شرکت نایک یک شرکت چندملیتی است که به طراحی، توسعه، تولید و بازاریابی جهانی و فروش کفش، پوشاک، تجهیزات، لوازم و خدمات مشغول است. این شرکت شعبی در بیورتون، اورگون، و منطقه‌ی شهری پورتلند دارد. این شرکت یکی از بزرگ‌ترین عرضه‌کنندگان کفش‌ و پوشاک ورزشی و تولیدکننده‌ی عمده‌ی تجهیزات ورزشی است و در سال مالی ۲۰۱۲ بیش از ۲۴.۱ میلیارد دلار درآمد داشت (تا پایان ۳۱ مارس ۲۰۱۲). از سال ۲۰۱۲ بیش از ۴۴۰۰۰ نفر در سطح جهان برای این شرکت کار کرده‌اند. در سال ۲۰۱۴ این برند به تنهایی ۱۹ میلیارد دلار ارزش داشت که آن‌ را به ارزشمندترین برند دربین شرکت‌های ورزشی تبدیل کرده است.

این شرکت در ۲۵ ژانویه ۱۹۶۴ با نام Blue Ribbon Sports توسط بیل بوئرمن و فیل نایت تاسیس شد و در ۳۰ می ۱۹۷۱ رسما به شرکت نایک بدل شد. نام این شرکت از واژه‌ی یونانی نایک، الهه‌ی پیروزی، برگرفته شده است. نایک محصولاتش را با نام برند خود بازاریابی می‌کند، مانند Nike Golf, Nike Pro, Nike+, Air Jordan, Nike Blazers, Air Force ۱, Nike Dunk, Air Max, Foamposite, Nike Skateboarding، و همین طور با نام شرکت‌های تابعه از جمله Brand Jordan, Hurley International ,Converse. نایک در بین سال‌های ۱۹۹۵ و ۲۰۰۸ مالک Bauer Hockey نیز بود (بعدها Nike Bauer نام گرفت)، و سابقا مالکCole Haan و Umbro بود. این شرکت علاوه بر تولید پوشاک و تجهیزات ورزشی، فروشگاه‌های خرده‌فروشی را با نام شهر مدیریت می‌کند. نایک حامی مالی بسیاری از ورزشکاران و تیم‌های ورزشی مشهور در سراسر جهان است و علامت تجاری «فقط انجامش بده» و لوگوی Swoosh آن بسیار شناخته شده است.
نایک که در اصل به Blue Ribbon Sports (BRS) مشهور است، توسط ورزشکار دو و میدانی دانشگاه اورگون، فیلیپ نایت، و مربیش بیل بوئرمن در ژانویه ۱۹۶۴ تاسیس شد. این شرکت در ابتدا توزیع‌کننده‌ی یک تولیدکننده‌ی کفش ژاپنی به نام اونیتسوکا تایگر (اکنون اسیکس) بود و اغلب فروشش را از طریق اتومبیل نایت انجام می‌داد.

به گفته‌ی اوتیس دیویس، دانشجوی ورزشکاری که بوئرمن مربی او در دانشگاه اورگون بود و در المپیک تابستانی ۱۹۶۰ دو مدال طلا برد، بوئرمن اولین جفت از کفش‌های نایک را برای او ساخت، و این برخلاف ادعای فیل نایم مبنی بر ساخته شدن کفش برای او است. دیویس می‌گوید: «من به تام بروکا گفتم که من نفر اول بودم. مهم نیست میلیاردرها چه می‌گویند. بیل بوئرمن اولین جفت کفش را برای من ساخت. مردم حرفم را باور نمی‌کنند. درواقع از پوشیدنشان حس خوبی نداشتم. وسیله‌ی محافظ نداشتند و بیش از حد تنگ بودند. دیدم که بوئرمن آن‌ها را از قالب وافل ساخت و مال من بودند.

