ولز فارگو (Wells Fargo & Company) یک شرکت خدمات مالی آمریکایی با فعالیت بین‌المللی است. دفاتر اصلی این شرکت در آمریکا و مرکز مدیریت آن، در سان فرانسیسکو قرار دارند. ولز فارگو از بزرگ‌ترین بانک‌های جهان از لحاظ ارزش بازار محسوب می‌شود که تا پیش از قدرت گرفتن بانک‌های چینی در رتبه‌های بالای فهرست نیز قرار داشت. آن‌ها در سال ۲۰۱۸، رتبه‌ی ۲۶ پردرآمدترین سازمان‌های آمریکایی فهرست فورچن ۵۰۰ را ازآن خود کردند.
شرکت کنونی ولز فارگو، ترکیبی از ادغام چند غول سنتی مالی و اقتصادی است. ولز فارگو و شرکا، Norwest Corporation و Wachovia، برند کنونی را تشکیل داده‌اند. آن شرکت‌ها به‌ترتیب در سال‌های ۱۹۹۸ و ۲۰۰۸ به ولز فارگو پیوستند. شرکت‌های جدید ملحق شده به ولز فارگو هر کدام تاریخچه‌ای طولانی دارند که از حوصله‌ی این مقاله خارج خواهد بود و در این قسمت از داستان برند زومیت، تنها به داستان برند ولز فارگو می‌پردازیم.

تاریخچه‌ی تأسیس

داستان ولز فارگو به میانه‌های قرن ۱۹ و کشف طلا باز می‌گردد. پس از کشف طلا در سال ۱۸۴۸ در معدنی در کالیفرنیا، خیل عظیمی از کارآفرینان و علاقه‌مندان به صنعت اقتصاد، از شمال آمریکا و حتی سرتاسر جهان به کالیفرنیا رفتند. درواقع، یکی از بزرگ‌ترین مهاجرت‌های تاریخی به آمریکا، در آن سال‌ها رخ داد. هنری ولز یک آمریکایی اهل ورمونت و ولیلیام جی فارگو اهل نیویورک بودند. آن‌ها اقتصاد در حال رشد سریع را در کالیفرنیا دیدند و ظرفیت‌های بالای فعالیت در آن را درک کردند و تصمیم به سفر به آنجا گرفتند.

ولز و فارگو پیش از سفر به غرب، باید کسب‌وکارهای خود در شرق آمریکا را سروسامان می‌دادند. ولز، بنیان‌گذار شرکت Wells & Company و فارگو نیز یکی از شرکای اصلی Livingston, Fargo and Company بود. آن‌ها نیروهای جوان، اما مشهور و تأثیرگذار آن زمان در صنعت پررقابت حمل‌ونقل کالاهای باارزش (Express) بودند. در سال ۱۸۴۹، رقیبی جدید به‌نام جان باترفیلد به‌صنعت اکسپرس وارد شد. کمی بعد، سه بازیگر بزرگ آن صنعت به این نتیجه رسیدند که رقابت‌شان، جز خسارت چیزی به بار نمی‌آورد. درنتیجه، آن‌ها با همکاری یکدیگر شرکت American Express را در سال ۱۸۵۰ تأسیس کردند.

پس از مدتی ولز و فارگو به این نتیجه رسیدند که کسب‌وکار امریکن اکسپرس باید به غرب آمریکا و کالیفرنیا نیز گسترش پیدا کند. آن‌ها از قدرت گرفتن رقیبی به‌نام آدامز اکسپرس در آن منطقه نگران بودند، اما اکثر مدیران شرکت، با این دو نفر مخالفت کردند. درنهایت، ولز و فارگو تصمیم گرفتند تا درکنار مسئولیت‌های خود در امریکن اکسپرس، شرکت مستقلی را نیز با هم تأسیس کنند.
ولز و فارگو در سال ۱۸۵۲ شرکت خود را با‌ نام Wells, Fargo & Company به‌صورت سهامی و با سرمایه‌ی اولیه‌ی ۳۰۰ هزار دلار تأسیس کردند. تمرکز فعالیت شرکت آن‌ها نیز خدمات حمل‌ونقل و بانک‌داری در کالیفرنیا بود. ادوین بی مورگان، اولین مدیر کل شرکت بود و دفتر اولیه نیز در ژوئیه ۱۸۵۲ در سان‌فرانسیسکو تأسیس شد. چالش اصلی و اولیه‌ی مدیران شرکت در آن زمان، تأسیس و حفظ ثبات شرکت در دو صنعت کاملا رقابتی آن زمان به‌حساب می‌آمد.

در سال‌هایی که ولز و فارگو شرکت خود را تأسیس کردند، هر دو صنعت حمل‌ونقل و بانک‌داری، بدون نظارت و قانون‌گذاری خاصی عمل می‌کردند. برای ورود به صنعت حمل‌ونقل، تنها یک درشکه و چند اسب نیاز بود. برای تأسیس بانک نیز افراد تنها با یک گاوصندوق و محلی برای نگه‌داری آن، اقدام می‌کردند. به‌خاطر همین سهولت در ورود به صنعت، ولز و فارگو به بازاری پر از رقیب در کالیفرنیا وارد شدند.

دانفورث ان بارنی یکی دیگر از مدیران ارشد ولز فارگو در سال‌های ابتدایی بود که به‌همراه مورگان، استراتژی‌هایی کاربردی برای توسعه‌ی کسب‌وکار را اجرا کرد. آن‌ها در سال‌های ابتدایی فعالیت، خدمات متنوعی را به مشتریان عرضه کردند که مزیت رقابتی در بازار آن زمان شد. خدمات حمل‌ونقل عادی، خرید و فروش انواع طلا و اکسپرس ویژه بین نیویورک و کالیفرنیا، از سرویس‌های مشهور آن‌ها در سال‌های ابتدایی بود.

