داستان برند میباخ

زیرمجموعه‌ی لوکس مرسدس بنز که امروزه خودروهای این برند آلمانی را با امکانات تجملی ارائه می‌کند؛ بیش از ۱۱۰ سال قدمت دارد. در این مطلب، داستان برند میباخ را شرح می‌دهیم و محصولات مهمش را معرفی می‌کنیم.حتی امروزه هم برای علاقه‌مندان خودروهای لوکس  و گران‌قیمت، برندهای متنوع و پرتعداد در بازار جهانی وجود ندارند. این واقعیت دلایل مختلفی دارد: از یک سو، مشتری‌های خاص برای مدل‌های چندصد هزار دلاری، بسیار کمتر از محصولات معمول هستند و از سوی دیگر، پیچیدگی در روند ساخت خودروهای لوکس، تولید آن‌ها را سخت و پرهزینه می‌کند. درمجموع، به‌سادگی می‌توان فهمید تولید مدل‌هایی در کلاس محصولات رولزرویس  یا میباخ، علاوه‌بر نیاز به سرمایه‌گذاری هنگفت و فناوری پیشرفته، با خطر اقتصادی و مشکل جذب مشتری رو‌به‌رو است.
ازنظر سودآوری تجاری، آمار فروش و محبوبیت در سطح جهانی، تفاوت محسوسی بین برندهای آلمانی و انگلیسی وجود دارد. تقریبا تمامی خودروسازان بریتانیا سهام‌داران عمده‌ای از خارج انگلستان دارند و توسط آن‌ها از ورشکستگی نجات یافته‌اند. این درحالی‌ است که برندهای آلمانی نه‌تنها غول‌های جهان شناخته می‌شوند؛ بلکه مالک اصلی بسیاری از کارخانه‌های خودروسازی انگلیسی هستند. در سمت دیگر ماجرا، محبوب‌ترین برندهای کلاس سوپرلوکس دنیا خارج از آلمان فعالیت می‌کنند و مثل رولزرویس و بنتلی اصالت بریتانیایی دارند. 

امروزه، مهم‌ترین سهام‌داران رولزورریس و بنتلی به‌ترتیب بی‌ام‌و  و فولکس‌واگن  آلمان هستند؛ اما همچنان جای خالی برند اصیل آلمانی دیگری در کلاس سوپرلوکس احساس می‌شود. این حقیقت شاید مهم‌ترین دلیل فعالیت میباخ با مدیریت  مرسدس بنز  باشد تا علاوه‌بر کسب سود اقتصادی، برند قدیمی و کاملا آلمانی را احیا کند.

ظهور میباخ و دوران طلایی آن

شرکت خودروسازی میباخ (می‌باک با تلفظ انگلیسی و مایباخ با تلفظ آلمانی) را ویلهلم میباخ و پسر او در سال ۱۹۰۹ تأسیس کردند. ویلهلم در سال ۱۸۴۶ در آلمان متولد شد؛ اما به فرانسه رفت و تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته‌ی طراحی صنعتی به‌پایان برد. اوایل قرن نوزدهم، فرانسه بهترین مکان تربیت مهندس در جهان شناخته می‌شد. ویلهم میباخ علاوه‌بر طراحی صنعتی در رشته‌های ریاضیات و فیزیک تحصیل کرد. او در ۱۹ سالگی، به شرکت ساخت پیشرانه‌های بخار پیوست و دستیار گوتلیب دایملر شد. با همکاری دایملر و میباخ، اولین پیشرانه‌ی درون‌سوز و بنزینی جهان در سال ۱۸۸۳ تولید شد. با تشویق میباخ و علاقه‌ی او به ساخت خودرو، آن‌ها در سال ۱۸۹۰، شرکت دایملر موتوزن گیزلشاف (DMG) را تأسیس و اولین محصولشان به‌عنوان خودرویی بنزینی را در سال ۱۸۹۲ عرضه کردند. با مرگ دایملر در سال ۱۹۰۰، همکاری میباخ با خودروسازی دایملر کم‌رنگ شد و در سال ۱۹۰۷، به استعفا از شرکت انجامید.