در سال ۱۹۶۴ BRS در اولین سال ۱۳۰۰ جفت کفش دو ژاپنی فروخت و درآمد ناخالصش ۸۰۰۰ دلار بود. تا ۱۹۶۵ این شرکت نوپا کارکنانی تمام وقت داشت و فروشش به ۲۰۰۰۰ دلار رسید. در سال ۱۹۶۶ BRS اولین فروشگاه خرده‌فروشی خود را واقع در بولوار ۳۱۰۷ Pico در سانتا مونیکای کالیفرنیا در نزدیکی سالن زیبایی افتتاح کرد، بنابراین دیگر نیاز نبود که کارکنانش از پشت ماشین‌هایشان کفش بفروشند. در سال ۱۹۶۷ به خاطر افزایش سریع فروش، BRSفعالیت‌های خرده‌فروشی و توزیع خود را در ساحل شرقی در ولسلی ماساچوست گسترش داد.
تا سال ۱۹۷۱ رابطه‌ی بین BRS و اونیتسوکا تایگر رو به اتمام بود. BRS آماده‌ی راه‌اندازی خط تولید کفش خود شد که لوگوی تازه طراحی شده توسط کارولین داویدسون، یعنی Swoosh، را روی خود داشت. این لوگو ابتدا در ۱۸ ژوئن ۱۹۷۱ توسط نایک مورد استفاده قرار گرفت و در ۲۲ ژانویه ۱۹۷۴ در دفتر پروانه‌ها و علامت‌های تجاری ایالت متحده ثبت شد.
در سال ۱۹۷۶ این شرکت جان براون و شرکا را که در سیاتل مستقر بودند، به عنوان اولین آژانس تبلیغاتی خود استخدام کرد. سال بعد این آژانس اولین «تبلیغ برند» با نام «خط پایانی وجود ندارد» را برای نایک تهیه کرد که در آن محصول نایک نمایش داده می‌شد. تا سال ۱۹۸۰ نایک در بازار کفش ورزشی ایالت متحده سهم بازار ۵۰ درصدی به دست آورده بود و این شرکت در دسامبر همان سال سهام خود را عرضه کرد.

نایک و Wieden+Kennedy با همکاری هم تبلیغات چاپی و تلویزیونی متعددی تهیه کردند وWieden+Kennedy همچنان آژانس تبلیغاتی اصلی نایک باقی می‌ماند. این دن وایدن، موسس مشترک این آژانس بود که شعار اکنون معروف «فقط انجامش بده» را برای فعالیت تبلیغاتی سال ۱۹۸۸ نایک ابداع کرد که توسط Advertising Age به عنوان یکی از پنج شعار تبلیغی قرن بیستم انتخاب شد و در موسسه‌ی اسمیتسونین گرامی داشته شد. والت استاک در اولین تبلیغ «فقط انجامش بده» حضور یافت که در ۱ جولای ۱۹۸۸ شروع به کار کرد. وایدن شعار «فقط انجامش بده» را با الهام از آخرین حرف‌های گری گیلمور قبل از اعدامش خلق کرد.
در طول دهه‌ی ۱۹۸۰ نایک خط تولید خود را گسترش داد تا ورزش‌ها و مناطق مختلف جهان را پوشش دهد. در سال ۱۹۹۰ نایک به دفتر مرکزی جهانی هشت طبقه‌ی خود در بیورتون، اورگون نقل مکان کرد.

خریدها
نایک چندین شرکت پوشاک و کفش در طول تاریخچه‌ی کاری خود خریداری و سپس فروخته است. اولین خرید این شرکت، شرکت کفش سطح بالای Cole Haan در سال ۱۹۸۸ و سپس خرید Bauer Hockey در سال ۱۹۹۴ بود. در سال ۲۰۰۲ نایک شرکت پوشاک موج‌سواریHurley International را از موسس آن باب هارلی خرید. در سال ۲۰۰۳ نایک ۳۰۹ میلیون دلار برای خرید Converse، سازنده‌ی کفش کتانی آل استارز، پرداخت. این شرکت در سال ۲۰۰۴ Starter و در سال ۲۰۰۸ Umbro را خرید که به خاطر تولید وسایل تیم فوتبال انگلستان مشهور بود.
نایک برای تمرکز مجدد بر خطوط کاری اصلی خود، در دهه‌ی ۲۰۰۰ خود را از شر برخی شرکت‌های تابعه‌اش خلاص کرد. در سال ۲۰۰۷ Starter و در سال ۲۰۰۸ Bauer Hockey، در سال ۲۰۱۲ Umbro و در سال ۲۰۱۳ Cole Haan را فروخت. از سال ۲۰۱۳ نایک مالک دو شرکت تابعه‌ی اصلی است: شرکت Converse و Hurley International.

