هرچند این روزها محصولات مینو میان هزاران خوراکی رنگارنگ در سوپرمارکت‌ها گم می‌شوند، اما روزگاری این محصولات یکه‌تاز بازار بودند. شاید همه ما تبلیغات مینو را با ترانه «سلام سلام ای بچه‌ها، من یام‌یامم دوست شما» به یاد داشته باشیم. محصولات خوش‌طعم و خاطره‌انگیز مینو از تی‌تاپ و دیجستیو گرفته تا پم‌پم و بستنی زمستانی، در تمام روزهای سال در کیف‌های مدرسه ما جا خوش کرده بودند. حالا اما از مینو بیشتر یاد و خاطره‌اش باقی مانده و بسیاری از ما نه به خاطر مزه‌اش که با نوستالژی روزگار کودکی‌مان مینو را می‌خریم. از بین همه محصولات این برند دیرپا، پفک‌نمکی چیز دیگری بود. اولین محصول تولیدی شرکت مینو که دل همه بچه‌ها را پشت صفحه تلویزیون آب می‌کرد و بسته‌بندی قرمز و زردش کودکان ایرانی را از خود بی‌خود می‌کرد. پفک‌نمکی برند مینو قبل از انقلاب محصولی پنج ریالی بود که در کشورهای خلیج‌فارس محبوبیت فراوان داشت.(فروش برند)

 شروع کار برند مینو
نگاهی به آغاز کار گروه صنعتی مینو نشان می‌دهد که این شرکت ایرانی سال ۱۳۳۸ توسط حاج‌علی خسروشاهی بنیان نهاده شد. در این سال شرکت خوراک (سهامی خاص) که سهام آن متعلق به علی، حسن و جلیل خسروشاهی بود، فعالیت خود را به‌عنوان امور بازرگانی، واردات و توزیع شیر و غذای کودک، دارو و انواع شکلات آغاز کرد، که این فعالیت‌ها قبل از تاریخ مذکور تحت عنوان تجارتخانه علی خسروشاهی انجام می‌گرفت. صاحبان شرکت خوراک در شانزدهم آبان همان سال با تاسیس شرکت صنعتی پارس‌مینو و سپس شرکت صنعتی مینو خرمدره فعالیت شرکت صنعتی مینو را آغاز کردند. خانواده خسروشاهی تصمیم گرفت فعالیت خود را در صنعت شیرینی و شکلات پس از سال‌ها واردات این محصول با ایجاد کارخانه‌ای آغاز کند و خسروشاهی پس از واردات تافی و آب‌نبات از خارج از کشور و گرفتن سهم بازار تصمیم گرفت با خرید محل فعلی شرکت پارس‌مینو، محصولات خاطره‌انگیز تافی کره‌ای سه‌ستاره و آب‌نبات سه‌گوش شیری را تولید کند.(فروش برند)
همچنین این شرکت پس از تاسیس شرکت خوراکی، جهت توزیع مواد غذایی و دارویی و در بخش آرایشی و بهداشتی نیز از شرکت‌های معتبری همچون ساندوز سوئیس، بوتس و سرل انگلستان در گروه اقلام دارویی و اورال فرانسه لیسانس دریافت کرد و در این زمینه توسعه یافت. تا سال ۱۳۵۷ مدیریت کارخانه بر عهده علی خسروشاهی بود و پس از پیروزی انقلاب در اختیار سازمان صنایع ملی ایران قرار گرفت. از سال ۸۰ این کارخانه و ۵۱ درصد سهام آن به شرکت اقتصادی و خودکفایی آزادگان واگذار شد. گروه صنعتی مینو در حال حاضر به صورت هلدینگ و زیر نظر شرکت اقتصادی و خودکفایی آزادگان اداره می‌شود که متشکل از ۱۲ شرکت حقوقی مستقل است. نام شرکت مینو در سال ۹۲ در فهرست صد برند برتر ایرانی جای گرفت.(فروش برند)

 احوال این روزهای مینو
سابقه مینو نشان می‌دهد این شرکت ازجمله برندهای موفق و خوش‌نام در ایران بوده، اما امروز بسیاری از دیگر شرکت‌های تولیدکننده شیرینی، شکلات و سایر تولیدات مواد غذایی، لبنی و بهداشتی با انجام برنامه‌های تخصصی جایگاه بسیار بالاتری از مینو یافته‌اند. با این حال طعم و مزه و بسته‌بندی مینو با گذشته تفاوت کرده و این روزها سعی می‌کند با تغییر استراتژی‌های خود، بار دیگر راهش را به دنیای خوراکی‌های ایرانی باز کند. هرچند برندهای رقیب داخلی و خارجی سهم بازار مینو را کم‌وبیش در اختیار گرفته و کیفیت محصولاتشان را ارتقا داده‌اند، با این حال نوستالژی مینو و ماندگاری و خوش‌نامی آن سرمایه‌ای است که باز هم می‌تواند از مینو، مینویی جدید و جذاب بسازد. مینوی این روزها، دیگر آن برند سرشناس قدیمی نیست. با اینکه سابقه درخشانی در روزهای یکه‌تازی خود داشته، یکنواختی‌اش آن را در رنگارنگی بازار بی‌رنگ کرده است. با این حال ظرفیت‌های بازاریابی برند مینو به گونه‌ای است که اگر تلاشی درخور و از سوی بخش خصوصی برای احیای آن صورت گیرد دوباره می‌تواند به برترین برند صنایع غذایی کشور تبدیل شود.(فروش برند)

