداف سلامتی و تفریحی، دوچرخه‌های مخصوص زنان با طراحی مخصوص در بدنه، دوچرخه‌های BMX با ابعاد کوچک‌تر و بدنه‌ی مقاوم برای حرکت‌های نمایشی، و دوچرخه‌های کودکان با ابعاد کوچک، دسته‌بندی ۶ گانه‌ی محصولات جاینت بودند.

درآمد جاینت در سال ۲۰۰۵ به ۸۱۳ میلیون دلار رسید و برنامه‌های تبلیغاتی و تلاش برای بهبود هویت برند، با جدیت پیگری شدند. یکی از برنامه‌های مهم، عقد قرارداد اسپانسرینگ با تیم دوچرخه‌سواری T-Mobile  بود که تعدادی از برترین دوچرخه‌سوارهای جهان در آن حضور دارند. جاینت به‌مدت چهار سال پشتیبانی از این تیم را بر عهده گرفت.
کینگ لیو بنیان‌گذار جاینت، در طول سال‌ها فعالیت در صنعت دوچرخه‌سواری، تجربه‌ی زیادی در سواری با محصولات خود نداشت. او بیشتر به فعالیت‌های مدریتی شرکت می‌رسید و هیچ‌گاه دوچرخه‌سواری را به‌عنوان ورزشی حرفه‌ای ندید. البته در سال ۲۰۰۷ برنامه‌ای با هدف پیام‌رسانی پیرامون زندگی سالم و دوست‌دار محیط زیست با دوچرخه‌سواری شروع کرد. در این برنامه، کینگ لیو ۸۰ ساله توری ۱۵ روزه با دوچرخه‌سواری در سرتاسر تایوان اجرا کرد. برنامه‌های مشابه نیز در سال‌های بعد در چین و هلند برگزار شدند.

صنعت دوچرخه‌های حرفه‌ای هنوز هم زمین فعالیت اصلی جاینت محسوب می‌شود. آن‌ها انواع محصولات را برای سلیقه‌های متنوع تولید می‌کنند و به‌همین دلیل، با ظهور دوچرخه‌های الکتریکی هم با محصولی به‌نام Revive قدرت خود را در این بازار نشان دادند. نوآوری بزرگ دیگر در سال‌های پایانی دهه‌ی ۲۰۰۰، ترکیب مواد جدید و بهبود ساختارهای کامپوزیتی بدنه بود که در بدنه‌ای با برند Alliance به جهان معرفی شد.
بدنه‌ی Alliance یکی از نوآوری‌های عالی جاینت در طراحی و ساخت بدنه‌ی دوچرخه محسوب می‌شود. آن‌ها بهترین بدنه‌های کامپیوزیتی مدل formulaOne خود با سبک‌ترین وزن و بیشترین نرخ جذب شوک انتخاب کرده و با سختی آلومینیم در قطعات پایینی ترکیب کردند. فناوری جدید این بدنه، مزایای سبکی و سفتی را در بهترین حالت به کاربر عرضه می‌کند. درنتیجه‌ی همین پیشرفت‌ها، حتی شرکت ایتالیایی Colnago که به لامبورگینی دوچرخه‌سازها شهرت دارد، برای بدنه‌ی برخی از محصولات خود با جاینت همکاری می‌کند.

سیستم تعلیق  Maestro نوآوری بعدی جاینت بود که در سال ۲۰۰۶ معرفی شد. انتقال قدرت بهتر و تعلیق در سمت عقب دوچرخه، از اهداف طراحی و پیاده‌سازی سیستم ماسترو بود. علاوه‌بر این سیستم تعلیق، طراحی بدنه TCR نیز در آن سال‌ها شهرت یافت که هنوز توسط تیم‌های بزرگ دوچرخه‌سواری سفارش داده می‌شود. از تیم‌های مشهوری که دوچرخه‌های کامپوزیتی جاینت را سفارش دادند می‌توان به Rabobank، Giant-Shimano، Giant-Alpecin و Sunweb اشاره کرد.درحال‌‌حاضر جاینت دوچرخه‌های خود را بسته به نوع کاربران دسته‌بندی می‌کند. دورچرخه‌های این برند تایوانی در دسته‌هایی به‌نام‌های On-Road، X-Road، Off-Road، E-Bikes و Youth تولید می‌شوند که در هرکدام از آن‌ها محصولاتی با کاربردهای متنوع از مسابقه تا جاده و استقامت و موارد دیگر عرضه می‌شود. در میان جدیدترین محصولات این شرکت نیز علاوه‌بر دوچرخه‌های حرفه‌ای سنتی می‌توان انواع تاشو، برقی و هیبریدی را مشاهده کرد که +Road-E از مشهورترین انواع هیبریدی آن‌ها محسوب می‌شود.

