یو‌پی‌اس (United Parcel Service) شرکتی آمریکایی با حوزه‌ی فعالیت بین‌المللی است که در حوزه‌ی حمل‌ونقل کالا فعالیت می‌کند. مدیریت زنجیره‌ی تأمین و فعالیت‌های مرتبط با آن نیز در حوزه‌ی اهداف استراتژیک این شرکت قرار دارد. مرکز مدیریت UPS در سندی اسپرینگز جورجیا قرار دارد.
برند یو‌پی‌اس امروز باارزش‌ترین برند حوزه‌ی حمل‌ونقل در جهان محسوب می‌شود. کسب‌وکار آن‌ها، لقب Big Brown را یدک می‌کشد و آمار حمل‌ونقل بسته توسط بخش‌های مختلف آن، سالانه به میلیاردها بسته‌ی پستی می‌رسد. باوجود آن که فعالیت‌های یو‌پی‌اس در سرتاسر جهان توسعه یافته‌اند، بخش اعظمی از تمرکز و درآمد آن‌ها به ایالات متحده‌ی آمریکا معطوف می‌شود. سیستم تحویل در تا در آن‌ها در آمریکا، تقریبا به تمامی آدرس‌های رسمی موجود در آن کشور خدمت‌رسانی می‌کند.

تاریخچه‌ی تأسیس

شرکت یو‌پی‌‌اس در سال ۱۹۰۷ توسط یک جوان ۱۹ ساله به‌نام جیمز کیسی در سیاتل تأسیس شد. در آن زمان، کسب‌وکار آن‌ها یک سرویس پیام‌رسانی متشکل از ۶ دوچرخه به‌تام American Messenger Company بود. او از همان ابتدا، سیاست‌های شرکت خود را به‌نوعی ترسیم کرد که به‌نوعی در مالکیت کارمندان باشد. کیسی برای کسب درآمد در شرکت جدید خود، انواع پیام‌های تلگرافی، نهار گرم و پیام‌ها و بسته‌های گوناگونی را جابه‌جا می‌کر

در سال ۱۹۱۳، کسب‌وکار کیسی با شرکت یکی از رقبا یعنی اِوِرت مک‌کیب ادغام شد. شرکت او، Motorcycle Delivery Company نام داشت و این ادغام، شرکتی به‌نام Merchants Parcel Delivery را شکل داد. در آن زمان ناوگان آن‌ها متشکل از چند موتورسیکلت و یک فورد مدل T بود. پس از چند سال، شرکت ۴ خودرو و ۵ موتورسیکلت داشت و تصمیم گرفت تا رنگی واحد برای آن‌ها انتخاب کند. چارلی سودرستورم، یکی از شرکای کیسی پیشنهاد داد که رنگ قهوه‌ای به‌خاطر مقاومت مناسب دربرابر کثیفی، برای رنگ‌آمیزی ناوگان حمل‌ونقل استفاده شود.راننده‌های شبکه‌ی توزیع کیسی، در همان سال‌های ابتدایی برای بهره‌گیری از مزایای اتحادیه‌ها، پس از تأییدیه‌ی ضمنی او، به اتحادیه‌ی بین‌المللی برادری تیمسترز ملحق شدند. در سال ۱۹۱۸، اولین قراردادهای رسمی برای شرکت حمل‌ونقل ارسال شد و ۳ خرده‌فروشی در سیاتل،‌ برای تحویل سریع خریدها به آدرس خریداران، با آن‌ها وارد همکاری شدند. تحویل بسته‌های خرید خرده‌فروشی‌ها، تا پایان دهه‌ی ۱۹۴۰ جزو فعالیت‌های اصلی شرکت بود.
اولین تلاش‌ها برای توسعه‌ی کسب‌وکار در خارج از منطقه‌ی تأسیس، در سال ۱۹۱۹ و با خرید شرکتی در اوکلند کالیفرنیا انجام شد. در آن سال‌ها، شرکتی با همان نام در سان‌فرانسیسکو فعالیت می‌کرد و در نتیجه، تغییر نام برای شرکت تحت مدیریت کیسی، اجتناب‌ناپذیر بود. نام جدیدی که برای شرکت انتخاب شد، نام کنونی یعنی United Parcel Service بود. پس از تصویب نام جدید، مناطق دیگر همچون لس‌آنجلس، سان‌فرانسیسکو، سن‌دیگو و پورتلند در اورگان، میزبان UPS شدند. توسعه‌ی فعالیت به ساحل شرقی آمریکا نیز در دهه‌ی ۱۹۳۰ و شروع خدمات تحویل کالا در نیویورک سیتی انجام شد. در همان سال، دفتر مرکزی شرکت نیز به نیویورک منتقل شد.
استفاده از هواپیماهای مسافربری برای حمل‌ونقل بسته، از سال ۱۹۲۹ وارد سیاست‌های کاری UPS شد. این زیرمجموعه با نام United Air Express شروع به کار کرد. البته، با شروع رکود بزرگ تاریخی آمریکا، برنامه‌ها برای توسعه‌ی هوایی با مشکل مواجه شده و آن زیرمجموعه تعطیل شد. به‌هرحال برنامه‌های یو‌پی‌اس برای ورود به بازار حمل‌ونقل هوایی، تا دهه‌ی ۱۹۵۰ بخ تعویق افتاد. چالش بعدی دیگر برای یو‌پی‌اس آن بود که شهروندان به‌مرور بیشتر صاحب خودرو می‌شدند و خودشان، کالاهای خریداری شده از خرده‌فروشی‌ها را حمل می‌کردند. این روند، باعث کاهش درآمد شرکت در سال‌های پایانی دهه‌ی ۱۹۴۰ شد.