بخش مالی
در ۱۹ دسامبر ۲۰۱۳ سود فصلی شرکت نایک به خاطر افزایش ۱۳ درصدی سفارشات جهانی خرید برای تحویل تا ماه آوریل، افزایش یافت. سفارشات تحویل آتی کفش یا لباس بین دسامبر و آوریل، به ۱۰.۴ میلیارد دلار افزایش یافت. سهام نایک (NKE) ۰.۶ درصد افزایش یافت و به ۷۸.۷۵ دلار رسید.

محصولات
نایک طیف گسترده‌ای از تجهیزات ورزشی را تولید می‌کند. اولین محصولات آن‌ها کفش‌های دو بود. در حال حاضر کفش، پیراهن ورزشی، شورت، استوک، لباس‌های لایه‌ی نخست، و غیره را برای طیف گسترده‌ای از ورزش‌ها نظیر دو و میدانی، بیسبال، هاکی روی یخ، تنیس، فوتبال، لاکراس، بسکتبال و کریکت تولید می‌کند. Nike Air Max یک خط تولید کفش است که ابتدا در سال ۱۹۸۷ توسط نایک عرضه شد. خطوط تولید بیشتر بعدها مطرح شدند، نظیر Air Huarache که در سال ۱۹۹۲ آغاز به کار کرد. تازه‌ترین موارد اضافه شده به خط تولید، کفش‌های Nike ۶.۰, Nike NYX, and Nike SB هستند که برای تخته‌اسکیت طراحی شده‌اند. نایک به تازگی کفش‌های کریکتی با نام Air Zoom Yorker عرضه کرده است که طوری طراحی شده که ۳۰ درصد سبک‌تر از رقباست. در سال ۲۰۰۸ نایک Air Jordan XX۳ را عرضه کرد که یک کفش بسکتبال با عملکرد عالی است که با الهام از محیط زیست طراحی شده است.
نایک مجموعه‌ای از محصولات را نیز به فروش می‌رساند، از جمله کفش و پوشاک برای فعالیت‌های ورزشی نظیر فوتبال، بسکتبال، دو، ورزش‌های رزمی، تنیس، فوتبال آمریکایی، بازی‌های ورزشی، گلف، و تمرین‌های ورزشی برای مردان، زنان و کودکان. نایک برای فعالیت‌های بیرونی نیز کفش می‌فروشد، نظیر تنیس، گلف، اسکیت‌بورد‌سواری، فوتبال، بیسبال، فوتبال آمریکایی، دوچرخه‌سواری، والیبال، کشتی، تشویق‌کنندگان، فعالیت‌های آبی، اتومبیلرانی، و دیگر کاربردهای ورزشی و تفریحی. نایک به خاطر عرضه‌ی لباس‌های مُد روز شهری، در فرهنگ جوانان و هیپ‌هاپ مشهور و محبوب است. نایک اخیرا برای تولید Nike+ با شرکت اپل همکاری کرده است، محصولی که از طریق ابزار رادیویی داخل کفش که به آیپد نانو وصل است، عملکرد دونده را پایش می‌کند. این محصول علیرغم ارائه‌ی آمار مفید، مورد انتقاد پژوهشگرانی قرار گرفته است که می‌توانستند با استفاده از ذرات هوشمند پنهان‌شدنی کوچک، وسایل RFIDکاربر را از فاصله‌ی ۶۰ پایی در شبکه‌ی حسگر بیسیم شناسایی کنند.
در سال ۲۰۰۴ نایک برنامه/بخش آموزشی SPARQ را به راه انداخت.
برخی از جدیدترین کفش‌های نایک، برای کاهش وزن، حاوی فوم FLYWIRE وLUNARLITE بودند.
در ۱۵ جولای ۲۰۰۹ Nike+ Sports Band در فروشگاه‌ها عرضه شد. این محصول مسافت پیموده‌شده و کالری صرف‌شده را ثبت می‌کند، زمان را نگه می‌دارد و برنامه‌ی آنلاین جدیدی به دوندگان ارائه می‌کند.
مجموعه‌ی پیراهن ورزشی ۲۰۱۰ Nike Pro Combat توسط تیم‌های دانشگاه‌های زیر مورد استفاده قرار گرفت: میامی، آلاباما، دانشگاه ایالت بواس، فلوریدا، ایالت اوهایو، دانشگاه ایالتی اورگون، دانشگاه مسیحی تگزاس، ویرجینیا تک، ویرجینیای غربی، و پیتسبورگ. تیم‌ها در یارگیری‌های اصلی و هر زمان که اداره‌ی ورزش لازم بداند، این پیراهن‌ها را خواهند پوشید.

