هنوز مدل‌های قدیمی از لندرور در سراسر دنیا تردد دارند. این شرکت خودروسازی با اصالت انگلیسی، یکی از بهترین سازندگان شاسی‌بلندهای لوکس و مدل‌های مناسب برای سفرهای خارج از جاده است.برای افراد ماجراجو و علاقه‌مند به طبیعت‌گردی در مسیرهای سخت، مثلث جیپ، تویوتا و لندرور، اهمیت بیشتری نسبت به دیگر خودروسازان دنیا دارد. شاید با نگاهی به تاریخ، جیپ را بنیان‌گذار مدل‌های آف‌رود و دو دیفرانسیل امروزی بدانیم؛ اما با تحقیق بر مشخصات محصولات مدرن دیگر شرکت‌ها، متوجه توانایی‌ها و امکانات مختلف در تولیدات ۳ شرکت امریکایی، ژاپنی و انگلیسی خواهیم شد. اگر قابلیت‌های فنی و کیفیت رانندگی در مدل‌های متنوع جیپ، تویوتا و لندرور را فراموش کنیم؛ لندرور بهترین گزینه برای علاقه‌مندان شاسی‌بلندهای لوکس مناسب طبیعت‌گردی با آپشن‌های سفارشی است.

در ابتدای فعالیت، تک محصول لندرُور به‌عنوان خودرویی ساخت شرکت رُور (Rover) انگلستان، قابل مقایسه با خودروهای لوکس دنیا نبود؛ اما به دلیل قابلیت‌های عالی برای تردد در مسیرهای سخت، مورد توجه بازار جهانی و نهادهای مختلف قرار گرفت. نسل‌های اولیه از لندرور که بعدها با نام دیفندر تولید شد؛ نه‌تنها عامه‌ی مردم، بلکه گروه‌های امدادی، پزشکی و نظامی را جلب خود کرد. پیش از سال‌های ۱۹۹۰ میلادی و حضور قدرتمند تویوتا لندکروزر در بازار، لندرور بهترین گزینه برای مناطق صعب‌العبور و شرایط سخت آب و هوایی محسوب می‌شد. هنوز هم، میلیون‌ها دستگاه از مدل‌های قدیمی لندرور در سراسر جهان استفاده می‌شوند؛ درحالی‌که بیش از ۵۰ سال قدمت دارند.

داستان برند لندرور، از آن جهت که با طرحی روی شن شروع شد و پس از ۶ دهه، به یک برند مستقل با تولیدات متنوع رسید، اهمیت دارد. محصولات مدرن لندرور، نمونه‌ای از مهندسی پیش‌رفته در صنعت خودروسازی دنیا هستند و هرکدام در کلاس خود، برتری‌های متعددی نسبت به رقبا دارند. لندرور، نمونه‌ای از یک شروع کوچک است که به اتفاقی بزرگ و تاریخ‌ساز تبدیل شد.

تأسیس لندرور

مشهورترین سازنده‌ی شاسی‌بلند در اروپا، برخلاف بسیاری از شرکت‌های بزرگ خودروسازی دنیا توسط یک شخص یا گروهی از سرمایه‌گذاران شروع به کار نکرد. مطاب آنچه پیش‌تر اشاره شد، لندرور در ابتدا یک محصول وابسته به یک سازنده‌ی مستقل بود؛ اما آنچنان مورد توجه قرار گرفت که با مرور زمان به یک برند و تولیدکننده‌ی بزرگ تبدیل شد.
کارخانه‌ی رُور (Rover) در سال ۱۸۷۸ آغاز به کار کرد. اولین محصولات این شرکت، دوچرخه‌های زنجیردار و موتورسیکلت بودند. سال ۱۹۱۲، نخستین خودروی ساخت رور رونمایی شد. باتوجه به تقاضای بسیار بالای مردم برای خرید خودرو در اوایل قرن بیستم، رُور به سرعت رشد کرد و به یکی از برترین خودروسازان انگلستان تبدیل شد. سال‌های دهه‌ی ۵۰ و اوایل دهه‌ی ۶۰ میلادی هم، با توسعه‌ی رور همراه بود تا این شرکت یکی از غول‌های خودروسازی اروپا در زمان خود باشد. البته رور هم مثل بسیاری دیگر برندهای انگلیسی فعال در صنعت خودرو، درگیر بحران مالی شد و سال ۱۹۶۷، انحلال خود را اعلام کرد. گروه خودروسازی رُور، مجددا در سال ۱۹۸۶ با ترکیب شرکت‌های رُور، ام‌جی (MG)، آستین و لیلاند فعال شد؛ اما به دلیل ناتوانی از فروش محصولات در سال ۲۰۰۰ برای همیشه به کار خود پایان داد.