«مینو» چطور نوستالژی های ایران را ساخت؟
خسروشاهی ها با فعالیت های شان، نوستالژی های زیادی برای ایرانی ها به جا گذاشتند. تاید، پفک نمکی، تافی، ویفر و ... همه محصول فعالیت های آنها بود. علی خسروشاهی، مالک و بنیان گذار مینو بود که به همراه پسرش حسن، در این کارخانه فعالیت می کرد و آخرین حضور آنها در صنعت ایران با همین کارخانه مینو معاصر بود. نام اولین محصول مینو، تافی کره ای سه ستاره بود. در شروع تولید تافی شرکت با مشکلات مختلفی مواجه بود. نخست این که قالب تافی های مینو بزرگ تر از قالب تافی رقبا بود و این موجب مشکل بزرگی در فروش می شد.(فروش برند)
مغازه دارها تافی را بر اساس وزن می خریدند ولی در مغازه بچه ها تافی را دانه ای می خریدند و بنابراین، هر چقدر تعداد تافی در یک کیلو بیشتر بود، سود آن برای مغازه دارها نیز بیشتر بود و به خرید آن راغب تر می شدند. دوم این که اوایل کار، تافی های مینو خیلی کشی بود و به دندان می چسبید و مدتی طول کشید تا این اشکال رفع شود. تولید تافی که با دو دستگاه شروع شده بود، کم کم بیشتر شد و بعدها تعداد دستگاه های تولید به ۵۰ تا هم رسید.
شرکت مینو در اواخر شهریور ۱۳۴۱ برای اولین بار ویفر را در بازار ایران عرضه کرد. کارگاه ویفرسازی سومین کارگاهی بود که به راه می افتاد. در کتاب موقعیت صاحبان صنایع در عصر پهلوی آمده است: «از عوامل موفقیت این محصول تولید آن در بسته های زیبای دو و پنج ریالی بود که با استقبال مصرف کنندگان مخصوصا کودکان روبرو بود.»
علی خسروشاهی برای توسعه کارگاه های بعدی ویفر در نیمه دوم سال ۴۰، تقاضای وامی به مبلغ ۵ میلیون تومان از بانک توسعه صنعتی و معدنی ایران کرد. بانک ۶۰ درصد مبلغ طرح، یعنی ۴ میلیون تومان را بعد از بررسی های مالی و فنی وام پرداخت کرد. فریدون علاقبند مامور ارزیابی و نظارت این طرح در بانک توسعه صنعتی و معدنی ایران می گوید: «وقتی برای بررسی از علی خسروشاهی پرسیدم قصد ساخت چه محصولی را دارید؟ گفت هر چه می خواهید بنویسید. او حاضر نبود نام محصول را اعلام کند، زیرا نمی خواست رقبا از برنامه تولید او مطلع شوند. اما روزی بعد از شروع تولید، چند کارتن ویفر برای بانک فرستاد تا محصول نهایی را اعلام کند.»(فروش برند)
جستجو در منابع مربوط به زندگی علی خسروشاهی نشان می دهد که او مترقی و بلندپرواز بوده است. پس از مدتی که از کار کارخانه مینو گذشت، به تدریج سیاست علی خسروشاهی این شد که هر کجا ماشین بهتری می یافت، خریداری می کرد؛ ماشین های تولید از آلمان شرقی، آلمان غربی و انگلستان، ماشین های بسته بندی از ایتالیا و سوئیس، ماشین پفک نمکی از آمریکا و ماشین بسته بندی بیسکوییت از فرانسه.(فروش برند)
به طور کلی رویه شرکت این شد که بهترین ماشین ها را برای هر نوع تولید خود بخرد و وابسته به یک سازنده بخصوص نباشد. اما نوستالژیک ترین محصول مینو، پفک نمکی آن است که محصول سفر علی خسروشاهی به آمریکا، چشیدن محصولی از شرکت بیاتریس فود و وارد کردن آن به ایران بود.(فروش برند)
حسن خسروشاهی در خصوص نام گذاری این محصول می گوید: «در دوران کودکی با مادرم به قنادی مینا در ابتدای خیابان نادری می رفتیم. آنها یک شیرینی داشتند به نام پفک که خیلی مورد علاقه من بود. محصولی هم که قرار بود تولید شود، خیلی پف داشت و چون محصولی شور بود، من تصمیم گرفتم که اسم آن را پفک نمکی بگذارم.»
بعد از انقلاب، در موج اول ملی کردن صنایع، کارخانه مینو از مصادره جان سالم به در برد اما پس از مدتی با تحریک کارگران موج دومی برای جدا کردن مالکیت از مدیریت آغاز شد و کار به جایی رسید که کارگران، علی خسروشاهی را مدتی گروگان گرفتند. در کتاب موقعیت صاحبان صنایع در ایران عصر پهلوی درباره فرجام مینو آمده است: «با وقوع انقلاب شاید او گمان می کرد دولت جدید رابطه عادلانه تری با صاحبان صنایع برقرار می کند اما جریان حوادث به شکلی گذشت که نتوانستند به راه حل مسالمت آمیزی دست یابند.(فروش برند)