بوئینگ (The Boeing Company) شرکت آمریکایی طراح، تولیدکننده و فروشنده‌ی هواپیما، هلیکوپتر، ماهواره و انواع موشک‌های ماهواره‌ای و تسلیحاتی در سرتاسر جهان است. به‌علاوه، بوئینگ خدمات پس از فروش، تعمیرات وتأمین قطعات را نیز برای مشتریان انجام می‌دهد. درحال حاضر، این شرکت بزرگ‌ترین شرکت هوایی جهان از لحاظ درآمد و حجم بازار محسوب می‌شود.
پروژه‌های نظامی بوئینگ، یکی از بازوهای رشد این شرکت آمریکایی محسوب می‌شود. آن‌ها پنجمین پیمانکار پروژه‌های نظامی در جهان و همچنین بزرگ‌ترین صادرکننده‌ی آمریکایی از لحاظ ارزش فروش هستند. سهام شرکت بوئینگ، در بازار داو جونز به فروش می‌رسد. شرکت کنونی بوئینگ، حاصل ادغام بوئینگ با شرکت مک دانل داگلاس است. مرکز مدیریت شرکت جدید در شیکاگو ایلینوی قرار دارد.

فعالیت‌های شرکت بوئینگ در پنج زیرمجموعه دنبال می‌شود. هواپیماهای تجاری، بخش امنیت و هوافضا، عملیات مهندسی و فناوری، بخش سرمایه و بخش خدمات مشترک، زیرمجموعه‌های عملیاتی این شرکت هستند. در آخرین آمار سال ۲۰۱۸، بوئینگ در رتبه‌ی ۲۴ فهرست فورچن ۵۰۰ قرار دارد.

تاریخچه‌ی تأسیس

ویلیام ادوارد بوئینگ، یک تاجر چوب بود که شرکت بوئینگ را در سال ۱۹۱۶ تأسیس کرد. در آن سال‌ها، اولین نشانه‌ها از موفقیت نهایی انسان برای پرواز طولانی‌مدت، در جهان رؤیت می‌شد. تنها چند سال پس از موفقیت‌های برادران رایت بود که بزرگانی همچون بوئینگ، دونالد داگلاس، جیمز کیندلبرگر و جیمز مک‌دانل، محصولات تجاری این صنعت را تولید کردند.

برادران رایت، پرواز‌های نمایشی با اصطلاح Barnstorming را مشهور کردند. ویلیام بوئینگ در سال ۱۹۱۴ اولین پرواز بارن‌استورم خود را انجام داد و یک سال بعد، یک آشیانه‌ی هواپیما در لیک یونیون سیاتل ساخت. او که تجربه‌ و ثروت کافی را از تجارت چوب به دست آورده بود، ظرفیت بالای صنعت هوانوردی را درک کرد و وارد این تجارت شد.بوئینگ، ابتدا شرکت خود را با نام Pacific Aero Product تأسیس کرد و سال بعد نام آن را به Boeing Airplane تغییر داد. اولین محصول شرکت بوئینگ، Model C نام داشت که نوامبر سال ۱۹۱۷ معرفی شد. با شروع جنگ جهانی اول و ورود آمریکا به این جنگ در سال ۱۹۱۷، بوئینگ نمونه‌های اصلاح‌شده و پیشرفته‌تر مدل سی را به نیروی دریایی ارتش آمریکا فروخت. ارتباط این شرکت با ارتش آمریکا از همان زمان شروع شد و تا به امروز ادامه پیدا کرد.

پس از کسب تجربه در ساخت هواپیماهای جنگی، بوئینگ تصمیم گرفت تا به صنعت هواپیماهای تجاری وارد شود. از سال ۱۹۱۹، اولین هواپیماهای تجاری این شرکت با مأموریت انتقال نامه از سیاتل به کانادا، شروع به کار کردند. فعالیت در صنعت پست باعث شد تا آن‌ها در سال ۱۹۲۷، نمونه‌های اختصاصی حمل مرسولات پستی را با نام Model 40A عرضه کنند. عرضه‌ی این هواپیماها، قرارداد حمل‌ونقل مرسوله از سان فرانسیسکو به شیکاگو را با شرکت پست مرکزی آمریکا به همراه داشت.