ظهور خودرویی با نام لندرور

اولین مدل از سری محصولات لندرور، در سال ۱۹۴۸ رونمایی شد. شرکت رُور با تکیه بر نام خود و تأکید بر قابلیت‌های رانندگی این خودرو در مسیرهای مختلف، ترکیب «لندرور» را برگزید.
اولین نسخه‌ از جیپ امریکایی که در سال ۱۹۴۳ به تولید رسید و سال ۱۹۴۵ با برند اختصاصی جیپ وارد بازار شد؛ به دلیل فقدان درهای طرفین بدنه توسط بسیاری کشورها به‌عنوان یک خودروی استاندارد، پذیرفته نشد. با این اوصاف، لندرور نخستین خودروی دنیا محسوب می‌شود که همراه سیستم دو دیفرانسیل و استاندارد جاده‌ای برای عرضه به عموم مردم، عرضه شد.
پیش از آغاز جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۳۹، محصولات رُور هم مشابه بسیاری دیگر خودروسازان انگلیسی، لوکس و گران‌قیمت محسوب می‌شدند. اوضاع اقتصادی اروپا در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم، مساعد نبود و طبیعتا مشتری چندانی برای محصولات معمولی رُور وجود نداشت. در این شرایط، نیاز به یک خودروی ارزان‌قیمت و پرفروش در سبد رُور، به‌شدت احساس می‌شد.

موریس فردیناند ویلکس (Maurice Ferdinand Wilks) که در بسیاری منابع با نام موریس ویلکس شناخته می‌شود؛ فرشته نجات رور و خالق "لندرور" بود. او در نقش مدیر اجرایی و طراح ارشد شرکت، تصمیم گرفت محصولی مشابه جیپ امریکایی بسازد؛ با این تفاوت که به‌جای اهداف نظامی، پاسخگوی نیازهای کشاورزان باشد. پیش از آغاز طراحی لندرور، موریس ویلکس یک دستگاه جیپ و تراکتور فرگوسن TE۲۰ در مزرعه‌ی خود داشت و بارها عمکرد آن‌ها را بررسی کرده بود. احتمالا به همین دلیل، نمونه‌ی مفهومی از لندرور اولیه، ترکیب تراکتور و جیپ به نظر می‌رسید و شباهت زیادی به یونیماگ ساخت مرسدس بنز داشت.
براساس شنیده‌های غیررسمی، موریس ویلکس و برادرش اسپنسر (مدیر اجرایی شرکت رور) در سال ۱۹۴۷ طرح اولیه از خودرویی که بعدا لندرور نام گرفت را روی شن‌های ساحل کشیدند. برادران ویلکس، به فکر استفاده از شاسی جیپ و پیشرانه‌ی ساخت رور بودند تا محصولی قدرتمند برای استفاده در مسیرهای سخت ساخته شود. با هدف کاهش وزن و قیمت نهایی، ورقه‌های نازک آلومینیوم برای ساخت بدنه‌ی این خودرو انتخاب شد تا برخلاف جیپ که از نوعی فولاد استفاده کرده بود؛ به‌راحتی خم‌شده و تولید شود. روند برش، پرس و شکل‌دهی بدنه از آلومینیوم، نیازمند دستگاه‌های گران‌قیمت و پیچیده نبود؛ ضمن اینکه هزینه‌ی نهایی و زمان مورد نیاز برای تولید خودرو را کاهش می‌دهد.

اولین مدل لندرور

در نمایشگاه خودروی آمستردام سال ۱۹۴۸، حدود یک سال بعد از کشیده‌شدن طرح موریس ویلکس روی شن‌های ولز، لندرور رونمایی شد. همان‌طور که مهندسان پروژه و مدیران رور پیش‌بینی کرده بودند استقبال بسیار خوبی برای این محصول جدید وجود داشت؛ به‌طوری‌که تولید فراتر از دیگر محصولات شرکت بود. با این شرایط، ظرفیت تولید کارخانه‌های رور به لندرور اختصاص داده شد تا در زمانی کمتر از یک سال بعد، اولین شاسی‌بلند اروپا به ۷۰ کشور جهان صادر شود.

از همان ابتدا، در سراسر دنیا تقاضا برای لندرور وجود داشت و حتی بازار مشکل‌پسند امریکا که میزبان جیپ بود؛ به محصول انگلیسی روی خوش نشان داد. این شرایط، البته مانع از تلاش مهندسان شرکت رور برای بهبود عملکرد و توسعه‌ی لندرور نشد. سال ۱۹۵۰، به‌روزرسانی مهمی روی نسخه‌ی اولیه شکل گرفت که شامل تغییراتی در سیستم دو دیفرانسیل و ادوات بدنه بود. چراغ‌های اصلی، از زیر حفاظ مشبک خارج شدند تا نوردهی بهتری داشته باشند. تمامی مدل‌های لندرور تا سال ۱۹۷۱ که با نام سری یک و ۲ شناخته می‌شوند؛ دارای چراغ‌های نزدیک به جلوپنجره هستند.

