وستینگهاوس (Westinghouse) یادگار یکی از کارآفرینان پیش‌گام صنعت برق به‌نام جورج وستینگهاوس است که بقایای آن اکنون تحت عنوان شرکت Westinghouse Electric Corporation فعالیت می‌کنند. شرکتی که جورج وستینگهاوس در دهه‌های پایانی قرن ۱۹ بنا کرد، پس از یک قرن فعالیت مجبور به تجزیه شد و امروز بخش‌های گوناگون آن، تحت مالکیت برندهای دیگر قرار دارند. خرید شبکه‌ی تلویزیونی CBS یکی از مهم‌ترین رخدادهای تاریخ وستینگهاوس بود که آن‌ها را علاوه بر صنعت برق، در رسانه‌ هم مشهور کرد. البته این خرید طولی نینجامید و سرنوشت وستینگهاوس به خریده شدن توسط Viacom ختم شد.

امروز برند وستینگهاوس تحت مالکیت شرکتی به‌نام Westinghouse Licensing Corporation قرار دارد که آن هم زیرمجموعه‌ای از ViacomCBS است. یکی از مهم‌ترین بخش‌های فعالیت این شرکت آمریکایی نیز زیرمجموعه‌ی نیروگاه‌های هسته‌ای بود که در سال ۱۹۹۹ تحت عنوان شرکت جدیدی به‌نام Westinghouse Electric Company جدا و ابتدا به BNFL و سپس به توشیبا  فروخته شد. زیرمجموعه‌ی لوازم خانگی  وستینگهاوس که شاید بیشترین شهرت را در میان عموم مردم داشته باشد، امروز تحت عنوان وایت-وستینگهاوس فعالیت می‌کند.

تاریخچه تأسیس

جورج وستینگهاوس کارآفرین  و مخترع مشهور آمریکایی بود که شهرت خود را ابتدا در صنعت ریلی کسب کرد. او در ۲۲ سالگی و بدون تحصیلات رسمی، یک ترمز بادی برای قطار طراحی کرد که به جرقه‌ی شهرت و ثروت او تبدیل شد. جورج پس از مدتی فعالیت در صنعت ریلی، متوجه ظرفیت‌های بالای صنعت برق شد و برای ورود به حوزه‌ی جدید، در سال ۱۸۸۶ شرکت وستینگهاوس را در پیتسبورگ تأسیس کرد. اولین فعالیت‌های وستینگهاوس، متمرکز بر طراحی و توسعه‌ی سیستم انتقال برق اقتصادی با استفاده از جریان متناوب (AC) بود.

سال‌ها و دهه‌های ابتدایی فعالیت وستینگهاوس، با رقابت جدی و سرسختانه با پیش‌گام دیگر صنعت برق، توماس ادیسون  همراه بود. ادیسون در آن سال‌ها با جریان برق مستقیم (DC) شناخته می‌شد و به‌نوعی با شرکتش، ادیسون جنرال الکتریک، در صنعت توزیع برق فرمان‌روایی می‌کرد. ادیسون تمام تلاش خود را به کار می‌گرفت تا مردم و سرمایه‌گذارها را از شرکت رقیبش دور کند. او کمپین‌های تبلیغاتی عظیمی به راه انداخت تا مردم را توجیه کند که جریان برق متناوب، باعث مرگ آن‌ها می‌شود.تلاش‌های بسیار ادیسون برای شکست دادن وستینگهاوس و جریان برق متناوب در سال‌های پایانی قرن ۱۹ با موفقیت همراه نبود. وستینگهاوس در سال ۱۸۹۱ توانست اولین سیستم توزیع برق متناوب را در آمریکا و در تلورید کلورادو راه‌اندازی کند. پیروزی‌های بزرگ بعدی آن‌ها، پروژه‌های توزیع برق در نمایشگاه جهانی شیکاگو و سیستم توزیع برق آبشارهای نیاگارا بود. یکی از افراد مهمی که در پیروزی‌های وستینگهاوس بر ادیسون مؤثر بود، نیکولا تسلا نام داشت که پتنت  اولین موتور برقی با جریان متناوب را به‌نام خود ثبت کرده بود.