فعالیت‌های بوئینگ در صنعت پست به‌حدی جدی بود که زیرمجموعه‌ی مستقل آن با نام Boeing Air Transport در سال ۱۹۲۷ تأسیس شد. این شرکت در سال‌های بعد پس از چند جابه‌جایی و خرید و ادغام، به United Airlines تبدیل شد.
با پایان جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۸، تعداد زیادی هواپیماهای ارزان و مستعمل وارد خطوط هوایی تجاری شدند. این اتفاق، فروش هواپیماهای جدید را برای شرکت‌هایی همچون بوئینگ تقریبا غیرممکن می‌کرد. باوجود اینکه بسیاری از شرکت‌های تولیدکننده‌ی هواپیما در آن سال متضرر شده یا ورشکست شدند، بوئینگ در صنایع دیگر مانند دکوراسیون، لوازم خانه و قایق‌هایی با نام Sea Sleds فعالیت کرد.
در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰، انواع تلاش‌ها برای جابه‌جا کردن مرزهای صنعت هوانوردی در جهان انجام می‌شد. خلبانان مختلف، انواع پروازهای بلندمدت، دور دنیا، گذر از اقیانوس و موارد دیگر را برای نشان دادن ظرفیت‌های این غول‌های پرنده، انجام می‌دادند. در همین حین، مهندسان نیز درپی پیشرفت هرچه بیشتر در تجهیزات و امکانات هواپیما بودند که یکی از مهم‌ترین این تلاش‌ها، ساخت موتور جت بود. بوئینگ نیز دراین‌میان قراردادهایی قابل‌توجه با ارتش آمریکا داشت و انواع هواپیماها را برای آن‌ها طراحی می‌کرد.

جنگ جهانی دوم

باوجود رخ دادن رکود بزرگ در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ در جهان، صنعت هوانوردی به پیشرفت هرچه بیشتر ادامه می‌داد. افزایش تقاضا نیز در این سال‌ها، به رشد این صنعت کمک می‌کرد. بوئینگ در آن زمان یکی از مشهورترین مدل‌های نظامی خود را با نام B-17 معرفی کرد که لقب «قلعه‌ی پرنده» به آن داده شد. اولین مدل از این هواپیما در سال ۱۹۳۵ و مدل‌های پیشرفته از سال ۱۹۴۱ به پرواز درآمدند.

نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا، یکی از اولین خریداران جدی B-17 بود. این ارتش، برای مأموریت‌های ارتفاع زیاد خود، هواپیماهای مذکور را از بوئینگ می‌خرید. این هواپیماها، نقشی جدی در پیروزی‌های متفقین در جنگ جهانی دوم داشتند. درواقع، تعدادی از خلبانان و ژنرال‌های باتجربه‌ی این جنگ، B-17 را دلیل پیروزی متفقین می‌دانند.
همان‌طور که گفته شد، یونایتد ایرلاینز از ادغام چند شرکت هواپیمایی در دهه‌ی ۱۹۳۰ تشکیل شد. درواقع به‌جز BAT، شرکت‌هایی همچون National Air Transport، Varney Airlines و Pacific Air Transport هم در این ادغام حضور داشتند. در آن سال‌ها، تقاضا برای سفرهای هوایی نیز به اوج خود رسیده بود. درواقع، صنعت حمل مسافر با هواپیما، پس از حمل‌ونقل مرسوله با این پرنده‌های غول‌پیکر، در حال ظهور و رشد بود.
سی. آر. اسمیث، مدیر آن زمان امریکن ایرلاینز به داگلاس مأموریت داد تا هواپیمایی برای حمل‌ونقل مسافر طراحی کند. نتیجه‌ی این طراحی، هواپیمای Douglas DC-3 بود. این هواپیما سود سرشاری را با جابه‌جایی مسافر به شرکت‌های هوایی سرازیر می‌کرد. هواپیمای داگلاس در سال ۱۹۳۶ عرضه شد به‌نوعی استاندارد لاکچری سفر را برای دو شرکت امریکن و یونایتد ایرلاینز تعریف کرد. البته با وجود این تعریف لاکچری، هواپیمای مذکور خاصیت‌های قدرت بالا، مقاومت و چندوظیفگی را به‌خوبی نشان می‌داد.