فعالیت‌های عمومی

جاینت در سال‌های اخیر همکار‌ی‌های متعددی را نیز با همکاری سازمان‌های غیرانتفاعی و دولت‌ها انجام داده است که علاوه‌بر انجام مسئولیت اجتماعی، منجر به افزایش شهرت آن‌ها نیز می‌شود. از میان برنامه‌ها در داخل کشور تایوان می‌توان به Youbike در تایپه اشاره کرد. جاینت با همکاری شهردادری این شهر، برنامه را در سال ۲۰۱۲ شروع کرد و دوچرخه‌هایی را برای استفاده‌ی عمومی در اختیار مراکز مربوطه قرار داد. برنامه‌ی یوبایک امروز شهرت بالایی در میان شهروندان تایپه دارد که به‌مرور توانست فرهنگ موتورسیکلت‌های پر سروصداری تایپه را به حمل‌ونقل عمومی با دوچرخه تغییر دهد.

برنامه‌ی یوبایک جاینت در تایپه، منجر به افزایش خطوط مخصوص دوچرخه‌سواری در این شهر شد. به‌علاوه ۲۳۰ ایستگاه اجاره و ۷،۷۰۰ دوچرخه‌ی در دسترس شهروندان، دوچرخه‌سواری را به جایگزینی منطقی حتی برای وسایل حمل‌ونقل عمومی تبدیل کرده است. برنامه‌ی یوبایک تا امروز رکورد ۸۹ میلیون کرایه‌ی دوچرخه دارد.
از دیگر برنامه‌های عمومی جاینت در کشورهای سرتاسر جهان می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• Bahati Foundation: بنیادی غیرانتفاعی که با همکاری جاینت در کشورهای فقیر دوره‌های آموزشی و انگیزشی برگزار می‌کند. هدف برنامه‌ها، تقویت اعتمادبه‌نفس و مهارت‌های جوانان در این کشورها برای پیشرفت در تحصیلات، درک فناوری و مهندسی و همچنین دوچرخه‌سواری است.
• Project Bike Tech: آموزش  ازطریق المان‌های فنی دوچرخه که دانش‌آموزان را علاوه‌بر آشنایی با علم دوچرخه‌سازی، در تحصیلات پایه‌ای نیز تقویت می‌کند. به‌علاوه دانش‌آموزان برگزیده‌ی این دوره‌ها برای تصاحب شغل‌هایی مرتبط با صنعت دوچرخه انتخاب شده و آموزش داده می‌شوند.
• Sprockids: آموزش دوچرخه‌سواری آف‌رود به کودکان و نوجوانان که با هدف پوشش سهم عمده‌ای از جامعه در بیش از ۲۰ کشور جهان برگزار می‌شود. هدف اصلی برنامه، درگیر کردن هرچه بیشتر کودکان و خانواده‌های آن‌ها با دوچرخه‌سواری است.
• People for Bikes: فرصتی برای افرادی که به دوچرخه‌سواری اهمیت می‌دهند و قصد دارند صدای خود را با هدف افزایش آگاهی به همه‌ی جوامع برسانند. این گروه با دولت‌ها و سازمان‌ها مذاکرات متعددی را انجام می‌دهد تا فرهنگ دوچرخه‌سواری و شرایط انجام آن، هرچه بیشتر و بهتر توسعه یابد.

جاینت را می‌توان نمونه‌ای از کسب‌وکارها موفق تایوانی دانست که با پیشرفت در سطرح بین‌المللی، سهم بالایی را در تغییر نگرش جهانیان نسبت به تولیدات این کشور برداشت. آن‌ها امروز به‌عنوان برندی باکیفیت در سرتاسر جهان شناخته می‌شوند که با تولید سالانه میلیون‌ها دوچرخه و درآمد نزدیک به دو میلیارد دلار، سهم عمده‌ای از بازار را در اختیار دارند.