کیسی در واکنش به روند پیش‌آمده برای حمل‌ونقل کالا، تصمیم گرفت تا سرویس حمل‌ونقل فرد به فرد را راه‌اندازی کند. در آن سرویس، کالاها از آدرس فرستنده تا آدرس گیرنده جابه‌جا می‌شدند و نرخ مشخصی به‌ازای هر بسته دریافت می‌شد. شرکت‌های بزرگ صنعتی و تجاری، اولین مشتری‌های یو‌پی‌اس در سرویس جدید بودند. به‌مرور، مصرف‌کننده‌های نهایی نیز به آن سبک از خدمات، جذب شدند.UPS در سال‌های بعد، فعالیت‌های خود را توسعه داد تا انحصاری بودن بازار خود را حفظ کند. به‌عنوان مثال، آن‌ها بسته‌های با وزن بیشتر از ۵۰ پوند (۲۲.۶ کیلوگرم) و با مجموع ابعاد ۱۰۸ اینچ (۲.۸ متر) قبول نمی‌کردند. این محدودیت‌ها، بعدا با افزایش ظرفیت‌های شرکت، کاهش یافتند. درنتیجه‌ی آن محدودیت‌ها، ابعاد میانگین بسته‌های حمل‌ونقلی، به‌اندازه‌ی یک چمدان بوده و درنتیجه، مرتب‌سازی و حمل‌ونقل آن‌ها آسان‌تر بود. در آن زمان، یو‌پی‌اس با شرکت‌های محلی بسیاری رقابت می‌کرد و آن‌ها، عموما محدودیتی برای ابعاد بسته‌ها نداشتند. در نتیجه، آن رقبا با بسته‌های سنگین‌تر، اضافه‌بار بیشتر در حمل‌ونقل و کاهش حجم سفارش‌ها روبه‌رو بودند.

تغییر مدیریت در میانه‌ی قرن بیستم

کیسی،‌در سال ۱۹۶۲ از سمت مدیریت عامل استعفا داد. در آن زمان، درآمد سالانه‌ی شرکت به ۱۴۱ میلیون دلار رسیده بود. جورج دی اسمیت جایگزین او شد و فروش شرکت در خلال سال‌های ۱۹۶۴ تا ۱۹۶۹، رشدی ۲ برابری را تجربه کرد. در آن سال، فروش شرکت به ۵۴۸ میلیون دلار رسید که سود ۳۱.۹ میلیون دلاری در پی داشت. شرکت تا آن سال‌ها هنوز به فعالیت به‌صورت خصوصی ادامه می‌داد و صدها مدیر اجرایی، سهام‌داران اصلی‌اش بودند. تا سال ۱۹۶۹، ایالت‌های محل فعالیت یو‌پی‌اس به ۳۱ عدد در شرق و غرب آمریکا رسیده بود.
کمیسیون تجارت بین‌المللی آمریکا (ICC) سازمانی است که توسعه‌ی فعالیت شرکت‌ها در ایالت‌های مختلف کشور را بررسی می‌کند. آن‌ها در پایان دهه‌ی ۱۹۶۰ به یو‌پی‌اس اجازه دادند تا در ۹ ایالت میانی نیز کسب‌وکار خود را توسعه دهند. پس از مدتی، ۳ ایالت دیگر نیز به این فهرست اضافه شدند. تنها،‌ایالت‌های کم‌جمعیت همچون آریزونا، آلاسکا، هاوایی، آیداهو، مونتانا، نوادا و یوتا، میزبان UPS نبودند.

سیاست یو‌پی‌اس در سال‌های میانی قرن بیستم، دوری از جنجال و خبرسازی عمومی بود. مدیران شرکت، در آن زمان مصاحبه‌های زیادی انجام نمی‌دادند و به‌نوعی از اخبار عمومی دوری می‌کردند. یکی از اعتقادات مدیران در آن زمان این بود که در آمریکا، تنها یک سرویس حمل‌ونقل بسته‌ای توانایی فعالیت دارد. آن‌ها امید داشتند که با کمتر عمومی کردن فعالیت خود، شانس کپی کردن راهکارها را برای رقبا، از بین ببرند.سیاست‌های رازداری در شرکت یو‌پی‌اس، به‌این خاطر به‌خوبی اجرا می‌شد که مدیریت آن محدود و کنترل‌شده بود. ۳۷۰۰ سهام‌دار آن‌ها، مدیران میانی، رده‌بالا و اعضای خانواده‌ی آن‌ها بودند. سهام‌دارانی که قصد فروش سهم را داشتند نیز آن را به خود شرکت می‌فروختند. از آنجایی که مدیران، خود صاحب یو‌پی‌اس بودند، شرکت می‌توانست برنامه‌ریزی‌های بلندمدت انجام دهد. برخلاف آن‌ها، اکثر شرکت‌های عمومی با فشار از سوی سهام‌داران عام برای سوددهی سریع مواجه هستند. به‌علاوه، اکثر مدیران یو‌پی‌اس از مسیر رانندگی و تحویل کالا و با تجربه‌های چندساله به مقام کنونی رسیده بودند و تعهد بالایی به شرکت داشتند. ساختار مدیریتی یو‌پی‌اس نیز تقریبا غیررسمی بود. آن‌ها همکاری در همه‌ی سطوح و درگیر شدن مدیریت در اکثر فعالیت‌ها را پیاده می‌کردند.