در سال ۱۹۰۰، میباخ وارد همکاری با زیپلین، شرکت مشهور سازنده‌ی کشتی‌های هوایی شد. پیشرانه‌ی ۱۵۰ اسب‌بخار میباخ روی زیپلین LZ1 عملکرد بسیار قدرتمندی داشت. تا پایان جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۸، میباخ ۲,۰۰۰ پیشرانه برای انواع زیپلین و هواپیماهای آلمانی ساخت. پس از جنگ، میباخ به تولید پیشرانه‌ی دیزل برای لوکوموتیو روی آورد؛ چراکه هوانوردی  و خودروسازی آلمان از رونق افتاده بود و البته، شرکت‌های فعال در‌این‌زمینه نیز توانایی ساخت موتورهای درون‌سوز را داشتند.
افزون‌براین، میباخ فعالیت خود در صنایع هوایی و دریایی و نظامی  را ادامه داد. همکاری این شرکت با دکتر هنری مریت انگلیسی به تأسیس کارخانه‌ی تولید جعبه‌دنده و فرمان با نام میباخ‌مریت در انگلستان منجر شد. این شرکت نقشی مهم در تولید اولین تانک‌های کروز جهان ایفا کرد که برای ارتش سلطنتی برتانیا خدمت کردند و بعدها در جنگ جهانی دوم، علیه آلمان استفاده شدند.

سال ۱۹۱۹، اولین خودرو میباخ با نام W1 ساخته و پس از دو سال، در نمایشگاه برلین با کد W3 معرفی شد. بین سال‌های اتمام جنگ‌های جهانی اول و شروع جنگ جهانی دوم (۱۹۱۸ تا ۱۹۳۹)، محبوبیت خودروهای میباخ افزایش یافت و مدل‌های متنوعی از این برند تولید شدند که درادامه، آن‌ها را معرفی کرده‌ایم. تا سال ۱۹۴۰، خودروهای این برند کمتر از ۲,۰۰۰ دستگاه اعلام شده و با شرکت‌های مشهور آلمان در همان زمان مقایسه‌شدنی نیست.

فلسفه‌ی نماد میباخ

به‌وضوح می‌توان دو حرف M در لوگوِ میباخ را تشخیص داد. نام این شرکت در ابتدای تأسیس، Maybach-Motorenbau بود که بر تمرکز این کارخانه صنعتی بر تولید انواع پیشرانه‌ها دلالت می‌کرد. علاوه‌براین هنگام ثبت و آغاز‌به‌کار شرکت، فرزند ویلهلم میباخ درکنار پدر حضور داشت. با‌این‌اوصاف، استفاده از دو حرف M به همکاری دو نفر از اعضای خانواده میباخ نیز اشاره می‌کند.

جنگ جهانی دوم

برخلاف باور بسیاری از علاقه‌مندان، وقوع جنگ جهانی دوم و کاهش تولید خودروهای میباخ، به ورشکستگی این برند منجر نشد؛ چراکه خودروها اساسا مهم‌ترین محصول تجاری میباخ نبودند. به‌بیانِ‌بهتر، بدهی‌های دولت شکست‌خورده‌ی آلمان و تخریب کارخانه‌های میباخ پس از سقوط این کشور، مسبب نابودی آن‌ شد. در خلال جنگ جهانی دوم، میباخ بهترین سازنده‌ی پیشرانه‌های دیزل در آلمان بود و تمام توانش دراختیار نازی‌ها قرار گرفت.