دفاتر اصلی
دفتار اصلی جهانی نایک در اطراف شهر بیورتون قرار دارند اما در واشنگتن کانتی نیز حضور دارند. این شهر تلاش کرد تا به زور دفاتر نایک را اضافه کند که به دادخواهی نایک و لابی کردن این شرکت منتهی شد که درنهایت به لایحه‌ی ۸۸۷ سنا در سال ۲۰۰۵ ختم شد. طبق شروط این لایحه، بیورتون به طور خاص به مدت ۳۵ سال از افزودن اجباری زمین تحت اشغال نایک و پوشاک ورزشی کلمبیا در واشنگتن کانتی منع شد، در حالی که صنایع علمی Electro وTektronix به مدت ۳۰ سال همین محافظت را دریافت کردند.
 
مناقشه
نایک با بیش از ۷۰۰ فروشگاه در سراسر جهان قرارداد داشته است و در ۴۵ کشور خارج از ایالات متحده دفتر دارد. اغلب کارخانه‌ها در آسیا واقع هستند، از جمله اندونزی، چین، تایوان، هند، تایلند، پاکستان، فیلیپین و مالزی. نایک در مورد افشای اطلاعات مربوط به شرکت‌های طرف قرارداد مردد است. با این حال به خاطر انتقاد تند برخی سازمان‌ها نظیر CorpWatch، نایک اطلاعات مربوط به کارخانجات طرف قرارداد را در گزارش حکمرانی شرکتی خود افشا کرد.

بیگاری‌خانه‌ها
نایک به خاطر عقد قرارداد با کارخانه‌هایی (معروف به بیگاری‌خانه‌های نایک) در کشورهایی نظیر چین، ویتنام، اندونزی و مکزیک مورد انتقاد قرار گرفته است. یک گروه فعال به نامVietnam Labor Watch با مدرک ثابت کرده است که کارخانجات طرف قرارداد نایک از قوانین حداقل دستمزد و اضافه‌کار در ویتنام در اواخر سال ۱۹۹۶ تخلف کرده‌اند، گرچه نایک ادعا می‌کند که این کار را متوقف کرده است. این شرکت به خاطر شرایط کاری اغلب ضعیف و بهره‌کشی از کارگران خارجی با دستمزد پایین در مناطق آزاد تجاری – که کالاهایشان عموما در آنجان تولید می‌شود – بسیار مورد انتقاد قرار گرفته است. منابع این نقد شامل کتاب بدون لوگو اثر نائومی کلاین و مستندهای مایکل مور می‌شود. بسیاری از کالج‌ها و دانشگاه‌ها، خصوصا گروه‌های ضدجهانی‌سازی و همین طور چند گروه‌ ضد بیگاری‌خانه نظیر دانشجویان متحد ضد بیگاری‌خانه، مبارزاتی را به راه انداخته‌اند.
از جولای ۲۰۱۱ نایک عنوان کرده است که دو سوم کارخانجات تولیدکننده‌ی محصولاتConverse هنوز استانداردهای رفتار با کارگر را محقق نکرده‌اند. مقاله‌ی جولای ۲۰۱۱ اسوشیتد پرس عنوان کرد که کارکنان کارخانجات این شرکت در اندونزی، سوء استفاده‌ی دائم از سوی سرپرستان را گزارش کرده‌اند.