در زمان مدیریت بارنی و مورگان، دفاتر اساسی شرکت به‌سرعت در سرتاسر کالیفرنیا تأسیس شدند و شبکه‌ی خدمات حمل‌ونقل و بانک‌داری ولز فارگو، توسعه یافت. یکی از اهداف دفاتر گوناگون، ایجاد شبکه‌ی حمل‌ونقل بهینه در نزدیکی معادن طلا بود. یکی از استراتژی‌های اساسی که موجب رشد شرکت در آن سال‌ها شد، اعطای قراردادهای حمل‌ونقل به شرکت‌های کوچک‌تر بود. به بیان دیگر، ولز فارگو خود پیمانکاری می‌شد که به‌عنوان کارفرما، پروژه‌های حمل‌ونقل را به شرکت‌های دیگر می‌داد.

اولین چالش‌ها و رشد پس از آن

یکی از اولین چالش‌هایی که ولز فارگو با آن روبه‌رو شد، بحران سیستم بانک‌داری کالیفرنیا در سال ۱۸۵۵ بود. در آن زمان، سیستم بانک‌داری کالیفرنیا به‌خاطر سرمایه‌گذاری‌های بسیار ریسک‌پذیر، به‌نوعی نابود شد. بحران ایجاد شده موجب هجوم مردم به بانک‌ها شد که بسیاری از آن‌ها را به تعطیلی و ورشکستگی کشاند.
طی بحران ایجاد شده در سیستم بانک‌داری کالیفرنیا، ولز فارگو به‌خاطر در اختیار داشتن منابع مناسب برای برآورده‌سازی درخواست‌های مشتریان، یکی از معدود شرکت‌های نجات‌یافته بود. نجات از آن بحران، مزیت‌هایی را برای آن‌ها به همراه داشت که درنهایت، منجر به برتری در صنایع بانک‌داری و حمل‌ونقل شد.

یکی از مزایای نجات از بحران کالیفرنیا برای ولز فارگو این بود که پس از آن، شرکت آن‌ها بدون رقیبی خاص در آن منطقه فعالیت می‌کرد. به‌علاوه، شهرت آن شرکت به‌عنوان مؤسسه‌ای با ثبات و قابل اعتماد نیز زبان‌زد خاص و عام شد. این مزایا، منجر به رشد سریع شرکت تا سال ۱۸۶۶ شد که به‌نوعی آن‌ها را به‌تنها آژانس خدمات متنوع بانکی، اداری و حمل‌ونقل در غرب آمریکا بدل کرد. 

در زمان مدیریت بارنی، ولز فارگو وارد تجارت حمل‌ونقل دلیجانی شد. به‌علاوه، آن‌ها در تأسیس شرکت پستی Overland Mail نیز همکاری داشتند که بعدا آن را به زیرمجموعه‌ی خود اضافه کردند. شرکت Pony Express نیز میزبان مشارکت ولز فارگو در آن سال‌ها بود. دوران طلایی یادشده، به یکی از مهم‌ترین ادغام‌های آن سال‌ها منجر شد که ولز فارگو، خطوط اصلی حمل‌ونقل را از رودخانه‌ی میسوری تا اقیانوس آرام و بسیاری از خطوط دلیجان در ایالت‌های غربی را تحت مدیریت خود گرفت.

شرکت پستی Overland، یکی از مهم‌ترین مجموعه‌هایی بود که تحت مدیریت و نظارت ولز فارگو درآمد. این شرکت توسط افرادی تأسیس شد که همگی در ۴ شرکت بزرگ صنعت اکسپرس آمریکا در آن زمان، نقش داشتند (امریکن اکسپرس، یونایتد استیتس اکسپرس، آدامز اکسپرس و ولز فارگو). در سال ۱۸۵۸، شرکت پستی جدید قراردادی دولتی امضا کرد تا خدمات پستی را در مناطق جنوبی کشور انجام دهد سرمایه‌گذاری اصلی در آن شرکت، توسط ولز فارگو انجام شد.

بحران بعدی که شرکت جوان، اما قدرتمند ولز فارگو را تهدید کرد، عدم تأمین سرمایه‌ی شرکت پست آمریکا از سوی دولت بود. درنتیجه، شرکت پست نتوانست هزینه‌های سالیانه را به اورلند میل پرداخت کند و آن‌ها به‌نوعی بدون درآمد ماندند. با افزایش بدهی‌های اورلند به ولز فارگو، مدیرش یعنی باترفیلد، تحت انتقادات شدید از سوی رهبران ولز فارگو قرار گرفت و در سال ۱۸۶۰ مجبور شد مدیریت اورلند را به آن‌ها بسپارد؛ البته، ولز فارگو تا سال ۱۸۶۶ مالکیت اورلند را تصاحب نکرد.

ادغام بزرگ و امپراطوری حمل‌ونقل

در میانه‌های دهه‌ی ۱۸۶۰، رقیبی جدی برای کسب‌وکار ولز فارگو در غرب آمریکا متولد شد. Holladay، شرکت عظیم حمل‌ونقل را در ۸ ایالت غربی آمریکا شکل داده بود. به‌هرحال، رقابت این دو غول حمل‌ونقل در آن سال‌ها، منجر به خرید واحدهای عملیاتی Holladay توسط ولز فارگو شد. ادغام آن سال، یک امپراتوری بزرگ تحت نام ولز فارگو ایجاد کرد که تمام فرایندهای حمل‌ونقل ولز فارگو، اورلند میل و هالادی را پوشش می‌داد. در آن زمان بارنی از سمت مدیریت استعفا داد تا به شرکت خودش یعنی یونایتد استیتس اکسپرس برسد و مدیر بخش کالیفرنیا یعنی لوئیس مک‌لین، جایگزین او شد.