تا سال ۱۹۳۹، هواپیمای DC-3 و نسل قبلی آن یعنی DC-2، بیش از ۹۰ درصد از پروازهای مسافری را در آمریکا انجام می‌دادند. در خلال جنگ جهانی دوم، نسخه‌هایی بهبودیافته و مخصوص عملیات نظامی از این هواپیما ساخته شد. درواقع در آن سال‌ها تعداد نمونه‌های نظامی تولید و عرضه شده، از مدل‌های مسافری پیشی گرفت. این هواپیما محموله‌های عظیم باری را در طول جنگ حمل می‌کرد. اکنون و پس از بیش از ۷۰ سال از طراحی اولیه‌ی DC-3، هنوز نمونه‌هایی از آن در بازارهای در حال رشد هوایی استفاده می‌شود.
جنگ جهانی دوم، با تمام ویرانی‌هایی که در سرتاسر کره‌ی خاکی از خود بر جای گذاشت، صحنه‌ی قدرت‌نمایی هواپیماهای مختلف نیز بود. نیاز مبرم به این پرنده‌های جنگنده، توسعه و پیشرفت آن‌ها را نیز به همراه داشت. علاوه‌بر مدل‌های B-17 و DC-3 که بخش اعظمی از ترافیک هوایی را به خود اختصاص می‌دادند، هواپیمای 314 Clipper نیز در آن سال‌ها معرفی شد. این هواپیما ابتدا توسط خطوط هوایی Pan American مورد استفاده قرار می‌گرفت و توانایی صعود، فرود و پرواز بر فراز اقیانوس را داشت.

هواپیمای کلیپر امکانات متعددی همچون اتاق لباس، سالن غذاخوری و سوئیت عروسی داشت. اما این هواپیمای غول‌پیکر و لاکچری نیز با شروع جنگ و کمی پس از اولین پرواز در سال ۱۹۳۸، برای خدمت به متفقین انتخاب شد. پیش از کلیپر، هواپیمای T-6 Texan Trainer نیز با لقب «هاروارد» به جنگ فرستاده شده بود. هواپیمای هاروارد توسط ارتش سلطنتی بریتانیا به کار گرفته می‌شد و انواع آموزش‌های هوایی به خلبانان جنگی، با استفاده از این شاهکار بوئینگ انجام گرفت.محصول دیگر بوئینگ یعنی هواپیمای P-51 Mustang، یک دارایی حیاتی برای ارتش آمریکا در جنگ جهانی دوم و جنگ کره بود. این هواپیمای جنگنده، بمب‌افکن‌های آمریکایی را در خلال مأموریت بمباران زیرساخت‌های Axis بر عهده داشت. این عملیات، یکی از مهم‌ترین بخش‌های تاریخ جنگ محسوب می‌شود که دسترسی نازی‌ها را به خطوط تأمین سوخت، فلج کرد.

هواپیمای موستانگ و مدل‌های مشابه، دوران جدید دیگری را نیز در صنعت هوایی ایجاد کردند. آن‌ها اولین نمونه‌های جاسوسی هوایی بودند که روش‌های تصویربرداری هوایی و با استفاده از اشعه‌های مادون قرمز را برای نظامیان فراهم کردند. این فناوری‌ها در جریان جنگ سرد با قدرت طراحی شده و پیشرفت کردند و تا به امروز نیز بخش مهمی از صنعت هوانوردی محسوب می‌شوند.
به‌هرحال توسعه‌ی قابلیت‌های هواپیماها خصوصا در بحث نظامی، در خلال جنگ جهانی دوم و جنگ سرد، با قدرت ادامه پیدا کرد و نمونه‌هایی بسیار پیشرفته همچون B-29 نیز عرضه شدند. این هواپیما، سیستم‌های تسلیحاتی حرفه‌ای با قابلیت کنترل از راه دور را حمل می‌کرد. مورخان معتقدند توانایی‌های این هواپیما باعث پیروزی در جنگ در اقیانوس آرام و یکی از مراحل اساسی پایان جنگ جهانی دوم بود.