اتهامات در رابطه با کار کودک
طی دهه‌ی ۱۹۹۰ نایک با انتقاداتی در مورد استفاده از کودکان کار در کامبوج و پاکستان در کارخانجات طرف قرارداد برای تولید توپ‌های فوتبال مواجه شد. گرچه نایک برای کنترل یا دست کم کاهش این کار، اقداماتی را انجام داد اما آن‌ها همچنان تولید خود را به شرکت‌هایی می‌سپارند که در مناطقی فعالیت می‌کنند که در آن‌ها مقررات و پایش ناکافی، تضمین عدم استفاده از کودکان کار را دشوار کرده است.
در سال ۲۰۰۱ مستند بی بی سی از کار کودک و شرایط بد کاری در کارخانه‌ی مورد استفاده‌ی نایک در کامبوج پرده برداشت. تمرکز این مستند بر شش دختر است که همگی هفت روز هفته و اغلب ۱۶ ساعت در روز کار می‌کردند.

اعتصاب در کارخانه‌ی چین
در آوریل ۲۰۱۴ یکی از بزرگ‌ترین اعتصاب‌ها در سرزمین چین در کارخانه‌ی کفش Yue Yuen Industrial Holdings Dongguan رخ داد که در زمره‌ی کارخانجات طرف قرارداد با نایک است. Yue Yuen تا ۲۵۰ یوان (۴۰.۸۲ دلار آمریکا) در ماه به کارمندان کم حقوق پرداخت می کرد. میانگین دستمزد در Yue Yuen، ۳۰۰۰ یوان در ماه است. این کارخانه ۷۰۰۰۰ کارگر دارد. این راهکار تقریبا ۲۰ سال برقرار بود.

سابقه‌ی زیست محیطی
طبق گفته‌ی سازمان زیست محیطی مستقر در نیوانگلند به نام Clean Air-Cool Planet، نایک در مطالعه روی شرکت‌های دوستدار آب و هوا، در زمره‌ی سه شرکت اول است (از ۵۶ شرکت). گروه‌هایی نظیر Climate Counts، به خاطر برنامه‌ی Nike Grind، نایک را ستوده‌اند. فعالیتی که نایک برای روز زمین در سال ۲۰۰۸ آغاز کرد، پیامی تبلیغاتی بود که ستاره‌ی بسکتبال، استیو نَش، را نشان می‌داد که کفش Trash Talk نایک را پوشیده بود که در فوریه ۲۰۰۸ از تکه‌های چرم و ضایعات چرم مصنوعی کارخانه‌ها ساخته شده بود. کفش Trash Talk، کف کفش ساخته‌شده از لاستیک به دست آمده از برنامه‌ی بازیافت کفش را نشان می‌داد. طبق ادعای نایک، این اولین کفش بسکتبالی است که از ضایعات تولید تهیه شده است اما تنها ۵۰۰۰ جفت برای فروش تولید کرد.
پروژه‌ی دیگر نایک که آغاز شده است، برنامه‌ی Reuse-A-Shoe نام دارد. این برنامه که در سال ۱۹۹۳ آغاز شد، طولانی‌مدت‌ترین برنامه‌ی نایک است که هم برای محیط زیست و هم برای جامعه مفید است – از طریق جمع‌آوری کفش‌های ورزشی کهنه از هر نوع برای عمل‌آوری و بازیافت آن‌ها. سپس ماده‌ی تولیدشده برای کمک به ایجاد سطح‌های ورزشی نظیر روکش زمین بسکتبال، مسیرهای دو، و زمین‌های بازی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
یک پروژه که از طریق دانشگاه کارولینای شمالی در چپل هیل انجام شد، دریافت که کارگران کارخانجات کفش در تایلند در معرض ایزوسیانات‌های سمی و مواد شیمیایی دیگر بودند. علاوه بر
استنشاق، بزرگ‌ترین مشکل یافت‌شده، تماس پوستی بود. این می‌توانست به واکنش آلرژیک منتهی شود، از جمله واکنش‌های آسمی.

استراتژی بازاریابی
نایک از طریق قراردادهای حمایت مالی با ورزشکاران مشهور، تیم‌های حرفه‌ای و تیم‌های تیم‌های ورزشی کالج، محصولاتش را تبلیغ می‌کند.