چالش رقابت با دولت

در سال ۱۹۷۰، کنگره‌ی آمریکا، طرحی را برای تغییرات ساختاری در سرویس پست ایالات متحده تصویب کرد که به آن‌ها امکان می‌داد تا از سود فعالیت‌های نامه‌رسانی،‌ در بخش تحویل بسته و کالا استفاده کنند. چنین رویکردی، به شرکت پست امکان می‌داد تا خدمات خود را با قیمت پایین‌تر ارائه کرده و با UPS رقابت کند.
شرکت UPS در پاسخ به چالش ایجاد شده از طرف شرکت پست، مجبور شد تا فعالیت‌های خود را کمی عمومی‌تر کند. آن‌ها با یک شرکت روابط عمومی وارد همکاری شدند و برای اولین‌بار، آمار درآمدی خود را منتشر کردند. آن‌ها تلاش می‌کردند تا نقش هماهنگ‌کننده‌ی خود را در اقتصاد آمریکا نشان دهند و ادعا می‌کردند که تغییرات در سیستم پستی،‌ در بازارشان اخلال ایجاد خواهد کرد. طبق آمار آن دوره، یو‌پی‌اس در سال ۱۹۶۹ حدود ۵۰۰ میلیون بسته را برای ۱۶۵ هزار مشتری جابه‌جا کرده بود. شرکت ادعا می‌کرد که حدود ۹۵ درصد از بسته‌ها در فاصله‌ی زمانی یک روزه تحویل داده شدند.

روند کاری و تحویل کالا در یو‌پی‌اس، به‌صورت ۵ روز در هفته برنامه‌ریزی شده بود. راننده‌ها، بسته‌ها را در ساعات صبح تحویل می‌دادند، بعدازظهر بسته‌های ارسال را دریافت می‌کردند و تا ساعت ۶ بعد از ظهر، به مرکز عملیات باز می‌گشتند. بسته‌های دریافتی آن‌ها، به‌سرعت دسته‌بندی و آماده‌ی تحویل می‌شد.کامیون‌های یو‌پی‌اس، هر شب پاک‌سازی می‌شدند و راننده‌های اختصاصی داشتند. UPS، راننده‌های خود را به چشم مدیران و سهام‌داران آتی شرکت می‌دید. در سال ۱۹۶۹، تعداد راننده‌ها به ۲۲ هزار نفر رسیده بود. اکثر آن‌ها در مسیرهای مشخصی کار می‌کردند تا به‌مرور، ارتباطی نزدیک و دوستانه با مشتریان برقرار کنند. البته، باوجود مدیریت مناسب شرکت، برخی اوقات چالش‌هایی هم میان راننده‌ها و مدیران پیش می‌آمد.

در سال ۱۹۷۶، یو‌پی‌اس تصمیم گرفت تا تغییری زیرساختی در بخش بسته‌بندی و مرتب‌سازی کالاها انجام دهد. آن‌ها می‌خواستند کارمندان تمام‌وقت آن بخش‌ها را با کارگران نیمه‌وقت جایگزین کنند. کارگران که عضو اتحادیه‌ی تیمسترز بودند در مناطق جنوب و غرب آمریکا با این تصمیم موافق بودند، اما ۱۷ هزار کارگر در مناطقی از ماین تا کارولینای جنوبی، به تصمیم جدید اعتراض داشتند.
اعتراض کارگران و کارمندان یو‌پی‌اس باعث ایجاد هرج‌ومرج در خرده‌فروشی‌های شرق آمریکا شد که باید فروش‌های حجیم عید کریسمس خود را با سرویس شلوغ پست آمریکا ارسال می‌کردند. درنهایت، یو‌پی‌اس توانست با اتحادیه‌ی تیمسترز به توافق برسد، اما به‌هرحال ارتباط با کارگران کمی‌ تیره‌وتار شد. روند مدیریت راننده‌ها و کارگران، برخی از آن‌ها را ناراحت می‌کرد چون کنترل شدیدی روی کاربری‌شان بود و آمارها به دقت بررسی می‌شدند.