توسعه‌ی فناوری‌های جدید

پس از جنگ جهانی دوم، بسیاری از هواپیماهای نظامی برای استفاده به‌عنوان هواپیماهای مسافربری، اصلاح شدند. در آن سال‌ها مهندسان هوایی نوآوری‌های خود را برای توسعه در زمان صلح برنامه‌ریزی می‌کردند. در سال ۱۹۴۷، هواپیمای B-47 معرفی شد. این هواپیما برای اولین‌بار مجهز به بال‌های رو به عقب بود و رکوردهای جدیدی را در بحث سرعت و فاصله‌ی پرواز از خود بر جای گذاشت. موفقیت‌های هواپیمای B-47، استاندارد استفاده از بال‌های رو به عقب را به صنعت هوایی معرفی کرد. 
جنگ سرد، صحنه‌ی دیگری از قدرت‌نمایی هواپیماها در جهان بود. در آن سال‌ها و در جریان جنگ کره، آمریکایی‌ها و اتحاد جماهیر شوروی، همه‌ی تلاش خود را به کار گرفتند تا فناوری‌های جدید هوایی را علیه یکدیگر امتحان کنند. هواپیمای F-86 Sabre Jet یکی از این ابزارهای قدرت‌نمایی بود که آمریکایی‌ها را تاحدودی بر شوروی پیروز کرد. اولین نمونه از این هواپیما در سال ۱۹۵۰ عرضه شد و بسیاری از هواپیماهای ساخت شوروی را در خلال جنگ کره از بین برد. خانواده‌ای این هواپیما تا زمان پایان تولید در سال ۱۹۵۶، پنج رکورد سرعت هوایی را شکستند.

همان‌طور که گفته شد، توسعه‌ی فناوری‌ها در بخش تجاری نیز در سال‌های میانی قرن بیستم ادامه داشت. محصول آن‌ها برای این بازار در آن سال‌ها، Boeing 707 نام داشت. عرضه‌ی این محصول بوئینگ، در بهترین بازه‌ی زمانی و در دوران پیشی گرفتن سفرهای هوایی به سفرهای ریلی و دریایی انجام گرفت. این هواپیما به‌خاطر سرعت و راحتی بیشتر، با استقبال بالای مسافران رو‌به‌رو شد. پس از آن، نمونه‌های دیگر یعنی 727 و 737 نیز به بازار عرضه شدند.
بوئینگ ۷۳۷ در توسعه‌های بعدی به خانواده‌ای از هواپیماهای جت مسافربری تبدیل شد و تا پایان قرن بیستم، بیشترین فروش را در میان هواپیماهای تجاری به نام خود ثبت کرد.

تاریخ بوئینگ همواره درکنار تولید هواپیماهای مسافری، با جنگنده‌های انقلابی همراه بوده است. آن‌ها جنگنده‌ی مدرن A-4 Skyhawk خود را برای اولین‌بار در جنگ ویتنام و در سال ۱۹۶۴ به پرواز درآوردند. این هواپیما، یک بمب‌افکن بود که وزنی نصف انواع دیگر بمب‌افکن داشت. وزن پایین این هواپیما، انعطاف و قدرت مانور بالا را به نیروهای ارتش آمریکا می‌داد.

پیشرفت بزرگ بعدی بوئینگ در تولید بمب‌افکن‌ها، با معرفی B-52 Stratofortress انجام شد. این هواپیما برای اولین‌بار در سال ۱۹۵۴ معرفی شد و توانایی انجام طیف وسیعی از مأموریت‌های هوایی را داشت. مأموریت‌های این هواپیما از جابه‌جایی توپخانه‌ی هسته‌ای آمریکا تا موشک‌های بالستیک و مأموریت‌های شناسایی را شامل می‌شد. B-52 در حال حاضر نیز در بسیاری از مأموریت‌های نظامی در جهان استفاده می‌شود.