سری یک

لندرور مدل ۱۹۴۸، مجهز به پیشرانه‌ی ۱.۶ لیتری تنفس طبیعی بود که قدرت ۵۰ اسب‌بخار فراهم می‌کرد. جعبه‌دنده‌ی ۴ سرعته‌ی این خودرو مشابه رور P3 بود؛ اما برای هماهنگی با سیستم دو دیفرانسیل اختصاصی لندرور، بهینه‌سازی‌هایی داشت. از سال ۱۹۵۰، پیشرانه‌ی ۲ لیتری بنزینی با قدرت ۵۲ اسب‌بخار، جای‌گزین نمونه‌ی ۱.۶ لیتری شد تا گشتاور بیشتر، معادل ۱۴۰ نیوتن‌متر برای لندرور فراهم شود. از سال ۱۹۵۷، نسخه‌ی ۲ لیتری دیزل هم به خط تولید لندرو اضافه شد تا این محصول، با ۲ پیشرانه‌ی بنزینی و گازوئیلی قابل خرید باشد. همچنین، مدل‌های ۱۹۵۲ به بعد می‌توانستند با سیستم تک‌دیفرانسیل نیز خریداری شوند.

اولید مدل‌های لندرو، فاقد سقف بودند. خریدار می‌توانست این خودرو را با سقف پارچه‌ای یا فلزی سفارش دهد. احتمالا به همین دلیل، پلیس بریتانیا محدودیت سرعت ۸۰ کیلومتربرساعت برای رانندگان لندرور، وضع کرده بود. البته نباید فراموش کرد که پیشرانه‌ی نسل اول این خودرو هم به زحمت می‌توانست قدرت لازم برای رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت، فراهم کند.
دیگر نکته‌ی مهم در نسل اول لندرو، قابلیت استفاده از محور انتقال قدرت (Power take-off PTO:) بود. این سیستم که از گذشته روی بسیاری از تراکتورهای دنیا وجود داشته است، به کاربر امکان می‌دهد تا قدرت پیشرانه را برای تجهیزاتی خارج از خودرو (مثل وینچ یا گاوآهن) استفاده کند. به همین دلیل، تقریبا تمامی مدل‌های لندرو تا سری ۳ سال ۱۹۸۳، دارای سوراخی کوچک در سپر جلو هستند که مستقیما به محور انتقال قدرت متصل می‌شود. این تجهیز در مدل‌های بعد از سری ۳ که با نام دیفندر تولید شدند؛ از طریق حفره‌ی زیر جلوپنجره (کمی بالاتر از سپر) در دسترس است.
لندرور از اوایل دهه‌ی ۵۰ میلادی با بدنه‌‌های مختلف قابل خرید بود. همگی این مدل‌ها، ۲‌ در برای سرنشینان جلو داشتند اما با فاصله محورهای متنوع تولید می‌شدند. لندرور وانت و استیشن واگن، نمونه‌هایی از نسخه‌های پرفروش و آپشنال لندرور بودند که مورد توجه افرد عادی یا شرکت‌های مختلف تجاری قرار گرفتند. حتی نمونه‌ای از این خودرو با طول بدنه‌ی بیشتر و قابلیت نصب ۱۰ صندلی نیز تولید شد.

سری 2

نسل دوم لندرو با نام سری ۲ در سال ۱۹۵۸ رونمایی شد. باز هم نمایشگاه آمستردام میزبان اولین حضور رسانه‌ای خودرو بود. مدل جدید، پهنای بیشتری نسبت به نسل اول داشت و راحتی سرنشیان را مورد توجه قرار داد.
مهم‌ترین تغییر در ظاهر سری ۲ نسبت به سری یک، به نمای جانبی مربوط می‌شد که حالت بشکه‌ای (Barrel Side) را جای‌گزین صفحات تخت می‌کرد. علاوه‌بر پیشرانه‌ی ۲ لیتری قدیمی، نمونه‌ی ۲.۲۵ لیتری بنزینی با قدرت ۷۲ اسب‌بخار هم به خط تولید لندرور اضافه شد.
پیش از آغاز سال ۱۹۶۰، شرکت رور برای فروش ۲۵۰ هزار لندرور طی ۱۱ سال، جشن گرفت. در این دوران، تنوع محصولات لندرور هم افزایش یافت. نسخه‌ای از این خودرو با توانایی حمل ۱۲ سرنشین تولید شد که کارایی شبیه به مینی‌بوس داشت. همچنین نسخه‌ای ویژه با چرخ‌های شنی مثلثی به نام کاتبرتسون (Cuthbertson) با تعداد محدود توسط یک مبتکر اسکاتلندی عرضه شد که مورد توجه قرار گرفت.
بین سال‌های ۱۹۶۱ تا ۱۹۷۴، لندرور فوروارد کنترل (FC: Forward Control) با کدهای IIA و IIB تولید شد که مشابه کامیون‌ برای مصارف ویژه عمل می‌کرد. نسخه‌های متنوعی از این خودروها برای آتش‌نشانی، نیروهای نظامی و باربری عمومی استفاده شدند که عموما مجهز به پیشرانه‌ی ۲.۲۵ یا ۲.۶ لیتری بنزینی بودند.