فرمانروایی ولز فارگو در صنعت حمل‌ونقل عمر زیادی نداشت. مک‌لین همان ابتدا قراردادی با یک شرکت راه‌آهن امضا کرد که به موفقیت آن‌چنانی نرسید. مشکل اصلی آن سال‌ها، رشد سریع صنعت راه‌آهن بود که به‌مرور، حمل‌ونقل با دلیجان را منسوخ کرده و سهام ولز فارگو را نیز با افت شدید ارزش روبه‌رو کرد.

شرکت راه‌آهن Central Pacific در میانه‌های قرن ۱۹ به‌مرور جای پای خود را در صنعت پررونق آن سال‌ها باز می‌کرد. لوید تویس مدیر آن زمان سنترال پاسیفیک بود که شرکتی برای فعالیت در صنعت اکسپرس تأسیس کرد و با ولز فارگو وارد رقابت شد. تویس و گروه تحت مدیریتش، در زمان افت سهام ولز فارگو، حجم بالایی از آن را نیز خریداری کردند و به‌مرور، قدم‌های جدی برای شکست آن فرمانروایی را برداشتند. در سال ۱۸۶۹، ویلیام فارگو به‌همراه چند نفر دیگر به اوماها نبراسکا رفت تا با تویس و همکارانش مذاکره و رایزنی کند.

مذاکره‌ی فارگو با تویس منجر به قراردادی عظیم و قابل‌توجه برای هر دو طرف شد. شرکت ولز فارگو درنهایت پاسیفیک اکسپرس را با مبلغی بیش از ارزش واقعی خریداری کرد و حقوق حمل‌ونقل اکسپرس در راه‌آهن سنترال پاسیفیک را به دست آورد. این قرارداد، با جابه‌جایی بزرگ دیگری هم همراه بود که منجر به انتقال کنترل ولز فارگو به دست تویس شد.
پیش از به قدرت رسیدن تویس، بارنی و فارگو به‌ترتیب مدیر کل ولز فارگو بودند. مدیریت تویس، سرعت رشد شرکت را چند برابر کرد. به‌عنوان مثال، تعداد دفاتر عملیاتی شرکت از ۴۳۶ عدد در سال ۱۸۷۱، به ۳۵۰۰ عدد در شروع قرن بیستم رسید. به‌علاوه، آن‌ها در آن زمان اولین خط قاره‌ای اکسپرس را با به‌کارگیری چندین خط آهن، راه‌اندازی کردند.

رشد ولز فارگو در سال‌های منتهی به قرن بیستم، ابتدا شامل دسترسی به بازارهای پرسود شرق آمریکا بود. سپس، واگن‌های یخچالی به خطوط حمل‌ونقل آن‌ها افزوده شدند و درنهایت، شعبه‌های بانک‌های ولز فارگو در ویرجینیا، کارسون و سالت لیک تأسیس شدند. ولز فارگو علاوه‌بر توسعه در داخل آمریکا، خدمات اکسپرس خود را به ژاپن، استرالیا، هنگ‌کنگ، آمریکای جنوبی، مکزیک و اروپا نیز گسترش داد.

شروع قرن بیستم و استقلال بانکی

در سال ۱۹۰۵، بخش بانک‌داری ولزفارگو از بخش حمل‌ونقل جدا شد. ادوارد هاریمن، یکی از مدیران باسابقه‌ی صنعت بانک‌داری، به‌عنوان مدیر جدید شرکت انتخاب شد. یکی از اولین ادغام‌های انجام شده در آن زمان با Nevada National Bank تحت مدیریت هلمن انجام شد.
مرکز مدیریت بخش حمل‌ونقل ولز فارگو، در سال ۱۹۰۴ به نیویورک رفت. در سال ۱۹۱۸، دولت بخش اکسپرس را مجبور کرد تا فعالیت‌های خود را با دیگر شرکت‌های فعال در این زمینه ادغام کند. درنتیجه‌ی این قوانین جدید، شرکت American Railway Express تشکیل شد که بعدها به Railway Express Agency تغییر نام داد. فعالیت‌های ولز فارگو در حوزه‌ی حمل‌ونقل نیز تنها در بازارهای محدود بین‌المللی و تا دهه‌ی ۱۹۶۰ ادامه داشت.
فعالیت‌های بانکی ولز فارگو پس از ادغام نوادا بانک، در ۲ سال اول به تست و بررسی ظرفیت‌های موجود اختصاص داشت. در سال ۱۹۰۶، زلزله‌ی سان فرانسیسکو، بخش‌های عظیمی از منطقه‌ی تجاری این شهر را تخریب کرد که دفتر بانک ولز فارگو نوادا نیز در آن قرار داشت. البته، ذخیره‌های اسنادی و اعتباری بانک خسارت ندیدند و حتی ولز فارگو، هزینه‌های بازسازی سن فرانسیسکو پس از زمین‌لرزه را نیز تاحدودی بر عهده گرفت. از مناطق دیگر آمریکا نیز پول‌هایی برای کمک به بازسازی شهر واریز شدند که درنهایت، ذخیره‌ی بانک ولز فارگو را از ۱۶ میلیون به ۳۵ میلیون دلار رساند.

در سال ۱۹۰۷، بحران مالی مشهور آمریکا از نیویورک و بانک‌های این شهر شروع شد. مردم برای دریافت سرمایه‌های خود به بانک‌های نیویورک هجوم بردند و پس از آن، بحران به شیکاگو و به‌مرور به کل کشور رسید. در آن زمان، ولز فارگو به‌مدت ۶ هفته، هر هفته یک میلیون دلار از ذخیره‌ی خود را از دست می‌داد. روند ایجاد شده، شروع دورانی دشوار برای بازسازی فرایندهای مالی را نشان می‌داد.