تانک‌های نیمه‌سنگین و بسیار مشهور پنزر (Panzer) سری یک تا چهار و انواع تانک‌های سنگین تایگر از پیشرانه‌ی ساخت میباخ، خصوصا مدل HL230 استفاده می‌کردند. بسیاری از نفربرهای زرهی و ماشین‌های نظامی سبک، مثل Sd.Kfz. 251 و Sd.Kfz. 9 نیز به پیشرانه‌های میباخ مجهز بودند. از دیدگاه تاریخ‌نویسان، نسخه‌های مختلف از پیشرانه‌ی HL230 مهم‌ترین محصول میباخ در جنگ جهانی دوم محسوب می‌شوند. این موتور دیزلی ۱۲ سیلندر داشت و حجمش ۲۳ لیتر بود که با آرایش V و زاویه‌ی ۶۰ درجه تولید شد. بیشترین قدرت پیشرانه به ۷۰۰ اسب‌بخار در ۳,۰۰۰ دوربردقیقه می‌رسید؛ درحالی‌که نهایت گشتاور ۱,۸۵۰ نیوتن‌متر در ۲,۱۰۰ دوربردقیقه تولید می‌کرد.
پیشرانه‌های HL230 میباخ به سیستم خنک‌کننده‌ی آب مجهز بودند و تقریبا تمامی قسمت‌هايشان، شامل پوسته و سرسیلندر، از چدن ساخته می‌شدند. به‌همین‌دلیل، مقاومت آن‌ها دربرابر استهلاک و تنش‌های فیزیکی ناشی از ضربه‌های محیط بسیار راضی‌کننده بود. وزن خالص HL230 به ۱,۲۰۰ کیلوگرم می‌رسید و به‌دلیل نیاز مبرم ارتش آلمان، علاوه‌بر میباخ، دایملر و مرسدس بنز هم آن را تولید می‌کردند. در مدت ۶ سال از آغاز تا پایان جنگ جهانی دوم، بیش از ۹,۰۰۰ پیشرانه از این نوع تولید شد.

پس از جنگ جهانی دوم

میباخ ازجمله برندهای مهم در صنایع نظامی آلمان نازی بود و طبیعتا پس از شکست این دولت در جنگ جهانی دوم، با زیان اقتصادی مواجه شد. مدل JW۶۱ عملا آخرین خودرو کلاسیک میباخ محسوب می‌شود که سال ۱۹۴۵ تولید شد. بعد از پایان جنگ در همین سال، هیچ خودرویی با برند میباخ تولید نشد و کارخانه‌های مرتبط با این شرکت، حدود ۲۰ سال تعدیل بودند.

در سال ۱۹۶۰، مرسدس بنز سهام میباخ را از مالکان آن، خصوصا کارل میباخ، فرزند بنیان‌گذار شرکت خرید. پیش‌ از این اقدام نیز میباخ با گروه صنعتی دایملر بنز همکاری می‌کرد؛ اما پس از فروش سهام، عملا تمام فعالیت‌های برند میباخ به‌عنوان نامی تجاری متوقف شد. تا اواخر قرن بیستم، تنها محصولاتی که نام میباخ داشتند، نسخه‌های ارتقایافته و آپشنال از مرسدس بنزهای 280 S کد W108 مدل ۱۹۶۹ و 450SEL کد W116 مدل ۱۹۷۲ بودند.

بازگشت برند میباخ در سال ۲۰۰۲

پیش از آنکه مرسدس بنز خودروهای سوپرلوکس را با برند میباخ تولید کند، نام این شرکت قدیمی به‌دلیل ۵۰ سال فعالیت‌نداشتن از ذهن‌ها فراموش شده بود. به‌عقیده‌ی کارشناسان، مرسدس بنز در پاسخ به بی‌ام‌و که خودروسازی رولزرویس را دراختیار داشت، میباخ‌های مدرن را عرضه کرد. شاید اگر اقدام بی‌ام‌و در خرید سهام رولزرویس اتفاق نمی‌افتاد، برند میباخ در کتاب‌های تاریخی باقی می‌ماند. در مناقصه‌ی خرید سهام رولزرویس و بنتلی در سال ۱۹۹۸، مرسدس بنز نیز شرکت کرده بود؛ اما درنهایت، نتوانست مالک این برندهای انگلیسی شود و ناباورانه رقابت را به بی‌ام‌و و فولکس‌واگن واگزار کرد.

مدل مفهومی میباخ رونمایی‌شده در سال ۱۹۹۷

رونمایی مدلی مفهومی به‌نام میباخ در نمایشگاه خودرو توکیو ۱۹۹۷ با طراحی خلاقانه در بدنه و رنگ‌‌های قرمز و سیاه جذابیت زیادی داشت؛ اما به‌دلیل استفاده‌نشدن از لوگوِ میباخ روی کاپوت به‌عنوان نشانه‌ای از بازگشت این برند قدیمی، جدی گرفته نشد. حدود پنج سال بعد، یعنی در سال ۲۰۰۲، اولین خودرو مدرن میباخ تولید شد. این محصول در دو نسخه‌ با کدهای ۵۷ و ۶۲ رونمایی شد؛ درحالی‌که طراحی‌اش مشابه مدل مفهومی ۱۹۹۷ بود.