ادیسون، جنرال الکتریک و وستینگهاوس، در دهه‌ی پایانی قرن ۱۹ سرمایه‌های عظیمی را در جمع‌آوری حقوق پتنت هزینه کردند. پتنت‌های در اختیار دو شرکت به‌قدری زیاد و پیچیده بودند که هریک از آن‌ها در تولید محصول جدید، همیشه از شکایت پتنتی رقیب می‌ترسید. درنهایت دو غول آمریکایی صنعت برق در سال ۱۸۹۶ با هم به توافق رسیدند و یک هیئت مشترک مدیریت پتنت تأسیس کردند تا از درگیری‌های حقوقی به‌خاطر حق استفاده از پتنت، جلوگیری شود. درواقع صلح آن‌ها یک دوقطبی بزرگ را در صنعت برق و خصوصا تجهیزات ریلی برقی ایجاد کرد که تا قرن بیستم ادامه داشت.
توافق جنرال الکتریک و ادیسون در دهه‌ی ۱۸۹۰، شروع دورانی عجیب از همکاری و رقابت بین دو غول برقی بود. ارتباط آن‌ها در طول سال‌ها و دهه‌ها از همکاری‌های عجیب و تبانی‌های غیرقانونی، تا رقابت‌های شدید و ناعادلانه تغییر می‌کرد. به‌هرحال پس از مرگ دو بنیان‌گذار، تاحدودی ارتباط دو شرکت به تعادل رسید، اما رقابت حرفه‌ای پیش‌گامان صنعت برق آمریکا تا دهه‌‌ها بعد ادامه داشت.

گسترش فعالیت‌های مرتبط با صنعت

باوجود جدا شدن بنیان‌گذار از وستینگهاوس، شرکت مسیر خود را در گسترش فعالیت در صنعت برق حفظ کرد. ن‌ها در دهه‌ی ۱۹۱۰ پتنت‌های متعددی را در حوزه‌ی ارتباط بی‌سیم تصاحب کردند. در سال ۱۹۱۹ تفاهم‌امه‌ای در حوزه‌ی اهدای مجوزهای متقابل در صنعت رادیو بین شرکت‌های بزرگ فعال آن زمان امضا شد که ورود وستینگهاوس را به صنعت تجاری رادیو ممکن کرد. از همکاران وستینگهاوس در آن تفاهم‌نامه می‌توان به RCA، جنرال الکتریک، یونایتد فروت، AT&T و Wireless Specialty Company اشاره کرد. طبق تفاهم‌نامه، وستینگهاوس و جنرال الکتریک حق تولید گیرنده‌های رادیویی را بین خود تقسیم کردند و RCA نیز مسئولیت فروش را برعهده گرفت.

وستینگهاوس علاوه بر تولید تجهیزات رادیویی، اهمیت انتشار محتوا در پلتفرم جدید را هم درک کرده بود. آن‌ها یکی از پیش‌گامان انتشار رادیویی بودند و با فعالیت جدی در این حوزه، فروش گیرنده‌های خود را نیز افزایش می‌دادند. شرکت در سال ۱۹۲۰ ایستگاه رادیویی KDKA را راه‌اندازی کرد که فرستنده‌ی آن در بالای کارخانه‌ی وستینگهاوس در پیتسبورگ قرار داشت. در سال‌های بعد، ایستگاه‌های رادیویی متعددی توسط این شرکت راه‌اندازی شدند و انتشار محتوا به یکی از حوزه‌های اصلی فعالیت آن‌ها تبدیل شد.