در سال ۱۹۲۰، پس از یک جابه‌جایی مدیریت از هلمن به پسرش، فردریک ال لیپمن به‌عنوان مدیرکل بانک ولز فارگو شروع به کار کرد. استراتژی او، شامل توسعه و فعالیت‌های محافظه‌کارانه‌ی شبیه به مدیران پیشین بود. ادغام بزرگ در زمان لیپمن، با شرکت Union Trust و در سال ۱۹۲۳ انجام شد. نتیجه‌ی این ادغام، تشکیل شرکتی با نام Wells Fargo Bank & Union Trust Company بود.
فعالیت‌های محافظه‌کارانه‌ی لیپمن در مدیریت بانک، موجب دوام آوردن ولز فارگو و شرکت‌های زیرمجموعه در دوران رکود شدید شد. پس از سقوط سیستم بانک‌داری در سال ۱۹۳۳ نیز ولز فارگو توانست نیازهای مشتریان و طرفین قراردادهای خود را به‌خوبی پاسخ دهد.

دوران جنگ جهانی دوم، با رخداد خاص یا چالشی برای ولز فارگو همراه نبود. آن‌ها حتی در آن دوران درآمد و سود مناسبی نیز کسب کردند. در دهه‌ی ۱۹۵۰، ولز فارگو تحت مدیریت نوه‌ی هلمت معروف یعنی I. W. Hellman III قرار داشت. او برنامه‌هایی جدی برای توسعه‌ی کسب‌وکار پیاده کرد و با خرید چند بانک در منطقه‌ی خلیج سان فرانسیسکو، به‌نوعی تجارت ولز فارگو را در این شهر تثبیت کرد.
در سال ۱۹۵۴، برای برندسازی بهتر و خلاصه‌سازی نام شرکت، Wells Fargo Bank به‌عنوان نام مؤسسه‌ی مالی انتخاب شد که خود شروعی بر توسعه‌های حساب‌شده‌ی سال‌های آتی بود.

توسعه‌ی ایالتی و جهانی

هلمن سوم، در دوران مدیریت خود یک ادغام مهم را در تاریخ ولز فارگو رقم زد. آن‌ها در سال ۱۹۶۰، با شرکت امریکن تراست ادغام شدند که در سال ۱۹۶۲، بار دیگر همان نام خلاصه‌ی بانک ولز فارگو برای آن انتخاب شد. ادغام این دو بانک که دو مؤسسه‌ی اول کالیفرنیا در حوزه‌ی مالی بودند، آن‌ها را به رتبه‌ی یازدهم فهرست بزرگ‌ترین بانک‌های آمریکا رساند.
پس از ادغام بزرگ ایالت کالیفرنیا، فعالیت‌های بین‌المللی ولز فارگو نیز توسعه یافت. پس از افتتاح دفتر نمایندگی در توکیو، شعبه‌هایی از ولز فارگو یز در سئول، هنگ کنگ و ناسائو تأسیس شدند. به‌علاوه، دفاتر نمایندگی در مکزیکوسیتی، سائو پائولو، کاراکاس، بوینس آیرس و سنگاپور نیز به دارایی‌های ولز فارگو افزوده شدند.

ریچارد پی کولی، مدیر کل بعدی ولز فارگو بود که در سال ۱۹۶۶ توسط هیئت‌مدیره به این مقام رسید. او مدیری ۴۲ ساله بود و یکی از جوان‌ترین مدیران صنعت مالی و اقتصادی در آن زمان محسوب می‌شد. کولی روند سریعی به‌سمت مدیریت کل ولز فارگو طی کرد. او در سال ۱۹۶۰ مدیر یکی از شعبه‌های بانک بود و تا سال ۱۹۶۶، به مقام مدیریت کل رسید.
ولز فارگو در سال ۱۹۶۷، اقدام به عرضه‌ی کارت اعتباری برای مقابله با طرح Bank of America کرد. آن‌ها نام Master Charge را برای کارت اعتباری خود انتخاب کردند که امروز به‌عنوان برندی مستقل و تحت نام مستر کارت به فعالیت می‌پردازد.
با شروع فعالیت واحد کارت‌های اعتباری ولز فارگو، ۳۰ هزار فروشنده با آن‌ها وارد همکاری شدند. در سال‌های بعد، تجارت کارت‌های اعتباری به فرایندی پرسود برای ولز فارگو بدل شد.

استراتژی اولیه‌ی کولی، توسعه‌ی شعبه‌های ولز فارگو به سرتاسر ایالت کالیفرنیا بود. قبلا، بانک مرکزی آمریکا یا فدرال رزور، مانع از خرید یک بانک در جنوب کالیفرنیا توسط ولز فارگو شده بود. درنتیجه، آن‌ها باید شبکه‌ی خود را به‌صورت مستقل توسعه می‌دادند. این فرایند، هزینه‌بر بود و سوددهی شرکت را تا سال‌های پایانی دهه‌ی ۱۹۶۰ با کاهش روبه‌رو کرد.در سال ۱۹۶۸، ولز فارگو از یک بانک ایالتی به مؤسسه‌ی مالی فدرال تبدیل شد. در قوانین آمریکا این تغییر حالت یعنی شرکت می‌تواند زیرمجموعه‌هایی را برای پیاده‌سازی کسب‌وکارهایی همچون لیزینگ و کارت‌های اعتباری به‌صورت مستقل تأسیس کند و نیازی به تأسیس بخش‌های مستقل برای آن‌ها در ساختار داخلی خود ندارد.
در جریان تبدیل شدن ولز فارگو به بانک فدرال، چند فرایند خرید و ادغام دیگر هم انجام شد. Bank of Pasadena ،First National Bank of Azusa ،Azusa Valley Saving Bank و Sonoma Mortgage Corporation همگی به زیرمجوعه‌ی ولز فارگو افزوده شدند.
در سال ۱۹۶۹، ولز فارگو یک شرکت هلدینگ تأسیس کرد و مجوز استقلال برند خود را نیز از امریکن اکسپرس گرفت. تا پیش از آن، باوجود داشتن مجوز برای استفاده در کارهای بانکی، شرکت دیگر یعنی امریکن اکسپرس نیز می‌توانست برای برخی خدمات مالی خود از برند ولز فارگو استفاده کند. از آن پس ولز فارگو از برند خود در تمامی فعالیت‌ها استفاده می‌کرد. تنها صنعت مستثنی از این مجوز جدید، تجارت خودروهای زره‌پوش بود که ۲ سال قبل به شرکتی دیگر فروخته شد.