توسعه‌ی جهانی و تشدید رقابت

در سال ۱۹۷۵، یکی از دستاوردهای مهم یو‌پی‌اس در صنعت حمل‌‌ونقل کالا محقق شد. آن‌ها به شرکتی تبدیل شدند که توانایی خدمات‌رسانی تقریبی به همه‌ی آدرس‌های موجود در ایالات متحده را داشتند. در همان سال، توسعه‌ی بین‌المللی فعالیت‌ها شروع شد و اونتاریو کانادا، اولین مقصد یو‌پی‌اس بود. مرکز مدیریت شرکت نیز در آن سال به کنتیکت منتقل شد. در سال ۱۹۷۶، خدمات شرکت آمریکایی در آلمان غربی و با بهره‌گری از ۱۲۰ ون حمل کالا شروع شد.فعالیت در آلمان، به‌سرعت و به‌خاطر مشکلات فرهنگی و زبانی در آن کشور، با مشکل مواجه شد. یو‌پی‌اس برای حل چالش‌های ایجاد شده، ابتدا چند مدیر آلمانی استخدام کرد و سپس، اعتراض‌های راننده‌های آلمانی در ارتباط با کار کردن خارج از ساعات عادی را پذیرفت. در سال ۱۹۸۰، تغییر مدیریت بعدی رخ داد و جورج سی لمب به‌عنوان رئیس هیئت‌مدیره‌ی یو‌پی‌اس شروع به کار کرد.

برخی قوانین حمل‌ونقل آمریکا در دهه‌های پایانی قرن بیستم با تغییراتی مواجه شدند که به‌سود یو‌پی‌اس بود. آن‌ها با بهره‌گیری از تغییرات ایجاد شده، سرعت رشد خود را بیش‌از پیش افزایش دادند و درآمد شرکت در سال ۱۹۸۰ به ۴ میلیارد دلار رسید. این افزایش درآمد۷با سود ۱۸۹ میلیون دلاری همراه بود. آمار بسته‌های تحویل‌داده‌شده در آن سال نیز ۱.۵ میلیارد عدد بودیکی از رقبای بزرگ یو‌پی‌اس درآن سال‌ها، FedEx بود که در سال ۱۹۷۳ کار خود را شروع کرد. این شرکت، به‌مرور بخش‌های مختلفی از بازار یو‌پی‌اس را در اختیار می‌گرفت. فدکس، بسته‌های ارسالی را با استفاده از خطوط هوایی و با سرعت بالا منتقل می‌کرد و درنتیجه، بسیاری از شرکت‌ها برای کالاهای اولویت‌دار خود از سرویس‌های آن‌ها استفاده می‌کردند. یو‌پی‌اس، منابع لازم برای رقابت با فدکس را داشت؛ منتهی به‌خاطر شرایط خاص مدیریتی، استقبال زیادی از تغییرات ناگهانی در روند فعالیت نشان نمی‌داد و به‌همین دلیل، روند قبلی خود را ادامه داد.

شیوه‌ی محافظه‌‌کارانه‌ی مدیریت یو‌پی‌اس به‌حدی بود که آن‌ها در سال ۱۹۸۱ تنها ۷ میلیون دلار بدهی بلندمدت داشتند درحالی‌که ارزش شرکت ۷۵۰ میلیون دلار بود. آن‌ها برای رقابت با فدکس، در سال ۱۹۸۱، ۹ هواپیمای ۷۲۷ دست‌دوم را از شرکت Braniff Airlines و با هزینه‌ی ۲۸ میلیون دلار خریداری کردند. مرکز فعالیت‌های هوایی یو‌پی‌اس در لویس‌ویل کنتاکی تأسیس شد اما رقابت مستقیم با فدکس،‌ به‌خاطر هزینه‌های احتمالا بالای راه‌اندازی ناوگان هوایی، صورت نگرفت. آن‌ها استراتژی تحویل ۲ روزه‌ی کالا را پیش گرفتند و تبلیغاتی پیرامون تحویل کالا در روز ارسال، انجام نشد. یو‌پی‌اس امید داشت که کسب‌وکارها، قیمت پایین‌تر ۷۰ درصدی را به تحویل سریع کالا ترجیح دهند.یو‌پی‌اس، سرویس تحویل ۲ روزه‌ی کالای خود را با نام Blue Label Air معرفی می‌کرد. در سال ۱۹۸۱، یک میلیون دلار هزینه برای بازاریابی آن سرویس اختصاص داشت که در سیاست‌ها بازاریابی یو‌پی‌اس، حرکتی جدید محسوب می‌شد. آن‌ها در سال ۱۹۸۲ برای اولین‌بار تبلیغات تلویزیونی سرویس‌های خود را شروع کردند تا مدیران کسب‌وکارها را قانع کنند که تحویل ۲ روزه‌ی کالا برای اکثر مرسولات، به‌حدکافی سریع هست.

در ابتدای دهه‌ی ۱۹۸۰، رکودی نسبی اقتصاد آمریکا را فراگرفت. این رکود، تاحدودی به‌نفع یو‌پی‌اس بود؛ چرا که کسب‌وکارها به‌مرور انبارهای خود را کوچک‌تر کردند و بسته‌های کوچک‌تر را با تمرکز بر اعتماد و پایداری سرویس حمل‌ونقل، بیشتر جابه‌جا می‌کردند. در سال ۱۹۸۱، حجم تبادلات شرکت افزایشی ۶ درصدی داشت.
رشد صورت‌گرفته در دوران رکود، برای یو‌پی‌اس چالش‌هایی را هم به‌همراه داشت. باوجود افزایش درآمد و سوددهی شرکت، حقوق دریافتی کارگران و راننده‌ها افزایش قابل توجهی نداشت و همین مورد، باعث اعتراضات سراسری شد. با وجود ایجاد تفاهم با تیمسترز، یو‌پی‌اس باز هم با راننده‌ها وارد چالش شد و ۹۰ هزار کارمند شرکت در سال ۱۹۸۳ اعتراض خود را علنی کردند.