ترکیب موفقیت و شکست

سال‌های پس از جنگ برای وستینگهاوس با شکست و پیروزی متناوب همراه بود. ارتباط طولانی آن‌ها با فعالان صنعت برق و تجربه‌ی عظیم تولید تجهیزات، منجر به ورود شرکت به صنعت برق هسته‌ای شد. وستینگهاوس از آن زمان یکی از فعالان جدی صنعت برق هسته‌ای محسوب می‌شود. آن‌ها یکی از تأمین‌کننده‌های اصلی تجهیزات برای ناوگان هسته‌ای نیروی دریایی ارتش آمریکا نیز بودند. البته اولین تجربه‌ها و تلاش‌‌های وستینگهاوس در صنعت اتمی به سال ۱۹۳۷ و ساخت اولین خردکننده‌ی اتم توسط وستینگهاوس باز می‌گردد.

در جریان جنگ دو کره، رخداد مهمی در بخش تحقیق و توسعه‌ی جنرال الکتریک رخ داد. مهندسان موفق به توسعه‌ی موتور جت جریان محوری در شرکت شدند که پایه‌های اولیه را برای توسعه‌ی موتورهای جت در دهه‌ی پیش‌رو، بنا کرد. البته توسعه‌ی موتورهای جت با موفقیت مالی آن‌چنان همی همراه نبود، چون ارتش آمریکا قرارداد خود را با وستینگهاوس لغو کرد و فرصت کسب میلیون‌ها دلار درآمد ازطریق فروش موتورهای J-40 و J-46، از بین رفت.یکی از مهم‌ترین اشتباه‌های استراتژیک وستینگهاوس در سال‌های رونق اقتصادی پس از جنگ جهانی دوم، حرکت نه‌چندان سریع در ورود به صنایع جانبی نظامی بود. آن‌ها از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۵۷ در رتبه‌ی ۲۵ بزرگ‌ترین پیمانکارهای نظامی آمریکا بودند، درحالیکه رقیب اصلی، جنرال الکتریک، در رتبه‌ی سوم قرار داشت. مشکل بزرگ دیگر، بازاریابی ضعیف وستینگهاوس در بازار لوازم خانگی بود که باعث از دست رفتن پیش‌گامی در صنعت مذکور شد و جنرال الکتریک، باز هم آن‌ها را شکست داد.

تغییر مداوم زیرساخت

وستینگهاوس تحت مدیریت برنهام تاحدودی توانست از بحران‌های میانه‌ی قرن بیستم فرار کند. آن‌ها در سال ۱۹۶۴ رکورد فروش ۲/۱ میلیارد دلاری را ثبت کردند، اما باز هم سودآوری در حد پایینی قرار داشت و سیستم مالی شرکت هنوز متأثر از کاهش قیمت در خطوط اصلی تولید بود. در سال ۱۹۶۶، سود خالص وستینگهاوس به ۱۱۹/۷ میلیون دلار رسید که افزایش سه‌برابری را نسبت به سال ۱۹۶۳ نشان می‌داد. تا پایان دهه‌ی ۱۹۶۰، چشم‌انداز مالی شرکت رشد قابل‌توجهی کرده بود و برنهام به‌‌عنوان یک قهرمان ملی در حوزه‌ی کسب‌وکار آمریکا شناخته می‌شد.
برنهام در سال ۱۹۷۴ بازنشسته شد. در آن زمان باوجود رشد مناسبی که در وستینگهاوس به جریان افتاده بود، هنوز مشکلاتی عمیق، برند آمریکایی را تحت فشار قرار می‌داد.

سیستم غیر متمرکزسازی شرکت به مدیران در بخش‌های گوناگون امکان داده بود تا منابع وستینگهاوس را تا مرز نهایی مصرف کنند.مهم‌ترین رخداد ابتدایی که برای مدیریت کربی پیش آمد، نتیجه‌ی تصمیمی بود که در ابتدای دهه‌ی ۱۹۶۰ در وستینگهاوس گرفته شد. برند آمریکایی در آن زمان متعهد به تأمین اورانیم شده بود. آن‌ها به شرکت‌های خریدار رآکتورهای وستینگهاوس قول دادند که در دوره‌ای ۲۰ ساله، ۶۵ میلیون پوند کنستانتره‌ی اورانیم را به‌قیمت میانگین ۹/۵ دلار برای هر پوند، عرضه کنند. قیمت اورانیم در سال ۱۹۷۳ به‌شدت افزایش یافت و به ۴۰ دلار در پوند رسید. وستینگهاوس وارد بحران جدیدی شد و توانایی تأمین هزینه برای خرید اورانیم مورد نیاز را نداشت.