رشد سریع کسب‌وکار

در خلال سال‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۷۵، سوددهی ولز فارگو بیش از هر بانک دیگری در آمریکا بود. وام‌ آن‌ها به کسب‌وکارها پس از سال ۱۹۷۱ با سرعت زیادی افزایش یافت. آن‌ها برای افزایش اعتبار خود به‌منظور اعطای وام، قرض‌های کوتاه‌مدت را از بانک مرکزی دریافت می‌کردند و آن‌ها را با نرخ‌های بالاتر به کسب‌وکارها و افراد می‌دادند.
در سال ۱۹۷۳، سیاست‌های پولی و مالی آمریکا دشوارتر شد و فرایند بالا را تاحدودی برای ولز فارگو کم‌سود کرد. البته، آن‌ها از سیاست جدید که شامل افزایش نرخ سود بانکی بود استفاده کرده و با پیش‌گامی در عرضه‌ی خدمات سرمایه‌گذاری با سود بالا، مشتریان جدید را با سرعت بالایی به سمت بانک خود جذب کردند.

مشتریان جدید، به‌معنای ذخیره‌ی پول بیشتر در خزانه‌های ولز فارگو بود که علاوه‌بر پیشرفت در فضای شدیدا رقابتی آن زمان کالیفرنیا، کاهش بدهی به بانک مرکزی را نیز برای آن‌ها به ارمغان آورد.سال ۱۹۷۳، با تغییرات داخلی در بانک نیز همراه بود. ولز فارگو، تغییراتی در سیاست‌گذاری‌های خود نیز ایجاد کرد. آن‌ها به‌سمت شرکت‌های با ابعاد متوسط و وام‌دهی به مردم عادی جذب شدند. این فرایند، سوددهی فعالیت‌های بانک را افزایش داد و تا سال ۱۹۷۴، بدهی‌ها به قدری کاهش یافت که بانکی سالم و سودده را از فعالیت‌های ولز فارگو نوید می‌داد.

بازار املاک و مستغلات و فرایندهای رهن و اجاره، از زمینه‌های جدید فعالیت ولز فارگو در دهه‌ی ۱۹۷۰ بود. آن بخش با مدیریت کارل ریچاردت کار می‌کرد که بعدها به مدیر کل بانک نیز تبدیل شد. بازار املاک کالیفرنیا در آن سال‌ها پررونق بود و ولز فارگو با تمرکز روی آن، فعالیت‌های تجاری پرریسک را تاحدودی از روند اصلی کارهای خود خارج کرد.
ولز فارگو باوجود پیشرفت‌های سریع در بازار داخلی آمریکا، در آن سال‌ها ثبات زیادی در بازار بین‌المللی نداشت؛ به‌عنوان مثال شراکت آن‌ها در یک بانک آلمان غربی، به‌خاطر اعطای وام‌های مسکن ضررده توسط آن بانک، خسارتی ۴ میلیون دلاری را برای ولز فارگو به همراه داشت. یکی دیگر از مؤسسه‌های بانک‌داری شراکتی ولز فارگو، در لندن و با نام Western American Bank فعالیت می‌کرد که در سال ۱۹۷۴ و در پی رکود شدید اقتصادی، سرانجامی جز شکست نداشت. 

به‌هرحال شکست‌های پی‌درپی ولز فارگو در بازارهای بین‌المللی، آن‌ها را درمیانه‌ی دهه‌ی ۱۹۷۰ به این نتیجه رساند که سرمایه‌گذاری در بانک‌های بین‌المللی دیگر را پایان دهند. درنتیجه، توسعه‌های خارجی تنها با تأسیس شعبه‌های زیرمجموعه‌ی ولز فارگو ادامه یافت.خدمات سرمایه‌گذاری ولز فارگو در سال‌های پایانی دهه‌ی ۱۹۷۰، رشد قابل توجهی داشت. آن‌ها با برگزاری انواع مراسم و سمینارها، برنامه‌های سرمایه‌گذاری مدرن خود برای مدیریت پورتفولیو را به اطلاع مردم و کسب‌وکارها می‌رساندند که درنهایت، منجر به جذب مشتری، بیش از هر شرکت مدیریت مالی در آمریکا شد. به‌هرحال در پایان دهه‌ی ۱۹۷۰ و سال ۱۹۷۹، رشد شرکت از ۱۹ درصد در خلال سال‌های ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۸، به ۱۲ درصد رسید. رئیس هیئت‌مدیره‌ی آن زمان هلدینگ ولز فارگو به رسانه‌ی فورچن گفت: «اکنون زمان آن رسیده است که سرعت خود را تاحدودی کاهش دهیم. در ۵ سال گذشته، ما با سرعت بالایی رشد کردیم و درآمد، ذخیره‌ی مالی و دارایی و مشتریان خود را به‌خوبی توسعه دادیم».