تغییر در مدیریت شرکت سازنده

در سال ۱۹۶۷، خودروسازی رور با لیلاند ادغام شد. حدود یک سال بعد، ترکیب شرکت‌های رور، لیلاند، تریومف، آستین، موریس و جگوار، اتحادیه‌ی بریتیش موتور (BMC) را تشکیل داد تا بزرگ‌ترین برندهای فعال در صنعت وسایل نقلیه‌ی انگلستان، همکاری نزدیک‌تری با یکدیگر داشته باشند. به واسطه‌ی این تحول، بسیاری از تجهیزات و ادوات فنی خودروهای تولید بریتانیا، دارای اشتراکاتی با یکدیگر شدند که در نهایت، نتیجه‌ی مثبتی برای برندهای این کشور نداشت. بحران مالی در سال ۱۹۷۵، خودروسازی انگلستان را با مشکلاتی جدی مواجه کرد که در نتیجه‌ی آن، دولت بریتانیا برای جلوگیری از ورشکستگی شرکت‌هایی مثلا رور و لیلاند، مالکیت آن‌ها را بعهده گرفت.

دهه‌ی ۱۹۷۰ و ظهور رنجرور

در آغاز دهه‌ی ۷۰ میلادی، فروش بسیار خوب لندرور ادامه داشت و نسل سوم با نام سری ۳ نیز سال ۱۹۷۱ رونمایی شد. این شرایط، فرصت بسیار خوبی برای مدیران برند لندرور بود تا محصولی تازه به سبد خود اضافه کنند. لندرورهای سری ۱ و ۲، از کمبود امکانات لوکس و راحتی برای سرنشینان رنج می‌بردند. این خودروها، حتی در گران‌ترین نسخه با صندلی‌های چرم سفارشی و فنربندی مدرن، فراتر از یک شاسی‌بلند اسپرت برای سفرهای ماجراجویانه محسوب نمی‌شدند.
رُور از سال ۱۹۵۱، تصمیم به ساخت نسخه‌ای بزرگ‌تر و لوکس‌تر نسبت به لندرور گرفت. این پروژه با نام رودرور (Road Rover)، در ابتدا با جدیت دنبال نمی‌شد اما با حضور گوردون باشفورد، طراح ارشد رور منجر به تولید چند نسخه‌ی پیش‌تولید در سال ۱۹۶۷ شد. پروژه به رنجرور تغییر نام داد و شرکتی با نام ولار (Velar) در لندن ثبت شد تا وظیفه‌ی بهینه‌سازی رنجرور را برعهده بگیرد. پیش از رونمایی نهایی در سال ۱۹۷۰، ۴۰ دستگاه رنجرور با چهره‌های مختلف آزمایش‌های فنی را پشت سر گذاشتند.

اولین مدل از رنجرور، تحسین متخصصان را برانگیخت. این محصول با عنوان "نمونه‌ای از طراحی صنعتی" در موزه‌ی لوور پاریس هم به نمایش گذاشته شد. رنجرور تفاوت‌های زیادی با لندرو داشت و حتی در چشم عموم مردم هم، زیباتر و جذاب‌تر به نظر می‌رسید. پیشرانه‌ی ۳.۵ لیتری برای این خودرو، ۱۳۰ اسب‌بخار قدرت فراهم می‌کرد؛ اما بعدها به لطف جای‌گزینی کاربراتور با انژکتور به قدرت ۱۵۵ اسب‌بخار رسید. تا سال ۱۹۹۴ و اتمام تولید نسل اول رنجرور به مدت ۲۴ سال، پیشرانه‌های ۱۱۱ تا ۲۰۰ اسب‌بخار بنزینی و دیزل روی بدنه‌های ۲‌در و ۴در نصب شدند. مدل ۴‌در از سال ۱۹۸۱ قابل خرید بود.
در سال ۱۹۷۱ یک سال پس از رونمایی رنجرور و پس از تولید ۷۵۰ هزار لندرور، نسل سوم با نام سری ۳ معرفی شد. انتقال چراغ‌های اصلی از نزدیکی جلوپنجره به پوشش روی گلگیرها در طرفین بدنه، مهم‌ترین تفاوت این خودرو با مدل‌های پیشین به نظر می‌رسید. این حالت، قبلا روی آخرین نسخه‌های نسل دوم برای رعایت استانداردهای آلمان و امریکا و استرالیا، اعمال شده بود. تا سال ۱۹۸۵ و اتمام عرضه‌ی لندرور سری ۳، تعداد ۴۰۰ هزار دستگاه از نسخه‌های مختلف این خودرو تولید شد.

ثبت برند لندرور

شرکت لندرور به‌عنوان یک شرکت خودروسازی در سال ۱۹۷۸ فعالیت خود را شروع کرد. هرچند که گروه صنعتی متشکل از رُور و لیلاند، سهام‌دار این برند در زمان تأسیس بودند؛ لندرور با راه‌اندازی شرکتی اختصاصی خود به استقلال مالی و فنی نزدیک شد.

دهه‌ی ۱۹۸۰

اواسط دهه‌ی ۸۰ میلادی، تولید رنجرور به ۱۲ هزار دستگاه در سال رسید. تا سال ۱۹۸۲، مجموعا ۱۰۰ هزار دستگاه رنجرور فروخته شده بود که آمار خوبی برای یک محصول نسبتا گران‌قیمت انگلیسی بود. در آن زمان، رنجرور با عنوان تنها شاسی‌بلند لوکس دنیا شناخته می‌شد و رقیبی نداشت. جعبه‌دنده‌ی خودکار ساخت کرایسلر امریکا و فنربندی نرم در این خودرو، فراتر از دیگر مدل‌های دو دیفرانسیل جهان بود. از سال ۱۹۸۵، جعبه‌دنده‌های خودکار ساخت ZF آلمان هم به فهرست امکانات سفارشی رنجرور اضافه شد.