دلیل نام‌گذاری محصولات میباخ با اعداد 57 و 62، اشاره به طول نسبتا زیاد آن‌ها برحسب دسی‌متر بود که نقریبا معادل ۵.۷ متر و ۶.۲ متر (۶,۱۶۵ میلی‌متر طول میباخ 62 و ۵,۷۲۸ میلی‌متر طول میباخ 57) محاسبه می‌شد. این خودروها براساس پلتفرم نسل چهارم مرسدس بنز کلاس S کد W220 طراحی شدند؛ اما از پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر تویین‌توربو ۵.۵ لیتری استفاده می‌کردند که در سال ۲۰۰۲، هنوز برای هیچ‌کدام از محصولات برند مرسدس‌بنز استفاده نشده بود. این قوای محرک در ابتدا پیشرانه‌ی اختصاصی میباخ نام گرفت؛ اما سال بعد روی S600 و CL600 نیز نصب شد. قدرت میباخ 57 و میباخ 62 به ۵۴۳ اسب‌بخار می‌رسید؛ درحالی‌که حداکثر گشتاور ۹۰۰ نیوتن‌متر از ۲,۳۰۰ دوربردقیقه تولید می‌کرد.
سال ۲۰۰۲، میباخ 57 و میباخ 62 می‌توانستند در ۵ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت برسند که برای خودروهای سوپرلوکس با وزن خالص بیش از ۲,۷۰۰ کیلوگرم درخورتوجه بود. گفتنی است نهایت سرعت این خودروها در نمونه‌ی استاندارد به ۲۵۰ کیلومتربرساعت می‌رسید. افزون‌براین، میباخ مدرن سرشار از امکانات رفاهی و لوازم لوکس بود. ناوبری ماهواره‌ای با فرمان‌پذیری صوتی، تهویه‌ی مطبوع اتوماتیک چهارگانه، پرده و سانروف پانورامیک تمام‌برقی، نمایشگر و پخش‌کننده‌ی DVD برای سرنشینان عقب همراه‌با چنجر ۶ دیسک، تنظیمات الکتریکی صندلی‌ها ۱۸ حالت در جلو و ۱۴ حالت در عقب، یخچال و جالیوانی گرم‌کننده، ازجمله امکانات استاندارد در تمامی مدل‌های میباخ هستند.

سبد محصولات میباخ از ۲۰۰۲ تا ۲۰۱۵

پس از معرفی خودروهای میباخ 57 و 62، نسخه‌های 57S و 62S به‌ترتیب در سال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۷ رونمایی شدند. مهم‌ترین تفاوت این محصولات با نمونه‌های اصلی، استفاده از پیشرانه‌ی ۶ لیتری ساخت AMG  به‌جای موتور ۵.۵ لیتری بود تا قدرت ۶۰۴ اسب‌بخار و گشتاور ۱,۰۰۰ نیوتن‌متر فراهم شود. این ترفند نه‌تنها تأثیر چندانی بر شتاب‌گیری و نهایت سرعت میباخ نمی‌گذاشت؛ بلکه به افزایش فروش نیز منجر نشد.