تمرکز مجدد بر کالیفرنیا

یکی از بحران‌های جدی ولز فارگو با شروع دهه‌ی ۱۹۸۰ میلادی، خبر اختلاس ۲۱.۳ میلیون دلاری یکی از کارمندان آن‌ها بود. خبر مذکور، یکی از بزرگ‌ترین اختلاس‌های تاریخ آمریکا محسوب می‌شد. در آن جریان، ال بن لویس از کارمندان شعبه‌ی بورلی درایو گناهکار شناخته شد که با همکاری چند نفر دیگر در اختلاس از رسیدهای نقدی و اعتباری دست داشت.
خبر فوق، باعث افت شدید ولز فارگو در شروع دهه‌ی ۱۹۸۰ شد. سپس ریچارد کولی اعلام کرد که قصد دارد فرایندهای بین‌المللی بانک را کاهش دهد و بر منطقه‌ی کالیفرنیا متمرکز شود. در سال ۱۹۸۳، کارل ریچاردت جایگزین او شد و مدیریت هر دو شرکت هلدینگ و بانک ولز فارگو را بر عهده گرفت. ریچاردت با شدت زیادی به کاهش هزینه‌های شرکت مشغول شد. او ۱۰۰ شعبه را تعطیل کرده و ۳ هزار نیروی انسانی را نیز تعدیل کرد. او در زمانی‌که اکثر بانک‌ها در حال توسعه‌ی فعالیت‌های بین‌المللی بودند، دفاتر اروپایی ولز فارگو را تعطیل کرد.

در دهه‌های پایانی قرن بیستم، قانون‌گذاری و سیاست‌های کنترلی روی بانک‌ها کاهش یافته بود و به‌همین دلیل، رقبای ولز فارگو با سرعت به توسعه می‌اندیشیدند. درمقابل، مدیران ولز فارگو به تمرکز صِرف بر ایالت کالیفرنیا راضی بودند. آن‌ها به‌جای تلاش برای ورود به بازارهای جدید، خدمات و محصولات جدید را معرفی و تمرکز بازاریابی خود را نیز به آن‌ها معطوف کردند.
یکی از خریدهای مهم دهه‌ی ۱۹۸۰، رقیب دیرینه یعنی Crocker National Corporation بود که به قیمت ۱.۱ میلیارد دلار تصاحب شد. این خرید، یکی از بهترین استراتژی‌های رقابتی ولز فارگو محسوب می‌شود، چون علاوه‌بر توسعه‌ی ابعاد شعبه‌ها و زیرمجموعه‌ها، با قیمت مناسبی نسبت به خرید و ادغام‌های رایج آن زمان صورت گرفت.

خرید شرکت کراکر، ولز فارگو را به دهمین بانک بزرگ آمریکا تبدیل کرد. در ادامه، تلفیق فعالیت‌های شرکت جدید با هلدینگ قدیمی با سرعت و دقت مناسبی انجام شد و ۱۸ ماه پس از آن، با حذف ۵۷۰۰ شغل از هلدینگ جدید، هزینه‌های فعالیت به‌مقدار قابل توجهی کاهش یافت.تمرکز ولز فارگو بر بازار کالیفرنیا، منافع زیادی را برای آن‌ها به‌همراه داشت. البته، یکی از آخرین اهداف آن بانک یعنی Barclays در سال ۱۹۸۸ خریداری شد و توسعه در آن منطقه، دیگر به‌نوعی بی‌معنی به‌نظر می‌رسید. پس از فتح قله‌های موفقیت در کالیفرنیا، تگزاس به‌عنوان مقصد بعدی توسعه‌ی فعالیت‌های مالی و اقتصادی انتخاب شد. در ادامه، با وجود همکاری‌ با شرکت‌های مناطق دیگر جهان همچون ژاپن، ولز فارگو دفاتر بین‌المللی خود را به‌مرور تعطیل کرد و تمرکز خود را بر بازار داخلی آمریکا گذاشت.

سال‌های پایانی قرن بیستم و ادغام‌های بیشتر

با اوج گرفتن عصر کامپیوتر و فناوری‌های مرتبط با آن، فعالیت‌های ولز فارگو در همان بازارهای سودده کالیفرنیا، رنگ و بویی تازه به خود گرفت. آن‌ها باوجود مشکلات اقتصادی سال‌های ابتدایی دهه‌ی ۱۹۹۰، رشد مناسبی داشتند و از درآمدهای حاصل، برای عرضه‌ی خدمات و محصولات جدید استفاده کردند. به‌عنوان مثال، فروش تمبر ازطریق دستگاه‌های ATM یا همکاری با استارتاپ نرم‌افزاری CyberCash برای ارائه‌ی خدمات اینترنتی، جزو نوآوری‌های سال‌های پایانی قرن بیستم بودند.
تا سال ۱۹۹۵، ولز فارگو به دومین بانک بزرگ کالیفرنیا و هفتمین بانک آمریکا تبدیل شده بود و ۵۱ میلیارد دلار دارایی داشت. First Interstate Bancorp، هدف بعدی ولز فارگو در کالیفرنیا بود که در لس‌آنجلس فعالیت می‌کرد. این هلدینگ بانکی، ۵۸ میلیارد دلار دارایی و ۱۱۳۳ دفتر در سرتاسر کالیفرنیا و ۱۲ شعبه در ایالت‌های غربی دیگر آمریکا داشت.
هلدینگی که ولز فارگو برای خرید آن تلاش می‌کرد، تاریخچه‌ای از سال ۱۹۰۴ و فعالیت‌های یک بانکدار ایتالیایی در آمریکا داشت. آن شرکت نیز فراز و فرودهای متعددی را در تاریخ خود تجربه کرده بود و به‌مرور، هلدینگ و شبکه‌ی قدرتمند خود را در غرب آمریکا تأسیس کرد.