در سال ۱۹۸۲، رقابت جدی یو‌پی‌اس با فدکس شروع شد. آن‌ها سرویس تحویل یک‌روزه‌ی کالا را با نام UPS Next Day Air معرفی کردند که هزینه‌ای نصف فدکس داشت. تا سال بعد، آمار سرویس‌های یک‌روزه و ۲ روزه‌ی آن‌ها به مجموع ۱۴۰ هزار بسته در روز می‌رسید. درآمد شرکت به ۵.۲ میلیارد دلار رسید که ۳۳۲ میلیون از آن، سود عملیاتی بود. تعداد کامیون‌های شرکت نیز تا آن سال به ۶۲ هزار عدد رسیده بود. شرکت‌های فروش پستی کالا و توزیع‌کننده‌های کاتالوگ، بزرگ‌ترین و رو‌به‌رشدترین بخش کسب‌وکار یو‌پی‌اس در آن سال‌ها بودند.
جک راجرز، مدیر بعدی یو‌پی‌اس بود که در سال ۱۹۸۴ به این مقام رسید. یک سال بعد، خدمات بین‌المللی شرکت توسعه یافت و کالاها بین آمریکا و ۶ کشور اروپایی، جابه‌جا می‌شدند.

باوجود تمام چالش‌های پیش‌آمده برای UPS، دهه‌ی ۱۹۸۰ و ابتدای ۱۹۹۰، دوران پررونقی برای آن‌ها بود. مجله‌ی فورچن در یک بررسی اعلام کرد که آن شرکت، بالاترین اعتبار را در صنعت خود در تمامی سال‌های بین ۱۹۸۴ تا ۱۹۹۱ کسب کرده است. به‌علاوه، آن‌ها سودده‌ترین شرکت حمل‌ونقل آمریکا نیز بودند که به‌عنوان مثال در سال ۱۹۸۷، از ۱۰ میلیارد دلار درآمد، ۷۰۰ میلیون دلار سود کسب کردند.
در دهه‌ی ۱۹۹۰، فدکس هنوز فرمانروای بازار تحویل‌های یک‌روزه در صنعت حمل‌ونقل بود. آن‌ها ۵۷ درصد و یو‌پی‌اس تنها ۱۵ درصد از آن بازار را در اختیار داشتند. فدکس شرکتی کاملا مدرن محسوب می‌شد که از اتوماسیون و امکانات الکترونیکی برای ردگیری مرسوله‌ها و فرایندهای دیگر، استفاده می‌کرد. یو‌پی‌اس هنوز در بسیاری از بخش‌ها روند سنتی داشت، اما به‌مرور استفاده از فناوری‌های جدید و کامپیوترها در کسب‌وکار آن‌ها نیز شروع شد.

رویکرد یو‌پی‌اس به‌سمت سیستم‌های مدرن، عملیاتی بود. آن‌ها یک شرکت نرم‌افزاری و یک فروشگاه کامپیوتری برای تأمین نیازهای خود خریداری کردند. سپس، تجهیزات جدید اتوماسیون در یک سرویس مجهز به ۳۵ خودرو در لس‌آنجلس به‌صورت عملی آزمایش شدند.  آن‌ها درنهایت پروژه‌ای ۵ ساله به ارزش ۱.۵ میلیارد دلار را شروع کردند تا تمامی فرایندها برای ردگیری مرسوله‌ها از فرستنده تا گیرنده، به‌صورت کامپیوتری انجام شود. این فرایند، در آن زمان به‌صورت کامل توسط فدکس به‌کار گرفته شده بود.جریان درآمدی یو‌پی‌اس در دهه‌های منتهی به قرن ۲۱، مناسب بود و فرصت را برای سرمایه‌گذاری افزایش می‌داد. آن‌ها ۱.۸ میلیارد دلار برای خرید ۱۱۰ هواپیما در سال ۱۹۸۷، هزینه کردند. چنین خریدی، خطوط هوایی آن‌ها را به رتبه‌ی دهم بزرگ‌ترین خطوط هوایی آمریکا رساند. یک سال بعد، یکی از بزرگ‌ترین کمپین‌های تبلیغات تلویزیونی تاریخ یو‌پی‌اس با هزینه‌ای ۳۵ میلیون دلاری انجام شد. حتی این هزینه‌های عظیم نیز بدهی طولانی مدت یو‌پی‌اس را آن‌چنان افزایش ندادند و آن‌ها، تنها ۱۱۴ میلیون بدهی بلندمدت داشتند.