میباخ اکسلرو یکی از پروژه‌های بلندپروازانه‌‌ی تاریخ مرسدس بنز بود که سال ۲۰۰۵ رونمایی شد. تولید این خودرو به‌سفارش شرکت لاستیک‌سازی فولدا، زیرمجموعه‌ی گودیر در آلمان، به یک دستگاه محدود بود. اکسلرو ۷ میلیون دلار قیمت داشت و یکی از خودروهای گران‌‌قیمت صفرکیلومتر تاریخ در زمان خود محسوب می‌شد. این محصول به‌دلیل طراحی بدنه‌ی دودر الهام گرفته از میباخ کلاسیک SW38 ساخت ۱۹۳۶، رینگ‌های ۲۳ اینچ، پیشرانه‌ی ۶۹۰ اسب‌بخار با گشتاور ۱,۰۲۰ نیو‌تون‌متر، سرعت‌گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتربرساعت ۴.۴ ثانیه و نهایت سرعت ۳۵۰ کیلومتربرساعت شهرت پیدا کرد. میباخ اکسلرو در برنامه‌های تلوزیونی و کلیپ‌های موزیک خوانندگان رپ آمریکایی حضور داشت؛ اما در سال‌های اخیر، دیده نشده است.
میباخ زیپلین ۲۰۱۰ آخرین تلاش مرسدس بنز برای احیای قدیمی‌ترین زیرمجموعه‌ی خود بود. نام خودرو از مشهورترین محصول کلاسیک میباخ گرفته شد که بین سال‌های ۱۹۲۸ تا ۱۹۳۸ در خطِ‌تولید حضور داشت. زیپلین ۲۰۱۰ درواقع نسخه‌ای ویژه با رنگ‌های خاص بود که روی میباخ 57 یا 62 به سفارش خریدار ارائه می‌شد. مهم‌‌ترین وجه تمایز این مدل با دیگر محصولات میباخ، علاوه‌بر امکانات مدرن در کابین، نوار رنگی متفاوت از زمینه‌ی بدنه بود که چراغ جلو تا عقب را پوشش می‌داد. در زمان عرضه، قیمت نسخه‌ی پایه از میباخ 57 زیپلین ۴۶۰,۰۰۰ هزار دلار و قیمت نسخه‌ی پایه از میباخ 62 زیپلین ۵۳۵,۰۰۰ دلار بود.

پایان میباخ به‌عنوان برند خودروساز

آخرین محصول مستقل با لوگو و نام تجاری میباخ، سال ۲۰۱۲ عرضه شد و پس‌ازآن، هرگز خودرویی با این برند تولید نشد. البته این احتمال وجود دارد که مرسدس بنز سری مدل‌های لوکس و برقی خود را با نام میباخ در آینده عرضه کند؛ اما باتوجه‌به تجربه‌ی تلخ گذشته، به این شایعه نمی‌توان خوش‌بین بود. اواخر سال ۲۰۱۱، دیتر زتچه، مدیرعامل مرسدس بنز، از توقت تولید محصولات میباخ خبر داد. آخرین نمونه از این خودروها سال ۲۰۱۲ عرضه شد و با شروع سال ۲۰۱۳، خطوط تولید میباخ مدل‌های مختلف مرسدس بنز کلاس S را مونتاژ کردند.

داستان بازتولید میباخ‌ در سال ۲۰۰۲ و اتمام فعالیت آن در ۲۰۱۲، نکات ارزشمندی برای خودروسازان جهان و علاقه‌مندان این صنعت داشت. طی ۱۰ سال، تعداد ۳,۰۰۰ دستگاه از انواع خودروهای میباخ تحویل خریداران شد؛ درحالی‌که پیش‌بینی فروش این مدل‌ها در ابتدای تولید، ۲,۰۰۰ دستگاه در سال بود. بازار آمریکا هم به‌عنوان یکی از مراکز فروش مهم‌ خودروهای لوکس و سوپرلوکس، به محصولات میباخ علاقه‌ای نشان نداد تا در سال‌های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰، تقاضای سالیانه برای خودروهای این برند کمتر از ۷۰ دستگاه باشد.

۱. نام سازنده تضمین‌کننده‌ی فروش نیست

شاید مهم‌ترین عامل شکست تجاری میباخ، اعتماد‌به‌نفس کاذب مدیران مرسدس بنز، به‌ویژه گروه خودروسازی دایملر کراسلر بود. در آن زمان، سرمایه‌داران قدرتمند آمریکایی در جایگاه سهام‌دار کرایسلر در گروه هیئت‌مدیره‌ی دایلمر حضور داشتند. هرچند نمی‌توان تفکر جاه‌طلب و اقتصاد‌محور آمریکایی را مقصر اصلی دانست و درمقابل، اشتباه‌های مربوط‌به مدیران آلمانی را کم‌رنگ جلوه داد؛ اما پایان تلخ میباخ، نتیجه‌ی خطایی بزرگ در تشخیص نیاز بازار و عرضه‌ی کالا بود.
امروزه و پس از اتمام تولید میباخ، می‌توان نتیجه گرفت ارائه‌ی محصول به‌وسیله‌ی هر برند محبوب و معتبر ضمانت فروش دائمی و موفقیت آن در بازار نخواهد بود. شاید مدیران مرسدس بنز گمان می‌کردند، کیفیت درخورتوجه و فروش عالی محصولاتشان به‌راحتی ثروتمندان جهان را جذب میباخ می‌کند؛ درحالی‌که چنین رؤیایی به حقیقت تبدیل نشد. افزون‌براین، بعضی کارشناسان اقتصادی معتقدند شکست گروه دایملر در مناقصه‌ی خرید کارخانه‌های روزلرویس و بنتلی که به‌ترتیب دراختیار بی‌ام‌و و فولکس‌واگن قرار گرفتند، به سرمایه‌گذاری اشتباه روی برند میباخ منجر شد. به‌بیانِ‌بهتر، مدیران دایملر و مرسدس بنز تصمیم گرفته بودند با تولید میباخ به‌عنوان رقیب مستقیم رولزرویس و بنتلی، شکست خود را با حرکتی تهاجمی جبران کنند که البته محقق نشد.