ولز فارگو پبیشنهادی بسیار بلندپروازانه را برای خرید First Intersatate ارائه کرد. آن‌ها رقم ۱۰.۸ میلیارد دلار را پیشنهاد دادند. رقبای دیگری نیز برای خرید آن هلدینگ اقدام کرده بودند که Norwest ،Bank One و First Bank System از مهم‌ترین آن‌ها بودند. فرست بانک حتی پیش از این به تفاهمی ۱۰.۳ میلیارد دلاری رسیده بود که موانع قانونی، جلوی خرید آن‌ها را گرفت. 
خرید و به دست گرفتن کنترل فرست اینتراستیت، در آوریل سال ۱۹۹۶ با قیمت پایانی ۱۱.۳ میلیارد دلار نهایی شد و قوانین ضد تراست نیز دو طرف را مجبور به تأسیس ۶۱ شعبه‌ی بانک در کالیفرنیا کردند. شرکت جدید حاصل از آن خرید بزرگ، ۱۱۶ میلیارد دلار دارایی، ۷۲ میلیارد دلار وام و ذخیره‌ی ۸۹ میلیارد دلاری داشت. پس از خرید، ولز فارگو در رتبه‌ی ۹ بزرگ‌ترین بانک‌های آمریکا قرار گرفت.
خرید فوق اگرچه در وهله‌ی اول برای ولز فارگو سودده به نظر می‌رسید، پس از مدتی چالش‌های خود را نشان داد. دو شرکت برای کاهش هزینه‌ها ۱۶ درصد از نیروی انسانی خود یعنی حدود ۷۲۰۰ موقعیت شغلی را حذف کردند. به‌علاوه، ادغام فعالیت‌های آن‌ها که با توسعه‌ی سریع در سال‌های گذشته همراه بود، دشواری‌های خاص خود را داشت.

به‌عنوان نمونه‌ای از چالش‌های ولز فارگو پس از ادغام بزرگ می‌توان به مشکلات سیستم‌های کامپیوتری اشاره کرد که حتی منجر به از دست‌رفتن حساب‌های کاربران نیز می‌شد. تعطیلی شعبه‌های متعدد، منجر به تشکیل صف‌های طولانی در شعبه‌های باقی‌مانده شد و درگیری فرهنگی نیز بین دو بانک و مشتریان، وجود داشت.ولز فارگو، در خط مقدم بانک‌داری نوین و خدماتی همچون ATM و اینترنت بانک بود. آن‌ها شعبه‌های کوچک و پربازده نیز تأسیس کرده بودند که منجر به حذف تدریجی بانک‌داری سنتی می‌شد. درمقابل، اینتراستیت روی بانک‌داری شخصی با ارتباط نزدیک با مشتریان تمرکز داشت. مشتریان آن‌ها، عادت داشتند که به‌جای ماشین و کامپیوتر، با انسان‌ها و کارمندان واقعی بانک ارتباط داشته باشند. درنتیجه‌ی این اختلافات، بسیاری از مدیران اینتراستیت، شرکت جدید را ترک و مشتریان بسیاری نیز سرمایه‌های خود را از بانک دریافت کردند.

ادغام با اینتراستیت، علاوه‌بر کاهش ارزش سهام ولز فارگو، منجر به کاهش بازدهی مالی آن‌ها نیز شد. به‌هرحال آن‌ها برای جبران مشکلات ایجاد شده و همچنین، حفظ نرخ رشد، در سال ۱۹۹۸، یک قرارداد همکاری و ادغام با شرکت Norwest امضا کردند. در قرارداد مذکور، شرکت نوروست، ولز فارگو را به قیمت ۳۱.۷ میلیارد دلار خریداری کرد، اما نام شرکت جدید، همان ولز فارگو انتخاب شد؛ چرا که آن برند در نظر عموم مردم شهرت بیشتری داشت.
پس از خریده شدن توسط نوروست، مدیر آن زمان ولز فارگو یعنی پل هیزن به‌عنوان رئیس هیئت‌مدیره‌ی شرکت جدید و مدیر نوروست یعنی ریچارد کواکویچ به‌عنوان مدیرعامل انتخاب شدند. بانک جدید، در رتبه‌ی ۷ بزرگ‌ترین بانک‌های آمریکا قرار داشته و ۲۸۵۰ شعبه در ایالت‌های اوهایو تا کالیفرنیا داشت.
ادغام با نوروست بسیار بهتر از اینتراستیت انجام شد چون در این فرایند، سرعت پایین‌تری مد نظر مدیران بود و زمان لازم برای هماهنگی و ادغام روش‌ها، در اختیار نیروها قرار می‌گرفت. فرایند هماهنگی در مدت ۳ سال و کاهش هزینه‌ها بر اثر آن نیز با مقداری کمتر و با سرعت پایین‌تر انجام شد. این ادغام برخلاف رویدادهای قبلی، با کاهش نیروی انسانی کمتر (حدود ۴ تا ۵ هزار در مدت ۲ سال) انجام شد.

روند نوروست در بانک‌داری، خرید کسب‌وکارهای کوچک‌تر و توسعه‌ی فعالیت‌ها بود. این روند در ولز فارگو نیز ادامه داشت و با شروع قرن ۲۱ به اوج خود رسید. آن‌ها با خرید بانک‌های بزرگ ایالت‌های دیگر همچون میشیگان و آلاسکا، فعالیت‌های خود را به آن مناطق نیز گسترش دادند. 

سال‌های اخیر و وضعیت کنونی برند ولز فارگو

در شرکت‌های مالی و اقتصادی، رخدادهای مهم تاریخچه، عموما شامل خرید و ادغام‌های سرویس‌های کوچک‌تر می‌شود. ولز فارگو نیز با شروع قرن حاضر، فعالیت‌های خود برای خرید هرچه بیشتر شرکت‌ها را با قدرت ادامه داد. اولین خرید مهم، در سال ۲۰۰۱ و با ادغام شرکت خدمات مالی H.D به قیمت ۱۲۸ میلیون دلار انجام شد. البته، آن شرکت در سال ۲۰۱۵ با قیمت ۵۸۰ میلیون دلار به فروش رفت.
سال‌های پایانی دهه‌ی ۲۰۰۰، با خرید و ادغام‌های متعدد و البته، تغییرات مدیریتی در ولز فارگو همراه بود. آن‌ها مؤسسه‌های مالی متعددی از جمله Placer Sierra ،Greater Bay Bancorp، واحد ساخت‌وساز شرکت CIT ،United Bancorporation of Wyoming و Century Bancshares را در خلال سال‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ خریداری کردند. در سال ۲۰۰۷، جان استامف به مقام مدیریت عامل رسید و کواکویچ نیز در رئیس هیئت‌مدیره باقی ماند.