اواخر دهه‌ی ۸۰ میلادی، رنجرور توربودیزل ۲/۴ لیتری با قدرت ۱۱۲ اسب‌بخار و گشتاور ۲۸۴ نیوتن‌متر توانست ۱۲ رکورد مختلف ثبت کند که شامل سریع‌ترین شاسی‌بلند (شاسی‌بلند) دیزلی جهان با نهایت سرعت ۱۶۰ کیلومتربرساعت نیز بود. پیشرانه‌ی این مدل، ساخت شرکت VM موتوری ایتالیا بود.
پیش از نام‌گذاری دیفندر، مدل‌هایی از لندرور با کدهای ۹۰ و ۱۱۰ بین سال‌های ۱۹۸۳ تا ۱۹۹۰ تولید شدند. این خودروها، فاصله محورهای ۹۰ و ۱۱۰ اینچ داشتند که معادل ۲.۳۶ و ۲.۷۹ متر بود. البته نسخه‌ی ۱۲۷ با فاصله محورهای ۳.۲۲ متر برای نسخه‌های مخصوص کمپ و کاروان هم تولید شد که عرضه‌ی محدودی داشت. لندرورهای ۹۰ و ۱۱۰ که به ترتیب با نام‌های ناینتی و وان‌تن (Ninety and One-Ten) شناخته می‌شوند، با پیشرانه‌های قدرتمند ۲.۵ تا ۳.۵ لیتری و جعبه‌دنده‌ی دستی همراه بودند.

دهه‌ی ۱۹۹۰ و ظهور دیفندر

لندرور دیفندر به‌عنوان جای‌گزین سری ۳ در سال ۱۹۹۰ رونمایی شد. این مدل که تا سال ۲۰۱۶ روی خط تولید قرار داشت، یکی از موفق‌ترین خودروهای ساخت بریتانیا و مشهورترین شاسی‌بلندهای دنیا با ۲۶ سال وفاداری به طرح اولیه است.

نمای ظاهری و بسیاری از مشخصات اولین مدل دیفندر با مدل‌های ۹۰ و ۱۱۰ مشابه بود. این خودرو تا زمان اتمام تولید هم، با ۳ نسخه که فاصله محورهای ۹۰ و ۱۱۰ و ۱۲۷ اینچ داشتند، فروخته شد. در سمت دیگر ماجرا، مشخصات فنی و تجهیزات دیفندر با تغییرات گسترده در سال‌های مختلف، همراه بود که علاوه‌بر تلاش برای پاسخ به نیاز مشتری و بهبود عملکرد، به دلیل تغییر در مالکیت شرکت و حضور برندهایی مثل فورد یا بی‌ام‌و در ترکیب سهام‌داران لندرور انجام شد. دیفندر با پیشرانه‌ی ۲.۸ لیتری ۱۹۰ اسب‌بخار بی‌ام‌و، ۳.۹ لیتری ساخت رور، ۵ لیتری جگوار و ۲.۴ لیتری توربودیزل ساخت فورد در کشورها مختلف فروخته شد.
لندرور دیسکاوری، با هدف عرضه‌ی یک شاسی‌بلند میان‌رده که قیمتی کم‌تر از مدل اصلی رنجرور و گران‌تر از دیفندر داشته باشد، سال ۱۹۹۰ وارد بازار جهانی شد. تولید نسل اول از دیسکاوری تا سال ۱۹۹۸ ادامه داشت؛ اما چندبار تغییر چهره داد و طیف وسیعی از پیشرانه‌ها را در بازار کشورهای مختلف، فراهم کرد. تمامی مدل‌های دیسکاوری، طول بدنه و فاصله محورهای مشترک داشتند؛ اما به‌صورت ۲در یا ۴در قابل خرید بودند.
پیش از پایان قرن بیستم در سال ۱۹۹۹، نسل دوم دیسکاوری هم رونمایی شد که نسبت به مدل قبلی، لوکس‌تر و بزرگ‌تر بود. این محصول، فقط با پیشرانه‌های بنزینی ۸ سیلندر با حجم‌های ۴ و ۴.۶ لیتر، در کنار نمونه‌ی توربودیزل ۲.۵ لیتری تولید شد تا در تمامی نسخه‌ها بیش از ۳۰۰ نیوتن‌متر گشتاور فراهم کند. نسل دوم دیسکاوری با پیشرانه‌ی بنزینی و وزن ۲.۲ تن، حدود ۱۰ تا ۱۲ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسید و نهایت سرعت ۱۹۰ کیلومتربرساعت با میانگین مصرف سوخت ۱۶ لیتر به همراه داشت.
سال ۱۹۹۴، نسل دوم رنجرور ۲۵ سال بعد از معرفی نسل اول رونمایی شد. در این زمان، دیسکاوری و دیفندر با فروش نسبتا خوب و قیمت پایین‌تر نسبت به مدل اصلی رنجرور فروخته می‌شدند. این شرایط، فرصت مناسبی برای مهندسان لندرور بود تا امکانات فنی و رفاهی رنجرور را افزایش دهند و محصولی با قیمت بالاتر در کلاس خودروهای لوکس معرفی کنند. به لطف سهام‌داری بی‌ام‌و در لندرور، نسل دوم رنجرور علاوه بر پیشرانه‌های ۴ لیتری و ۴.۶ لیتری ساخت رور، با موتور توربودیزل ۲.۶ لیتری بی‌ام‌و و جعبه‌دنده‌ی خودکار سخت ZF نیز قابل خرید بود.