هواپیمای جنگنده‌ی F-4 Phantom II محصول دیگری بود که در جنگ ویتنام، در خدمت ارتش آمریکا قرار گرفت. این هواپیما به جز آمریکایی‌ها به ۱۱ ارتش دیگر نیز خدمت‌رسانی کرد. این هواپیما محصولی از شرکت مک‌دانل داگلاس بود که بعدها به بوئینگ پیوست. ۲۰ سال پس از اولین پرواز اف-۴ فانتوم، ۵ هزارمین عدد از آن‌ها تولید شد.
علاوه‌بر بمب‌افکن‌ها و جنگنده‌ها، هلیکوپترها نیز به مرور جای خود را در محصولات بوئینگ باز کردند. ورود به این صنعت، در سال ۱۹۶۰ و با خرید شرکت هلیکوپترسازی Vertol انجام گرفت. در سال‌های ابتدایی دهه‌ی‌ ۱۹۶۰، تقاضا برای هلیکوپترهای حمل‌ونقل بار سنگین، افزایش یافت و CH-47 برای این نیاز معرفی شد. این هلیکوتر غول‌پیکر برای انواع عملیات هوایی از جابه‌جایی پناهندگان و نیروهای نظامی و مسافران تجاری، تا محموله‌های نظامی و باری طراحی شد. نسخه‌ای دیگر از هلیکوپترهای نظامی نیز با عنوان CH-46تولید شد.

پرواز به فضا

رقابت شوروی و آمریکا برای پرواز به فضا، علاوه‌بر تلاش برای ورود به قلمرویی جدید، رقابت بر سر سلطه‌ی علمی و فناوری نیز بود. پروژه‌های موفق شوروی همچون اسپوتنیک و پرواز یوری گاگارین به مدار زمین، زنگ خطر را برای آمریکایی‌ها به صدا درآورد و دوران جدیدی در تحقیقات علمی هوایی آن‌ها ایجاد کرد.
بوئینگ به‌عنوان اصلی‌ترین پیمانکار هوایی دولت و ارتش آمریکا، در سال‌های رقابت فضایی نیز نقش تأثیرگذاری داشت. آن‌ها نمونه‌های اولیه‌ی موشک‌های Saturn V را ساختند که در ۹ مأموریت پروازی آپولو به فضا، استفاده شد. این موشک ارتفاعی برابر با یک ساختمان ۳۶ طبقه داشت و تمرکز اصلی مأموریت‌های آن، سفر به ماه بود. اولین نسخه از این موشک در سال ۱۹۶۷ پرواز کرد و دو سال بعد، مأموریت مهم آپولو ۱۱ و پرواز نیل آرمسترانگ به ماه، با استفاده از یکی از آن‌ها انجام شد. آخرین مأموریت موشک Saturn V نیز انتقال ایستگاه فضایی Skylab به مدار زمین در سال ۱۹۷۳ بود.

درکنار توسعه‌ی صنعت فضایی، بوئینگ در حال پیشرفت هواپیماهای خود نیز بود. در آن سال‌ها، هواپیماهای بزرگ‌تر، هوشمندتر و کاربردی‌تر می‌شدند. تقاضا برای سفرهای فضایی نیز با سرعتی ثابت رشد می‌کرد و در نتیجه‌ی آن، هواپیمایی تولید شد که هنوز در صنعت تجاری هوایی قدرت‌نمایی می‌کند.Boeing 747 یا جامبوجت توسط تیمی متشکل از ۵۰ هزار کارمند این شرکت، در عرض ۱۶ ماه طراحی و ساخته شد. این تیم از مهندسان و کارشناسان فنی، لقب «شگفت‌انگیزان» را برای خود کسب کردند. بوئینگ ۷۴۷، پاسخی به نیاز شدید بازار برای جابجایی هوایی بود. البته طراحی و ساخت این پرنده‌‌ی غول‌پیکر، هزینه‌های زیادی را به بوئینگ تحمیل کرد و حتی آن‌ها را به مرز ورشکستگی کشاند. این هواپیما، در زمان معرفی در سال ۱۹۷۰، بزرگ‌ترین پرنده‌ی تجاری جهان شد. ظرفیت بالا و راحتی پرواز، آن را در صدر سفارشات بوئینگ قرار داده و این شرکت را تا مدت‌ها بازیگر اصلی این بخش از بازار کرد.