یکی از مهم‌ترین خرید و ادغام‌های سال‌های اخیر، در سال ۲۰۰۸ و با خرید Wachovia انجام شد. در آن زمان، آمریکا با بحران اقتصادی جدی روبه‌رو بود و واکویا نیز به‌عنوان یک مؤسسه‌ی مالی، از آن بحران‌ها در امان نماند. واکویا ابتدا تا مرز فروش عملیات بانکی خود به قیمت ۲.۲ میلیارد دلار به سیتی‌گروپ پیش رفت که با مخالفت‌های قانونی روبه‌رو شد. درنهایت، آن‌ها تمامی مؤسسه‌ی مالی را به‌صورت کامل و به قیمت ۱۵.۱ میلیارد دلار به ولز فارگو فروختند.
فروش واکویا به ولز فارگو، به آسانی هم انجام نشد. سیتی‌گروپ که خود را بازنده‌ی نبرد خرید یک مؤسسه‌ی مالی می‌دید، چند بار برای ممانعت از فروش اقدام کرد، اما درنهایت موفق به انجام آن نشد.
خرید واکویا، ولز فارگو را بیش‌ازپیش در بازارها‌ی مالی قدرتمند کرد. آن‌ها به بانکی عظیم با دارایی‌ ۱.۴ تریلیون دلاری تبدیل شدند که ۴۸ میلیون مشتری دارد. فعالیت ولز فارگو پس از آن خرید به ۹ ایالت شرقی و جنوبی آمریکا گسترش یافت.

خرید واکویا توسط ولز فارگو، آن‌ها را به بخشی عظیم از فرایندهای بانک‌داری یعنی بانک‌داری سرمایه نیز وارد کرد. این نوع از بانک‌داری تا پیش از سال ۲۰۰۸ نقش مهمی در فرایندهای ولز فارگو نداشت و از طرفی، واکویا سابقه‌ی خوبی در این زمینه کسب کرده بود. 
سال ۲۰۰۸ با تمام موفقیت‌هایی که برای ولز فارگو به همراه داشت، بالاخره آن‌ها را نیز تحت فشارهای بحران اقتصادی قرار داد. دولت آمریکا برای کمک به این بانک بزرگ، سرمایه‌ای را در قبال واگذار کردن به آن‌ها پرداخت کرد که در مرحله‌ی اول ۲۵ و در مرحله‌ی دوم، ۱۳.۷ میلیارد دلار بود. به‌هرحال ورود واحدهای سرمایه‌گذاری اوراق بهادار واکویا به مجموعه‌ی ولز فارگو، آن‌ها را وادار به تأسیس واحد مستقلی به نام Wells Fargo Securities کرد که خود شامل بسیاری از غول‌های این حوزه می‌شود.
از آخرین رخدادهای مهم در تاریخچه‌ی ولز فارگو، می‌توان به رسوایی کلاهبرداری حساب‌های جعلی در آن شرکت اشاره کرد که از سال ۲۰۱۶ به جریان افتاد. خلاصه‌ی این رسوایی، افتتاح حساب‌های پس‌انداز و چک برای مشتریان ولز فارگو، بدون اطلاع خودشان است. سازمان‌های مختلف حقوقی و مالی آمریکا همچون سازمان حمایت از حقوق اقتصادی مصرف‌کننده،‌ علیه ولز فارگو شکایت کرده‌اند که تنها یکی از آن‌ها، شرکت را با جریمه‌ی ۱۸۵ میلیون دلاری مواجه می‌کند.
رسوایی ولز فارگو ابتدا زمانی شروع شد که برخی مشتریان، متوجه هزینه‌های اضافی برای حساب‌های اعتباری و نقدی خود شدند، یا کارت‌های اعتباری جدید بدون درخواست از بانک دریافت می‌کردند. ابتدا، مقصر اشتباه ایجاد شده، کارمندان شعبه‌ها یا فروشندگان و نمایندگان ولز فارگو بیان شدند، اما پس از مدتی مشخص شد که آن‌ها باید طبق یک دستور مدیریتی، تا حد امکان خدمات مختلف را به مشتریان می‌فروختند.
بحران سال ۲۰۱۶، منجر به استعفای مدیرعامل ولز فارگو شد و همچنین، تحقیقات دولتی و قضایی نیز از آن‌ها با شدت به جریان افتاد. در آوریل سال ۲۰۱۸ نیز اتهاماتی جدید به این پرونده اضافه شد که شامل فروش اجباری انواعی از بیمه‌های خودرویی به مشتریان بود. اتهام جدید، احتمال جریمه تا یک میلیارد دلار را برای ولز فارگو به همراه دارد.
آخرین آمارها از وضعیت برند ولز فارگو، درآمد آن‌ها در سال ۲۰۱۸ را ۸۶.۴ میلیارد دلار بیان می‌کند که ۲۲.۳۹ میلیارد دلار آن، سود خالص است. این شرکت حدود ۷۰ میلیون مشتری در سرتاسر جهان دارد که توسط ۲۵۸۷۰۰ کارمند، به آن‌ها خدمت‌رسانی می‌شود. از زیرمجموعه‌های دیگر به جز خدمات مالی و مشاوره‌ای نیز می‌توان به Wells Fargo Rail اشاره کرد که شرکتی لیزینگی برای خدمات واگن‌های قطار است. ولز فارگو اکنون در رتبه‌ی ۴۳ برترین برندهای فوربز قرار دارد.