۲. نمره‌ی منفی در کیفیت رانندگی

شاید درظاهر، پیشرانه‌های قدرتمند مرسدس بنز برای میباخ کافی به‌نظر می‌رسید؛ اما درنهایت به خصیصه‌ای مثبت و برتری آن درمقایسه‌با رقبا منجر نشد. مهندسان سازنده‌ی میباخ معتقد بودند سرنشین عقب درمقایسه‌با راننده‌ی محصولات این برند اهمیت بیشتری دارد. حتی در کنفرانس‌های مطبوعاتی و مراسم دعوت از خبرنگاران برای آزمایش خودروهای میباخ، مدیران این شرکت اصرار می‌کردند کیفیت محصولات میباخ باید ازطریق صندلی عقب بررسی شود.

به‌عقیده‌ی بسیاری از کارشناسان رسانه‌های خودرویی که تجربه‌ی رانندگی با مدل‌های مختلف میباخ را داشتند، ترکیب شاسی و سیستم تعلیق  قدیمی مرسدس بنز با بدنه و امکانات مدرن میباخ، ضعف در فرمان‌پذیری و قدرت مانور آن را باعث شد. در سمت دیگر ماجرا، تمامی محصولات رولزرویس و بنتلی بعدازآنکه دراختیار خودروسازان آلمانی قرار گرفتند، با شاسی و پلتفرم اختصاصی تولید شدند.

۳. محبوبیت انگلستان در تولید خودروهای لوکس

در سراسر جهان، تفاوت‌های زیادی بین علایق عامه‌ی مردم و طبقه‌ی مرفه وجود دارد. به‌عنوان مثال، معمولا برای افراد عادی جامعه، هزینه‌ی نگه‌داری خودرو بسیار مهم است؛ درحالی‌که سرمایه‌داران ترجیح می‌دهند با هزینه‌ی خرید و تعمیرات خودرویی لوکس، سطح اجتماعی و میزان درآمد خود را نشان دهند. این موضوع در لباس و خانه و بسیاری از موارد دیگر نیز وجود دارد تا ثابت شود بازاریابی  برای فروش محصول و پاسخ به نیازهای ثروتمندان، با مناسبات تجاری بین افراد عادی جامعه بسیار متفاوت است.

جزئیات مهمی در سبک زندگی و علایق سرمایه‌داران وجود دارد. هنگام خرید، برند سازنده و سابقه‌ی تاریخی آن نقش پررنگی در جذب مشتری ثروتمند ایفا می‌کند. امروزه علاوه‌بر نام تولیدکننده، کشور میزبان و سازنده‌ی محصول هم اهمیت بسیار زیادی برای خریداران دارد. به‌عنوان مثال، ساعت‌های مچی لوکس و گران‌قیمت با کشور سوئیس شناخته می‌شوند و حتی اگر برند سازنده‌ی آن‌ها چندان نام‌آشنا و قدیمی نباشد، صرف حضور کارخانه در سوئیس می‌تواند جذابیت زیادی برای خریدار داشته باشد. این موضوع در صنعت خودروسازی نیز اهیمت دارد؛ به‌گونه‌ای که مدل‌های سوپراسپرت ایتالیایی و خودروهای سوپرلوکس انگلیسی محبوبیت فراوانی در بازار دارند.
به‌‌‌‌عقیده‌ی کارشناسان اقتصادی و فعالان صنعت خودرو دنیا، فعالیت برند میباخ در کشور آلمان یکی از دلایل شکست تجاری آن به‌عنوان خودروساز کلاس سوپرلوکس بود. در سمت دیگر ماجرا، رولزوریس و بنتلی حضور داشتند که علاوه‌بر سابقه‌ی درخشان و محبوبیت برند در سطح جهانی، محصولاتی ساخت انگلیس محسوب می‌شدند. تجربه‌ی تولید میباخ ثابت کرد برای افراد طبقه‌ی ثروتمند داشتن خودرو لوکس انگلیسی جذابیت بیشتری درمقایسه‌با نمونه‌ی هم‌قیمت آلمانی دارد. 