شاهکار بزرگ بعدی سال‌های میانی قرن بیستم، محصولی از مک‌دانل داگلاس یعنی F-15 بود. این هواپیما در قراردادی با نیروهای هوایی آمریکا، پس از جنگ ویتنام طراحی و ساخته شد. این هواپیما، اولین جنگنده‌ی آمریکایی بود که توانایی شتاب گرفتن در حالت عمودی را نیز داشت. اف ۱۵، رکوردهای متعدد شتاب عمودی را شکست و با پیشرفت‌ها و بهبودهای متنوع، تا سال ۲۰۴۰ به‌عنوان عضوی دائمی از ناوگان هوایی آمریکا ثبت شده است.

هلیکوپترها نیز در آن سال‌ها با قدرت، پیشرفت و توسعه را تجربه می‌کردند. در میانه‌های دهه‌ی ۱۹۷۰، هلیکوپتر AH-64 Apache معرفی شد که تا امروز هم پرواز می‌کند. این هلیکوپتر، فناوری‌های پیشرفته‌ی راداری و سنسوری دارد و برای انجام عملیات در دشوارترین شرایط جوی و محیطی، بهینه‌سازی شده است. یکی از فناوری‌های مثال‌زدنی این هلیکوپتر، سیستم هماهنگ کلاه خلبان و سلاح محسوب می‌شود. خلبان با استفاده از این سیستم، می‌تواند به سمتی که نگاه می‌کند، شلیک کند.

بوئینگ 777 یکی از محصولات خاص این شرکت در سال‌های پایانی قرن بیستم بود. بوئینگ در جریان طراحی این هواپیما، نظر و مشورت خطوط هوایی متعدد را جویا شد تا محصولی با مطابقت حداکثری با نیازهای بازار بسازد. در زمان طراحی این هواپیما، پیشرفت‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری کامپیوتری به‌حدی رسیده بود که تمامی اجزای این پرنده، در نرم‌افزارهای طراحی و ساخت و به‌کمک کامپیوتر (CAD و CAM) طراحی شدند. با این ابزارها، دیگر نیازی به ساخت نمونه‌ای اولیه‌ی هواپیما نبود.
در سال ۱۹۹۱، نیروی هوایی ایالات متحده طرحی را از کنسرسیوم چند شرکت معتبر هوایی دریافت کرد که در آن، ساخت یک جنگنده‌ی حرفه‌ای دو موتوره پیشنهاد شده بود. این جنگنده، قابلیت‌های مخفی‌کاری نیز داشت و شرکت‌های لاکهید، بوئینگ و جنرال داینامیکس طرح آن را پیشنهاد دادند. F-22 محصولی بود که از این طرح ساخته شد و اولین پرواز خود را در سال ۱۹۹۷ انجام داد.

بوئینگ در سال ۱۹۹۵ یک همکاری با شرکت‌های اوکراینی، نروژی و روسی داشت و پروژه‌ی Seal Launch را شروع کرد. این پروژه در غالب یک شرکت چندملیتی، خدمات پرتاب موشک را از یک پلتفرم شناور در اقیانوس آرام انجام می‌دهد. پرتاب‌های تجاری این پروژه، از سال ۱۹۹۹ شروع شد.بوئینگ در سال‌های پایانی قرن بیستم، دو خرید و ادغام تأثیرگذار انجام داد. آن‌ها در سال ۱۹۹۶، زیرمجموعه‌ی دفاعی و هوافضای شرکت Rockwellرا خریداری کرد. در سال بعد، دیگر بازیگر بزرگ صنعت هواپیمایی آمریکا یعنی مک‌دانل داگلاس با یک قرارداد تبادل سهام به ارزش ۱۳ میلیارد دلار به بوئینگ ملحق شد. شرکت جدید، یک هویت جدید هم دارد. لوگوی آن در بخش نوشتاری از نام بوئینگ استفاده می‌کند و نمادی از داگلاس نیز در آن نقش بسته است.