تغییر مالکیت با سهام‌داران آلمانی، امریکایی و هندی

مشکلات مالی در کارخانه‌های خودروسازی انگلستان، سهام‌داران لندرور را مجبور به فروش این شرکت کرد. دولت انگلستان و گروه بریتیش ایروسپیس که مالکیت لیلاند و رُور را در اختیار داشت؛ باوجودسودآوری دیفندر و رنجرور تصمیم به خصوصی‌سازی لندرور گرفت. این اتفاق، برای بسیاری دیگر شرکت‌های خودروسازی انگلیسی، مثل بنتلی و رولزرویس و جگوار نیز انتفاق افتاد.
در سال ۱۹۹۴ گروه بی‌‌ام‌و موفق به خرید سهام رور و شرکت زیرمجموعه‌ی آن، لندرور شد. مدیران برند آلمانی، حاضر به سرمایه‌گذاری سنگین در بخش توسعه‌ی لندرور نبودند. علاوه‌براین، شرکت فورد که از سال ۱۹۹۰ به مالکیت جگوار رسیده بود؛ می‌توانست سرنوشت بهتری برای لندرور رقم بزند. سرانجام در سال ۲۰۰۰، حق مالکیت لندرور طی معامله‌ای به ارزش ۱.۸ میلیارد پوند از بی‌ام‌و به گروه فورد واگذار کرد.
در آغاز قرن ۲۱، فورد در راس گروه پی‌ای‌جی (PAG: Premier Automotive Group) مالکیت برندهای جگوار، لندرو، استون مارتین، ولوو و لینکلن را در اختیار داشت. در سال ۲۰۰۶، هیئت مدیره‌ی فورد تصمیم به فروش برندهای غیرامریکایی گرفت. کمتر از ۲ سال بعد، خودروسازی جگوار لندرور (متشکل از هر دو شرکت و کارخانه‌های زیرمجموعه‌ی آن‌ها) در ازای ۲.۳ میلیارد دلار به گروه تاتاموتورز هندوستان فروخته شد. از سال ۲۰۰۸ تاکنون، جگوار و لندرور تحت مالکیت تاتا فعالیت می‌کنند.

قرن ۲۱ تا امروز

هرچند که لندرور برای مدتی نسبتا طولانی، نسبت به توسعه‌ی محصول سنتی خود کم‌توجه بود و علاقه‌ای به رونمایی از نسل جدید دیفندر نشان نمی‌داد؛ تمرکز قابل توجهی بر رنجرور و حضور در بازار خودروهای لوکس داشت. علاوه‌بر این موضوع، تنوع جالب‌توجه در محصولات مختلف با نام رنجرور، اتفاق مهمی برای شرکت سازنده بود تا فراتر از سال‌های گذشته به فعالیت ادامه دهد.

نسل سوم رنجرور در سال ۲۰۰۲ رونمایی شد. نسخه‌ی پایه مجهر به پیشرانه‌ی ۸ سیلندر ۴.۴ لیتری بی‌ام‌و، قدرت ۲۸۶ اسب‌بخار و گشتاور ۴۴۰ نیوتن‌متر فراهم می‌کرد تا این شاسی‌بلند ۲۵۰۰ کیلوگرمی، تنها ۹ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت برسد و نهایت سرعت ۲۱۰ کیلومتربرساعت داشتته باشد. نسل سوم رنجرور، از ابتدا هماهنگ با بی‌ام‌و سری ۷ مدل E۳۸ طراحی شده بود تا علاوه‌بر جعبه‌دنده‌ی ZF و پیشرانه‌ی V۸، امکانات لوکس یک خودروی آلمانی را ارائه کند. این خودرو هم‌زمان با بحران اقتصادی در بازار جهانی رونمایی می‌شد و به همین دلیل، فروش قابل توجهی در سال‌های ابتدایی تولید نداشت. با شروع دوران مالکیت فورد در لندرور، پیشرانه‌های ساخت فورد و جگوار از سال ۲۰۰۶ روی رنجرور نصب شدند.
رنجرور اسپرت، دیگر محصول جدید در سبد لندرور بود که سال ۲۰۰۵ رونمایی شد. این خودرو، بزرگ‌تر از دیسکاوری و کوچک‌تر از رنجرور، در کلاس کراس‌اور لوکس با اندازه‌ی متوسط قرار می‌گرفت. رنجرور اسپرت، از پیشرانه‌های بنزینی جگوار و دیزلی فورد استفاده می‌کرد. قدرتمندترین نمونه، مجهز به قوای محرک سوپرشارژ ۸ سیلندر بنزینی با حجم ۵ لیتر بود که قدرت ۵۰۰ اسب‌بخار و گشتاور ۵۵۰ نیوتن‌متر داشت. نسل اول رنجرور اسپرت سوپرشارژ، ۵.۹ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسید و میانگین مصرف سوخت ۱۶ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر داشت.