۲۷ شرکت و سازمان هسته‌ای، خریدار رآکتورهای وستینگهاوس بودند. آن‌ها از برند آمریکایی شکایت کردند و پیگیر قراردادهای قدیمی خود شدند. شکایت‌های مذکور، دو میلیارد دلار هزینه به وستینگهاوس تحمیل کرد که به‌اندازه‌ی کل ارزش دارایی سهام‌داران بود. آخرین شکایت حقوقی در سال ۱۹۸۰ و با پرداخت ۹۵۰ میلیون دلار خسارت حل‌و‌فصل شد. وستینگهاوس برای جبران بخشی از خسارت، از تولیدکننده‌های اورانیم شکایت و آن‌ها را متهم به تشکیل کارتل و افزایش عمدی قیمت این ماده‌ی باارزش کرد. برخی از شکایت‌ها در دادگاه پذیرفته نشدند، اما برخی دیگر کمی درآمد برای وستینگهاوس به‌همراه داشت.

تجزیه و وضعیت کنونی برند وستینگهاوس

پس از عبور از میانه‌ی دهه‌ی ۱۹۹۰، تغییراتی عظیم در زیرساخت وستینگهاوس رخ داد. برند باسابقه‌ی آمریکایی که در آن زمان با نام وستینگهاوس الکتریک فعالیت می‌کرد، در سال ۱۹۹۵ تصمیم گرفت تا با فروش سهم عمده‌ای از زیرمجموعه‌های خود، تمرکز بیشتری روی صنعت رسانه داشته باشد. آن‌ها با خرید CBS، به‌نوعی به یک شرکت ارتباطی و رسانه‌ای تبدیل شدند و حتی نام خود را به CBS Corporation تغییر دادند.

پس از تغییر ساختار و تمرکز روی صنعت رسانه، بخش‌های اصلی و درآمدزای وستینگهاوس نیز به‌مرور تجزیه شدند. زیرمجموغع‌ی بزرگ تجهیزات تأمین برق، در سال ۱۹۹۸ به زیمنس فروخته شد. یک سال بعد، کسب‌وکار هسته‌ای که از باسابقه‌ترین منابع درآمدی و البته چالشی وستینگهاوس بود، به British Nuclear Fuels Limited یا BNFL واگذار شد. سال ۱۹۹۹، به‌نوعی مرگ شرکت اصلی وستینگهاوس را رقم زد چون CBS به Viacom فروخته شد و تغییرات عظیمی در ساختارها رخ داد. البته باقی‌مانده‌های شرکت با تمرکز فعالیت در بخش اعطا و فروش مجوز، هنوز به‌نام Westinghouse Electric Corporation فعال هستند که زیرمجموعه‌ی از غول رسانه‌‌ای ViacomCBS محسوب می‌شود.

کسب‌وکار هسته‌ای وستینگهاوس پس از فروش به BNFL به‌نام Westinghouse Electric Company به کار ادامه داد. شرکت بریتانیای در سال ۲۰۰۵ تصمیم به فروش زیرمجموعه گرفت و ارزش دو میلیارد دلاری را برای آن پیشنهاد داد. شرکت‌های متعدد ازجمله توشیبا و جنرال الکتریک و میتسوبیشی برای خرید اعلام آمادگی و تمایل کردند. در سال ۲۰۰۶ تاحدودی فروش شرکت به توشیبا تأیید شده بود و ارزش ۵/۴ میلیارد دلاری برای آن عنوان می‌شد.