تبلیغات
در سال ۱۹۸۲ نایک اولین تبلیغ تلویزیونی خود را طی پخش ماراتون نیویورک پخش کرد که توسط آژانس تبلیغاتی تازه تاسیس Wieden+Kennedy (W+K) تهیه شده بود. فستیوال تبلیغاتی کن، نایک را تبلیغ‌کننده‌ی خود در سال ۱۹۹۴ و ۲۰۰۳ اعلام کرده است و آن را به اولین شرکت دریافت‌کننده‌ی این افتخار برای دو بار بدل کرده است.
نایک دو بار نیز برنده‌ی بهترین تبلیغات بازرگانی در جوایز امی شده است – از زمان ایجاد این جشن در دهه‌ی ۱۹۹۰. اولین بار به خاطر «صبح بعد» بود، نگاهی طنزآمیز به آنچه یک دونده ممکن بود در صورت وقوع پیش‌بینی شوم مربوط به Y۲K problem در صبح اول ژانویه‌ی ۲۰۰۰ با آن مواجه شود. جایزه‌ی دوم به خاطر “Move,” بود که مجموعه‌ای از ورزشکاران مشهور را در رشته‌های ورزشی مختلف به تصویر می‌کشید.

آهنگ بیتلز
نایک به خاطر استفاده از آهنگ «انقلاب» بیتلز در آگهی سال ۱۹۸۷ برخلاف میل Apple Records، شرکت ضبط آثار بیتلز، مورد نقد قرار گرفت. نایک ۲۵۰۰۰۰ دلار به شرکتCapitol Records پرداخت، شرکتی که مالک حقوق مجوزدهی به ضبط برای حق استفاده از اجرای بیتلز برای یک سال بود.
اپل از شرکت نایک، شرکت Capitol Records، شرکت EMI Records وWieden+Kennedy درخواست ۱۵ میلیون دلار کرد. Capitol-EMI با بی‌اساس خواندن این دعوی، به آن واکنش نشان داد چون Capitol به استفاده از «انقلاب» با «حمایت و تشویق فعال یوکو اونو، سهامدار و مدیر اپل، مجوز داده بود.
نایک در مارس ۱۹۸۸ تبلیغاتی که در آن «انقلاب» نمایش داده می‌شد را متوقف کرد. مدتی بعد یوکو اونو اجازه‌ی استفاده از “Instant Karma” جان لنون را در تبلیغ دیگری به نایک داد.

بازاریابی رسانه‌ای جدید
نایک در زمره اولین شرکت‌های استفاده‌کننده از بازاریابی اینترنتی، فناوری‌های مدیریت ایمیل و استفاده از فناوری‌های ارتباطی پخش و پخش محدود برای ایجاد تبلیغات بازاریابی رسانه‌ای بود.

تبلیغات Minor Threat
در اواخر ژوئن ۲۰۰۵ نایک نقدی را از سوی یان مک‌کی، مالک Dischord Records، گیتاریست/خواننده‌ی Fugazi و The Evens، و نفر اول گروه پانک از هم پاشیده‌ شده‌ی Minor Threat، به خاطر دزدیدن تصویر و متن جلد آلبوم با نام خود این گروه در سال ۱۹۸۱ و استفاده از آن در آگهی تبلیغ تور نمایشی ساحل شرق سال ۲۰۰۵ اسکیت‌بورد نایک، دریافت کرد. در ۲۷ ژوئن وبسایت اسکیت‌بورد‌سواری نایک، یک عذرخواهی برای Dischord Records، Minor Threat و هواداران هر دو منتشر کرد و اعلام کرد که تلاش کرده است تا تمام این آگهی‌ها را حذف کرده یا از بین ببرد. آن‌ها عنوان کردند که طراحان این آگهی خود اسکیت ‌برد‌سوار و طرفدار Minor Threat بودند که این تبلیغ را به احترام این گروه خلق کردند. این مناقشه درنهایت، خارج از دادگاه و بین نایک و Minor Threat حل و فصل شد.