انقلاب در طراحی لندرو با گری مک‌گاورن

شاید مهم‌ترین خدمتی که مدیران گروه تاتاموتورز در قبال لندرور انجام دادند؛ واگذاری طراحی و مهندسی این شرکت انگلیسی به نیروهای بومی کشور سازنده بود. هرچند که ترکیب پرسنل لندرور از کارگران تا مدیران، چند ملیتی بوده و هست؛ اما نمی‌توان نقش طراحان و مهندسان بریتانیایی در موفقیت سال‌های اخیر لندرور را نادیده گرفت. این شرایط، البته همراه‌با سرمایه‌گذاری سنگین تاتاموتورز هندوستان، منجر به رشد بسیار خوب لندرور و تولید محصولات جدید شد.

گری مک‌گاورن (Gerard Gabriel McGovern)، متولد ۱۹۵۶ در کاونتری انگلستان است. حتی شهر محل تولد او در نزدیکی یکی از مهم‌ترین خطوط تولید لندرور قرار دارد. مک‌گاورن با بورسیه‌ اعطایی از کرایسلر به دانشگاه کاونتری رفت و مدتی بعد، در رشته‌ی طراحی خودرو از رویال کالج لندن فارغ‌التحصیل شد. او از سال ۱۹۷۸ همکاری با کرایسلر در دفتر طراحی دیترویت را آغاز کرد. مک‌گاورن، در کنار پیتر هاربوری (مدیر طراحی فعلی ولوو) و موری کالوم (مدیر طراحی فعلی فورد) سرپرستی استودیو طراحی کرایسلر-پژو در انگلستان را برعهده گرفت. سال ۱۹۸۲، مک‌گاورن به گروه رور پیوست.
براساس ابتکار مک‌گاورن، چراغ‌‌های اصلی با طرح کشیده و باریک جای‌گزین نمونه‌های قدیمی شدند تا حس یک شاسی‌بلند اسپرت و مدرن را القا کنند. این سبک، ابتدا در کراس‌اور مفهومی LRX ساخت ۲۰۰۸ رونمایی شد و سال ۲۰۱۱ با معرفی نسل اول ایوک (Evoque) به تولید و تجاری‌سازی رسید. نسل دوم رنجرور اسپرت و نسل چهارم رنجرور که به‌ترتیب در سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ رونمایی شدند هم، تحول در زبان طراحی محصولات لندرور را ادامه دادند.

استفاده از پیشرانه‌های جگوار-لندرور، به‌جای فورد و بی‌ام‌و

با حضور شرکت تاتاموتورز هند در راس سهام‌داران گروه جگوار لندرور، وابستگی به پیشرانه‌های غیرانگلیسی پایان یافت. از سال ۲۰۱۳، تمامی خودروهای مدرن لندرور با پیشرانه‌ی ساخت جگوار همراه شدند تا علاوه‌بر کاهش هزینه‌های تولید، قدرتمند و هماهنگ با نیازهای این برند باشند.

رنجرور SV و دپارتمان SVO

از سال ۲۰۱۵ با تکیه‌بر پیشرانه‌های سوپرشارژ جگوار، نسخه‌های SV به بعضی مدل‌های رنجرور اضافه شدند. این خودروها، با امکانات ویژه و تجهیزات لوکس دپارتمان خودروهای سفارشی گروه جگوار لندرور (SVO: Special Vehicle Operations ) با قیمتی نسبتا بالا در مقایسه با شاسی‌بلندهای معمول دنیا عرضه می‌شوند. رنجرور اسپرت مدل ۲۰۱۵، اولین محصول لندرور بود که رسما با مدل SV تولید شد. این محصول با پیشرانه‌ی ۵ لیتری، قدرت ۵۵۰ اسب‌بخار و گشتاور ۶۸۰ نیوتن‌متر، تنها ۴.۷ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسید.

شاسی‌بلندهای لوکس هیبرید و پلاگین هیبرید

لندرور نخستین تولیدکننده‌ی خودروهای پلاگین هیبرید در کلاس محصولات خود محسوب می‌شود. سال ۲۰۱۵، رنجرور هیبرید و رنجرور اسپرت هیبرید معرفی شدند. این خودروها، با قدرت ۳۵۰ اسب‌بخار و گشتاور ۷۰۰ نیوتن‌متر، تنها ۶.۴ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر، مصرف بنزین داشتند؛ ضمن اینکه باوزن خالص ۲۳۸۰ کیلوگرم، کمتر از ۷ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسیدند.

مدل پلاگین هیبرید از رنجرور که با کد P400e روی نسل چهارم این خودرو تولید می‌شود؛ قدرت ۴۰۴ اسب‌بخار و گشتاور ۶۴۰ نیوتن‌متر فراهم می‌کند تا رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت در زمان ۶.۸ ثانیه و نهایت سرعت ۲۲۰ کیلومتربرساعت در اختیار راننده باشد. این شاسی‌بلند ۲۵۰۰ کیلوگرمی، تنها ۲.۸ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر بنزین مصرف می‌کند. البته شارژ کامل باتری‌های ۱۳ کیلووات ساعتی ۷.۵ ساعت زمان می‌برد. قیمت پایه برای رنجرور P400e در بازار جهانی، ۹۷ هزار دلار است.