تا سال ۱۹۸۸، رشد ناوگان زمینی یو‌پی‌اس، سالانه ۷ تا ۸ درصد بود، در حالی‌که ناوگان هوایی سالانه ۳۰ درصد رشد داشت. آن‌ها در هر سال حدود ۲.۳ میلیارد بسته را جابه‌جا می‌کردند که ۱.۴ میلیارد بسته نیز برای شرکت پست آمریکا جابه‌جا می‌شد. سرویس تحویل یک‌روزه‌ی آن‌ها، مجهز به ۳۰۰ هواپیما بود و روزانه ۶۰۰ هزار بسته را جابه‌جا می‌کرد.
تلاش‌ها برای توسعه‌ی فعالیت‌های بین‌المللی یو‌پی‌اس با نزدیک شدن به پایان قرن بیستم ادامه داشت. آن‌ها در آلمان غربی حدود ۶ هزار کارمند داشتند، اما تنها خدمت‌رسانی در ناوگان زمینی انجام می‌دادند. شرکت در سال ۱۹۸۸ همکار ایتالیایی خود با نام Alimondo را خریداری کرد تا با ترکیب آن‌ها و مرکز مدیریت آلمان، فعالیت در اروپا را توسعه دهد. به‌علاوه، ۹ شرکت پستی کوچک‌تر نیز در اروپا خریداری شدند. به‌هرحال، آن‌ها و رقیب دیرینه یعنی فدکس، برای گسترش فعالیت بین‌المللی باید هزینه‌های بالایی متقبل می‌شدند، اما یو‌پی‌اس به‌خاطر بدهی بلندمدت کمتر، توان مانور بیشتری داشت. رقابت بین‌المللی آن دو شرکت زمانی به اوج رسید که فدکس، شرکت Tiger International، همکار قدیمی یو‌پی‌اس را خریداری کرد.

سال‌های پایانی قرن بیستم

در سال ۱۹۸۹، کنت سی نلسون به‌عنوان مدیرعامل جدید یو‌پی‌اس شروع به کار کرد. او از ۲ روز پس از فارغ‌التحصیلی به یو‌پی‌اس پیوسته و تمام عمر کاری خود را در آن شرکت گذرانده بود. او پس از به قدرت رسیدن، روندی تدریجی ولی جامع را برای ایجاد تغییر در ساختارهای شرکت از کوچک‌ترین بخش‌ها تا حتی تصویر عمومی آن، شروع کرد.
در ابتدایی دهه‌ی ۱۹۹۰، با وجود چالش‌های متعدد از سوی رقبای کوچک و بزرگ، یو‌پی‌اس چندین سرویس جدید را به خدمات خود اضافه کرد. آن‌ها انواع سرویس‌های تحویل مرسوله همچون زمان‌بندی‌شده و تحویل در روز ارسال تا نمونه‌های ارزان‌تر با تحویل ۲ تا ۳ روزه را به مشتریان خود ارائه می‌کردند. زیرمجموعه‌ی خدمات لجستیک شرکت که در سال ۱۹۹۳ تأسیس شد،‌ خدمات متنوعی از مدیریت انبار تا تحویل کالا را در سبد خدمات خود داشت.

سیستم‌های مبتنی بر فناوری قوی که بخش‌های اصلی آن‌ها توسط تیم‌های داخلی یو‌پی‌اس متشکل از ۴ هزار نفر نیرو طراحی شده بود، زیرساخت‌های لازم برای ارائه‌ی خدمات متنوع را فراهم می‌کردند. یکی از آن فناوری‌ها موسوم به DIAD دستگاهی شامل یک اسکنر بارکد، تصویربردار امضای دیجیتال و اتصال به شبکه‌ی اینترنت سلولی بود. درنتیجه‌ی تلاش‌های این‌چنینی، تمرکز مدیران نیز از ماشین‌های سنتی قهوه‌ای UPS، به فناوری‌های روز کامپیوتری معطوف شده بود که درنهایت به رضایت بیشتر مشتری می‌انجامید.
آخرین نقل‌مکان مرکز مدیریت یو‌پی‌اس، در سال ۱۹۹۱ انجام شد که دفتر مرکزی از گرین‌ویچ کنتیکت به آتلانتا در جورجیا رفت. توسعه‌ی مهم دیگر در آن دوره‌ی زمانی، ایجاد امکان خرید سهام برای کارمندان عادی بود که در سال ۱۹۹۵ رخ داد. تا پیش از آن، تنها مدیران شانس خرید سهام شرکت را داشتند.

دهه‌ی ۱۹۹۰، یک تفاوت عمده با کل تاریخ یو‌پی‌اس داشت. آن‌ها دیگر آن شرکت اسرار‌آمیز با عملکرد مخفیانه و چراغ‌خاموش نبودند و در عوض، بازاریابی آن‌ها با شدت بالا در سطح جهانی انجام می‌شد. بزرگ‌ترین کمپین بازاریابی آن‌ها تا آن زمان، در سال ۱۹۹۶ انجام شد که حدود ۱۰۰ میلیون دلار هزینه برد. یکی از بخش‌های مهم بازاریابی آن سال، اسپانسرینگ مسابقات المپیک تابستانی آتلانتا بود.
تلاش‌های بازاریابی سال‌های پایانی قرن بیستم، باعث شد تا شناخت بین‌المللی برند یو‌پی‌اس بهبود پیدا کند. به‌علاوه، آن‌ها که در ابتدای دهه‌ی ۱۹۹۰ با چالش‌های مالی مواجه شده بودند، با همکاری کارمندان و سهام‌داران صبور و ذخیره‌ی عظیم مالی خود در بانک، توانستند از بحران عبور کنند. توسعه‌ی جهانی نیز به‌حدی باقدرت ادامه پیدا کرد که تا آن سال، کشورهای دریافت‌کننده‌ی خدمات یو‌پی‌اس، به ۲۰۰ عدد رسید.