سال‌های اخیر و وضعیت کنونی بوئینگ

در سال‌های پایانی قرن بیستم و همچنین سال‌های اخیر، صنعت هوایی و تحقیقات آن، به‌سمت فضا سوق پیدا کردند. دراین‌میان، بوئینگ و دیگر شرکت‌های پیش‌گام صنعت هوایی، تقریبا در تمامی مراحل برنامه‌ی فضایی آمریکا مشارکت داشته‌اند. به‌عنوان مثال‌هایی از این پروژه‌ها، می‌توان Mercury و Space Shuttle Orbiter را نام برد که برای اولین‌بار در سال ۱۹۸۱ لقب فضاپیمای قابل استفاده‌ی مجدد را به خود اختصاص داد.

یکی از پروژه‌های اخیر بوئینگ در صنعت فضایی، همکاری با ناسا برای توسعه‌ی سیستم حمل‌ونقل افراد به فضا است. این سیستم کپسول‌هایی را برای جابجایی افراد به مقصد و از مبدأ ایستگاه فضایی بین‌المللی فراهم می‌کند. برنامه‌ی نهایی، استفاده از این کپسول‌ها برای جابجایی مسافران خواهد بود.البته توسعه‌ی هواپیماهای مسافربری هم هنوز در برنامه‌های اصلی بوئینگ قرار دارند. یکی از آخرین محصولات این شرکت یعنی Boeing 787 Dreamliner علاوه‌بر پاسخ به نیازهای روزافزون سفرهای فضایی، کاهش مصرف سوخت را نیز هدف قرار داده است. اولین پرواز این هواپیما در سال ۲۰۰۹ انجام گرفت و سریع‌تر از هر هواپیمای دیگر در تاریخ، به رکورد ۱۰۰۰ پرواز رسید.
دریم‌لاینر سرعت ۰.۸۵ ماخ دارد و از موتورهای توربوفن ساخت پرت اند ویتنی و رولز رویس بهره می‌برد. طراحی بدنه‌ی این هواپیما، یک انقلاب در طراحی محسوب می‌شود و پلاستیک و فیبر کربن، مواد اصلی آن هستند. استفاده از این مواد (به‌جای آلومینیم که در اکثر هواپیماها استفاده می‌شود)، وزن دریم‌لاینر را بسیار کاهش داده و آن را به انتخابی کارآمد برای شرکت‌های هواپیمایی تبدیل کرده است. 

دنیس مویلنبرگ، در سال ۲۰۱۵ به‌عنوان مدیرعامل و رئیس هیئت مدیره‌ی بوئینگ انتخاب شد و اکنون نیز در همین پست فعالیت می‌کند. از رخدادهای دیگر این شرکت در سال‌های اخیر می‌توان به تعدیل ۴ هزار شغل در بخش هواپیماهای تجاری و افتتاح کارخانه‌ی جدید واشنگتن برای ساخت بال‌های کامپوزیتی برای هواپیمای 777X اشاره کرد. شرکت Aurora Flight Sciences، یکی از جدیدترین خریدهای بوئینگ در صنعت هوافضا، در سال ۲۰۱۷ به این شرکت پیوست. هدف از خرید این شرکت، توسعه‌ی هواپیماهای خودکار، الکتریکی و با دامنه‌ی پروازی بالا بود.
برند بوئینگ در حال حاضر در رتبه‌ی ۸۵ برترین برندهای فوربز قرار دارد. آخرین آمار ارائه شده، تعداد کارمندان این شرکت را بیش از ۱۴۱ هزار نفر عنوان می‌کند و درآمد آن‌ها نیر در سال ۲۰۱۷، حدود ۸ میلیارد دلار گزارش شد. محصولات این شرکت شامل ۷۴۸ هواپیمای تجاری، ۱۸۰ هواپیمای نظامی و ۵ ماهواره است.