۴. قیمت گران و پافشاری بر عرضه‌ی یک محصول

میباخ 57، ارزان‌ترین مدل این شرکت، در سال ۲۰۰۲ با قیمت پایه‌ی ۳۶۷,۰۰۰ معرفی شد و نسخه‌ی S همین خودرو ۴۱۷,۰۰۰ دلار فروخته می‌شد. مدل‌های 62 و 62S نیز به‌ترتیب ۴۳۱,۰۰۰ و ۴۹۲,۰۰۰ دلار قیمت داشتند. حتی نسخه‌ای از میباخ 62S با نام «لاندانت» (Landaulet) نیز تولید شد که به‌دلیل استفاده از امکانات رفاهی ویژه، قیمتش بیش از ۱ میلیون و ۳۵۰ هزار دلار بود. درمقابل، محصولات رولزرویس، رقیب اصلی میباخ، با قیمتی درحدود ۳۵۰,۰۰۰ تا ۴۰۰,۰۰۰ دلار فروخته می‌شدند. این قیمت توجیه اقتصادی برای خرید خودروهای میباخ را کم‌رنگ می‌کرد.

علاوه‌بر قیمت گران به‌عنوان نکته‌ی منفی، کمبود محصولات متنوع نیز در سبد میباخ دیده می‌شد. با نگاهی به تمامی تولیدات میباخ طی ۱۰ سال فعالیت از سال ۲۰۰۲ تا سال ۲۰۱۲، به‌وضوح متوجه می‌شویم چهره‌ی تمامی تولیدات ثابت است و صرفا در جزئیات بدنه تفاوت دارند. شاید تغییر ظاهر و بدنه‌ی این خودروها پس از فروش ناامیدکننده در سال‌های اولیه، می‌توانست به ادامه‌ی حیات برند میباخ و جذب مشتری جدید کمک کند. همچنین، تولید خودرویی از این برند با قیمتی درحدود ۲۰۰,۰۰۰ دلار، فاصله‌ی اقتصادی بین مدل‌های لوکس مرسدس بنز کلاس S با قیمتی ارزان‌تر از ۱۵۰,۰۰۰ دلار و محصولات چندصدهزاردلاری رولزرویس را پر می‌کرد که البته، هرگز محقق نشد.

بازگشت میباخ به‌عنوان نسخه‌ی سفارشی از محصولات مرسدس بنز

در سال ۲۰۱۵، مدیران مرسدس بنز تصمیم گرفتند سری ویژه‌ای از خودروهای کلاس S را تولید کنند. این محصولات بهترین امکانات فنی و رفاهی مرسدس بنز S کلاس را به‌همراه داشتند. اولین نمونه براساس مدل سدان  از S600 در سال ۲۰۱۶ معرفی شد. سال بعد، دومین خودرو مرسدس بنز از سری میباخ در مدل S کلاس کوپه با بدنه‌ی دودر و سقف جمع‌شونده تولید شد. سال ۲۰۱۸، علاوه‌بر کلاس S، نسخه‌ای تولیدمحدود از شاسی‌بلند کلاس G نیز عرضه شد که نام کامل G650 میباخ لاندانت داشت.