سرمایه‌‌گذاری‌های بین‌المللی در ۵ سال پایانی منتهی به سال ۲۰۰۰، یک میلیارد دلار در اروپا و ۱۳۰ میلیون دلار در آسیا بود. آن فعالیت‌های بین‌المللی، فروش شرکت را در ۶ سال اول مدیریت نلسون، با افزایش ۶۹ درصدی روبه‌رو کرد. البته، سود عملیاتی شرکت به‌خاطر همان سرمایه‌گذاری‌ها از ۸ درصد در سال ۱۹۸۷ به ۴.۸ درصد در سال ۱۹۹۵ رسید.جیم پی کلی پس از نلسون به سمت مدیریت عامل شرکت رسید. او از سال ۱۹۶۴ به UPS پیوسته بود و مسیر موفقیت را از رانندگی ماشین‌های تحویل مرسوله شروع کرد.

فرصت تجارت الکترونیک

ظهور فناوری جدیدی به‌نام تجارت الکترونیک و خریدهای آنلاین، فرصت را برای افزایش درآمد و سوددهی شرکت‌های حمل‌ونقل از جمله یو‌پی‌اس فراهم کرد. خرید‌وفروش آنلاین کالاها، نیاز مردم به حمل‌ونقل مرسوله را روز‌به‌روز بیشتر می‌کرد.

از رخدادهای مهمی که در آستانه‌ی قرن ۲۱ برای یو‌پی‌اس رخ داد، می‌توان به عرضه‌ی خدمت جدید بازگشت وجه برای کسب‌وکارها اشاره کرد که برای مرسوله‌های تحویل در روز ارسالی لحاظ می‌شد که از شرکتی به شرکت دیگر فرستاده می‌شدند. خبر خوب دیگر، اولین سوددهی سالانه‌ی شرکت در فعالیت‌های بین‌المللی بود.
بالاخره در سال ۱۹۹۹، مدیران یو‌پی‌اس به این نتیجه رسیدند که برای توسعه‌ی بیشتر فعالیت‌ها و خرید شرکت‌های دیگر، باید کسب‌وکار خود را به‌صورت شرکتی عمومی در بورس عرضه کنند. آن‌ها IPO خود را در همان سال اجرا کردند که بزرگ‌ترین در نوع خود در تاریخ آمریکا بود. ۵.۴۷ میلیارد دلار سرمایه با فروش ۱۰۹.۴ میلیون سهم در بورس اوراق بهادار نیویورک جذب شد. آن تعداد سهم، سهام کلاس B بودند که در مجموع، یک درصد از سهام کنترلی شرکت یو‌پی‌اس را تشکیل می‌داد.

سال‌های اخیر و وضعیت کنونی برند UPS

با شروع قرن ۲۱، شرکت یو‌پی‌اس که دیگر به‌صورت سهامی عام فعالیت می‌کرد، با دست بازتری اقدام به خرید شرکت‌های دیگر کرد. آن‌ها خط هوایی Challenge Air Cargo را در سال ۲۰۰۰ در میامی خریدند که در آمریکای لاتتین فعالیت می‌کرد. در همان سال،‌ مجوز پرواز به چین از آمریکا به شرکت UPS داده شد. چند ماه بعد، تعداد سفرهای هواپیماهای باری یو‌پی‌اس به چین، به ۶ پرواز در هفته رسید.

از خریدهای مهمی که در شروع قرن ۲۱ توس یو‌پی‌اس انجام شد، می‌توان به شرکت Mail Boxes اشاره کرد که با هزینه‌ی ۱۸۵ میلیون دلار به شرکت عظیم یو‌پی‌اس پیوست. هدف از خرید آن شرکت، افزایش خدمات به کسب‌وکارهای کوچک و خانگی بود. یکی از اهداف مهم دیگر، توسعه‌ی خدمات مدیریت زنجیره‌ی تأمین به‌صورت جهانی بود که با خرید Fritz Companies با ارزش ۴۵۶ میلیون دلار انجام شد. واحد جدید، با نام UPS Freight Services به شرکت اضافه شد.
در سال ۲۰۰۲، مایکل ال اسکو، در مقامت مدیریت عامل جایگزین کلی شد. او در سال ۱۹۷۲ به‌عنوان مدیر مهندسی صنایع به یو‌پی‌اس پیوسته بود. در همان سال، خدمات بازگشت وجه شرکت به کالاهای ارسالی توسط شهروندان (و با شرایط تحویل در همان روز یا زمان مشخص) توسعه پیدا کرد. البته، بازگشت وجه تنها در مرسوله‌های داخل سرزمین اصلی ایالات متحده‌ی آمریکا (Continental United States) ارائه می‌شد.