رنجرور ولار؛ جذاب‌ترین محصول مدرن لندرور

انتقاد از سبک طراحی جعبه‌ای و کم‌هیجان در محصولات لندرور، از گذشته وجود داشته است. حتی جدیدترین محصولات این برند هم، چندان مدرن و جوان‌پسند به نظر نمی‌رسند. این شرایط البته درحال تغییر است و لندرور تلاش می‌کند تا ضمن حفظ اصالت در محصولات خود، نوآوری‌هایی در طراحی بدنه و فضای داخلی ایجاد کند.

عرضه‌ی ولار در سال ۲۰۱۸، تحسین طراحان صنعتی جهان را برانگیخت. این محصول در کلاس کراس‌اورهای اندازه متوسط، زیبایی قابل قبول و امکانات فنی درخورتوجه دارد. بسیاری از فناوری‌هایی که رقبای آلمانی لندرور در محصولات خود ارائه می‌کنند؛ در ولار موجود یا قابل سفارش است. ولار بهترین محصول تجاری لندرور از نظر آیرودینامیک محسوب می‌شود و هماهنگ با ۶ پیشرانه‌ی مختلف بنزینی، دیزلی و هیبرید، آزمایش‌ها سخت در کشورهای مختلف جهان را پشت سر گذاشته است.
ارزان‌ترین مدل ولار با قیمت ۵۷ هزار دلار، مجهز به پیشرانه‌ی ۲ لیتری توربودیزل، ۸.۵ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسد و میانگین مصرف سوخت ۵.۴ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر دارد. گران‌ترین نسخه با کد SV، مجهز به پیشرانه‌ی ۵ لیتری توئین توربوشارژ بنزینی، قدرت ۵۵۰ اسب‌بخار و گشتاور ۶۸۰ نیوتن‌متر تولید می‌کند تا ۴.۵ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت برسد. ولار SV با آستانه قیمت ۹۱ هزار دلار فروخته می‌شود و همراه آپشن‌های کامل، ۱۸۰ هزار دلار قیمت خواهد داشت.

لندرور دیفندر ۲۰۲۰

باگذشت چند دهه از ساخت دیفندر و نسل‌های مختلف لندرور، مدل کاملا جدیدی از دیفندر در سال ۲۰۱۹ رونمایی شد. این محصول، در تلاش است تا کیفیتی بسیار بالا در رانندگی خارج جاده ارائه دهد؛ ضمن اینکه بی‌توجه به راحتی سرنشنیان و فضای داخلی نباشد.

تولید دیفندر برای سال ۲۰۲۰ برنامه‌ریزی شده است. این محصول، مشابه نسخه‌های پیشین با ۲ نسخه که فاصله محورهای ۹۰ و ۱۱۰ اینچ (۲.۶ و ۳ متر) دارند، عرضه خواهد شد. دیفندر جدید، پیشرانه‌ها‌ی متفاوت بنزینی، دیزلی و هیبریدی دارد که به ترتیب، ۳۰۰ و ۲۰۰ و ۴۰۰ اسب‌بخار قدرت تولید می‌کنند. قدرتمندترین مدل، از ترکیب پیشرانه‌ی ۳ لیتری توربوشارژ با موتور برقی، گشتاور ۵۵ نیوتن‌متر خواهد داشت تا در زمان ۶ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت برسد و میانگین مصرف سوخت ۹.۵ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر داشته باشد. ارزان‌ترین مدل دیفندر ۲۰۲۰ با پیشرانه‌ی دیزلی ۲۰۰ اسب‌بخار، حدود ۵۵ هزار دلار خواهد بود.

سبد محصولات لندرور در سال ۲۰۲۰

علاوه‌بر دیفندر و رنجرور ولار که پیش‌تر اشاره شد؛ ۵ محصول دیگر در سبد لندرور برای سال ۲۰۲۰ وجود دارند که رنجرور، رنجرور اسپرت، دیسکاوری، دیسکاوری اسپرت و ایووک را شامل می‌شوند. مدل‌هایی که پسوند اسپرت دارند؛ طبیعتا کمی کوچک‌تر از نسخه‌ی اصلی هستند و قیمت پایه‌ی کمتری دارند. ارزن‌ترین محصول مدرن لندرور، دیسکاوری اسپرت است که با آستانه قیمت ۳۸ هزار دلار تولید می‌شود. کوچک‌ترین کراس‌اور لندرور با نام ایووک، در نسخه‌ی استاندارد به قیمت ۴۲ هزار دلار در بازار جهانی قابل خرید است. طبق معمول، رنجرور (مدل اصلی) گران‌ترین محصول در سبد لندرور محسوب می‌شود که آستانه قیمت ۹۱ هزار دلاری دارد و با امکانات کامل در نسخه‌ی SV نزدیک به ۲۰۰ هزار دلار قیمت خواهد داشت.