نایک ۶.۰
به عنوان بخشی از تبلیغات نایک ۶.۰، این شرکت خط جدید تیشرت را معرفی کرد که شامل عباراتی نظیر “Dope”, “Get High” “Ride Pipe” می‌شد – زبان ویژه‌ی ورزش که ایهامی برای استفاده از مواد مخدر است. شهردار بوستون، توماس منینو، پس از دیدن این لباس‌ها در ویترین Niketown این شهر، مخالفت خود را با آن‌ها اعلام کرد و از این فروشگاه خواست تا ان را از ویترین بردارد. منینو به The Boston Herald گفت: «آنچه اکنون نیاز نداریم، شرکتی بزرگ نظیر نایک است که می‌کوشد با اعتباردادن به مسئله‌ی موادمخدر، نسل جوان‌تر را جذب خود کند.» یک مقام این شرکت عنوان کرد که این لباس‌ها به منظور ادای احترام به ورزش‌های سخت طراحی شده بود، و نایک استفاده‌ی غیرقانونی از مواد مخدر را برنمی‌تابد. نایک مجبور شد خط تولید این لباس را عوض کند.

حمایت مالی
نایک به ورزشکاران بسیاری از ورزش‌ها برای استفاده از محصولاتش پول پرداخت می‌کند و فناوری و طراحی آن‌ها را تبلیغ و حمایت می‌کند.
اولین حامی ورزش حرفه‌ای، تنیسور رومانیایی ایلیه ناستاسه بود. اولین حامی دو و میدانی، دونده‌ی استقامت، استیو پریفونتِین بود. پریفونتِین شاگرد ممتاز موسس شرکت، بیل بوئرمن در دانشگاه اورگون بود. امروز ساختمان استیو پریفونتِین به افتخار وی در دفاتر اصلی شرکت نایک نامگذاری شده است.
نایک حامی مالی بسیاری از ورزشکاران دو و میدانی موفق دیگر نیز بوده است، نظیر کارل لوییس، جکی جوینر-کرسی و سباستین کو. امضای قرارداد با بازیکن بسکتبال، مایکل جوردن در سال ۱۹۸۴ و تبلیغ نایک توسط وی طی دوران بازیگریش یکی از بزرگ‌ترین پیشرفت‌ها در شهرت و فروش نایک بود.
نایک از سال ۲۰۰۵ حامی مالی رسمی تیم کریکت هند بوده است.
نایک حامی مالی اصلی برنامه‌های ورزشی دانشگاه ایالتی پِن است و نام جو پترنو را روی اولین مرکز مراقبت از کودکان خود گذاشت – به هنگام افتتاح آن در دفتر اصلی شرکت در سال ۱۹۹۰. نایک به دنبال رسوایی سوءاستفاده‌ی جنسی ایالت پِن، اعلام کرد که نام پترنو را از ساختمان حذف نمی‌کند. پس از انتشار گزارش آزاد در ۱۲ جولای ۲۰۱۲، مدیرعامل نایک ، مارک پارکر، اعلام کرد که نام جو پترنو به سرعت از این مرکز حذف می‌شود. هنوز نام جدیدی اعلام نشده است.
نایک حامی مالی بازیکنان فوتبال نیز بوده است، از جمله رونالدینیهو، رونالدو، کریستیانو رونالدو، دیدیه درگوبا، نیمار، زلاتان ابراهیموویچ، ماریو بولوتلی، وسلی اسنایدر، وین رونی، لاندن داناوان و….
در ژانویه ۲۰۱۳ نایک با روری مک‌روی قراردادی ۱۰ ساله به ارزش ۲۵۰ میلیون بست که در آن زمان گلف‌باز شماره‌ی یک جهان بود. این قرارداد شامل استفاده از باشگاه‌های گلف نایک می‌شود، حرکتی که نیک فالدو سابقا ان را برای بازی مک‌روی «خطرناک» توصیف می‌کرد.
در ۲۱ فوریه ۲۰۱۳ نایک اعلام کرد که قراردادش با اسکار پیستوریوس را به خاطر اتهام قتل از پیش برنامه‌ریزی‌شده، به حال تعلیق درآمرده است.
در ژانویه ۲۰۱۴ گزارش شد که نایک با باشگاه منچستر یونایتد بر سر یک قرارداد تولید لوازم «میلیارد دلاری» وارد مذاکره شده است که قرارداد فعلی را فراتر از ۲۰۱۵ گسترش می‌داد ، ولی این قرار داد بهم خورد و اکنون شرکت آدیداس حامی این تیم انگلیسی شده است.