برندسازی، یکی از اقدامات مهم دیگر یو‌پی‌اس پس از شروع قرن ۲۱ بود. آن‌ها ابتدا سرویس‌های فروشگاهی کوچک یعنی Mail Boxes را با برند جدیدی UPS Store معرفی کردند. در همان زمان، اولین تغییر در طراحی لوگو از سال ۱۹۶۱ انجام شد. علاوه‌بر تغییر لوگو، عبارتی که در وسایل نقلیه‌ی یو‌پ‌اس به‌عنوان شعار استفاده می‌شد نیز تغییر کرد. آن‌ها شعار را از Worldwide Delivery Service به Synchronizing the World of Commerce تغییر دادند تا توسعه‌ی خدمات به بخش‌های گسترده‌تر از زنجیره‌ی تأمین جهانی را نشان دهند. باوجود همه‌ی تغییرها، رنگ اصلی شرکت همچنان قهوه‌ای ماند.از مهم‌ترین پیشرفت‌هایی که در سال‌های دهه‌ی ۲۰۰۰ و با هدف توسعه‌ی فعالیت بین‌المللی انجام شد، می‌توان به گسترش خطوط و خدمان در مراکز هوایی کنتاکی در آمریکا و کلن در آلمان اشاره کرد. به‌علاوه، آسیا در آن زمان به‌عنوان هدف اصلی رشد مشخص شده بود و UPS برای افزایش خدمات در آن منطقه، سرویس بدون توقف خود را از آمریکا تا گوانگژو چین، در سال ۲۰۰۵ راه‌اندازی کرد.

یو‌پی‌اس از اولین سال‌های فعالیت، باتوجه‌به بازار محل حضور و ماشین‌آلات مورد استفاده، تلاش‌هایی را نیز برای حفظ محیط زیست در دستور کار خود داشت. آن‌ها از دهه‌ی ۱۹۳۰ در نیویورک از ماشین‌های برقی استفاده کردند. به‌‌علاوه، روش‌های شستشوی خودروهای حمل‌ونقلی شرکت نیز با بازیافت آب انجام می‌شد. بزرگ‌ترین ناوگان خودروهای با سوخت CNG در جهان نیز متعلق به این برند آمریکایی بود.
احساس مسئولیت یو‌پی‌اس به رخدادهای آینده‌نگرانه خصوصا در بحث محیط زیست، باعث شد تا آن‌ها در سال ۲۰۰۳ سند رسمی و برنامه‌ای جامع برای کنترل هرچه بیشتر فعالیت‌های خود با تمرکز بر آن موارد، اجرا کنند. Corporate Sustainability Report نام گزارش آن سند است که از سال ۲۰۰۳، به‌عنوان گزارش سالانه‌ای رسمی توسط شرکت جمع‌آوری می‌شود تا کارایی واحدهای مختلف در ایجاد تعادل بین بخش‌های اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی، بررسی شود.

در سال ۲۰۰۵، یک خرید و ادغام مهم دیگر در تاریخ یو‌پی‌اس رخ داد و آن‌ها با جذب شرکت Overnite، خدمات ‌حمل‌ونقل زمینی را بیش‌از‌پیش در آمریکای شمالی توسعه دادند. خرید و ادغام‌های بزرگ دیگری نیز در بریتانیا و لهستان انجام شد که توسعه‌ی فعالیت‌های شرکت به اروپا را تسهیل کرد. در مجموع از زمان عمومی شدن شرکت UPS، آن‌ها تاکنون بیش از ۴۰ شرکت را خریده و به زیرمجموعه‌ی خود اضافه کرده‌اند.
همان‌طور که گفته شد، استفاده از فناوری برای بهبود خدمات نیز همیشه در صدر برنامه‌های مدیران یو‌پی‌اس بوده است. سیستم ORION با نام کامل On-Road Integrated Optimization and Navigation با بهبود مسیریابی راننده‌ها، فاصله‌ی طی شده توسط آن‌ها را کاهش می‌دهد که درنهایت در بهبود عملیات حمل‌ونقل، صرفه‌جویی در هزینه‌ها، حفاظت از محیط زیست و افزایش بازدهی خدمات به مشتریان، مفید خواهد بود. استفاده از آن سرویس، از سال ۲۰۱۶ در خدمات UPS شروع شد.
فناوری کاربردی DIAD که از سال‌ها قبل در سیستم حمل‌ونقل یو‌پی‌اس استفاده می‌شد، در سال‌های اخیر به نسل پنجم رسید و ۱۰۰ هزار عدد از نسخه‌ی جدید آن اکنون در سرتاسر جهان استفاده می‌شود. نسخه‌ی جدید، بدون وابستگی به شبکه‌ی سلولی مورد استفاده، به‌صورت خودکار بین شبکه‌ی اپراتورهای مختلف سویچ می‌کند تا بهترین و سریع‌ترین خدمات به مشتری ارائه شود.
برند UPS اکنون در رتبه‌ی ۴۴ برترین برندهای رسانه‌ی فوربز قرار دارد. طبق آخرین آمار، درآمد آن‌ها در سال ۲۰۱۷، نزدیک به ۶۶ میلیارد دار بوده که ۴.۹ میلیارد دلار آن، سود شرکت بوده است. درحال‌حاضر دیوید ابنی به‌عنوان رئیس هیئت‌مدیره و مدیرعامل در شرکت مشغول به کار است. UPS طبق آخرین آمار، ۴۳۴ هزار کارمند در سرتاسر جهان دارد.