سال ۲۰۱۹، فقط نسخه‌ی سدان از نسل جدید مرسدس بنز کلاس S در نسخه‌ی میباخ عرضه می‌شود؛ اما احتمال زیادی برای تولید S کلاس رودستر (کوپه دودر با سقف جمع‌شونده) و G کلاس ۲۰۱۹ به‌همراه آپشن‌های سری میباخ وجود دارد. پروژه‌ی تولید خودروهای لوکس برقی مرسدس بنز با برند میباخ نیز فعلا با معرفی مدل‌های مفهومی و آینده‌نگر دنبال می‌شود.

برترین خودروهای میباخ از گذشته تاکنون

در ادامه‌ی مطلب، تعدادی از محصولات مهم تولید‌شده با نام میباخ به‌اختصار معرفی می‌شوند. این مدل‌ها از دوران کلاسیک و قبل از آغاز جنگ جهانی دوم تا سال ۲۰۱۹ هستند.

میباخ SW42 Ave Maria ساخت ۱۹۳۹

سری خودروهای SW میباخ بین سال‌های از ۱۹۳۶ تا ۱۹۵۴ تولید شدند. عددی که بعد از SW به هر مدل اضافه می‌شد، صرفا متناسب با طول خودرو برحسب دسی‌متر (معادل  ۰.۱ متر) بود؛ به‌همین‌دلیل، محصولات مختلفی با کد SW42 در تاریخ میباخ دیده می‌شوند. به‌عقیده‌ی کارشناسان، نسخه‌ی ۱۹۳۹ از SW42 یکی از محصولات زیبای تاریخ میباخ است که با کمی تغییر تا سال ۱۹۴۵ به تعداد اندک تولید شد.

فضای داخلی  SW42 با عرض بدنه‌ی ۱,۸۴۹ میلی‌متر چهار صندلی داشت که می‌توانست با جمع‌کردن استراحتگاه بازو، فضای کافی برای ۶ سرنشین فراهم کنند. صندلی‌ها قابلیت خوابیدن به‌‌سمت عقب داشتند تا با این ترفند تقریبا تمامی سطح کابین به فضای مناسب برای خواب و استراحت تبدیل شود. میباخ SW42 از پیشرانه‌ی ۴.۲ لیتری ۶ سیلندر خطی استفاده می‌کرد و با میانگین مصرف سوخت ۱۸ لیتر بنزین  در ۱۰۰ کیلومتربرساعت، حداکثر سرعتش ۱۶۰ کیلومتربرساعت بود.

میباخ زیپلین DS8 رودستر ۱۹۳۸

نام این خودرو از کشتی هوایی زیپلین گرفته شده بود که به پیشرانه‌های میباخ، مهم‌ترین اختراع هوانوردی آلمان در زمان خود، مجهز بودند. میباخ زیپلین بین سال‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۳۹، لوکس‌ترین خودرو آلمان و گران‌ترین محصول میباخ بود. تعدادی محدود از میباخ زیپلین در سال ۱۹۳۸ با بدنه‌ی دودر و سقف جمع‌شونده‌ی پارچه‌ای تولید شد و باقی این خودروها همگی چهاردر با سقف ثابت یا متحرک بودند.

پیش از آغاز حنگ جهانی دوم، تنها ۱۳۸ دستگاه میباخ کابریولت به خریداران تحویل داده شد که همگی به پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر ۸ لیتری با آرایش V مجهز بودند. این خودرو با میانگین مصرف سوخت ۲۸ لیتر بنزین در ۱۰۰ کیلومتربرساعت، ۲۰۰ اسب‌بخار قدرت داشت و می‌توانست به نهایت سرعت ۱۸۰ کیلومتربرساعت برسد. میباخ کابریولت با طول ۵.۵ متر و فاصله‌ی محورهای ۳.۷ متر، یکی از خودروهای کلاسیک زیبا در تاریخ آلمان محسوب می‌شود و امروزه، حدود ۱ تا ۳ میلیون دلار ارزش کلکسیونی دارد.

میباخ لاندالت ۲۰۰۸

پیش‌تر گفته شد لاندالت مدرن با قیمت حدودا ۱.۳ میلیون دلاری ساخته شد. این خودرو به دو دلیل اهمیت دارد: ۱. لوکس‌ترین و گران‌ترین خودرو آلمانی در زمان خودش بود؛ ۲. به نوع خاصی از مدل‌های کلاسیک اشاره می‌کرد که امروزه، از آن تقلید می‌کنند. سبک بدنه‌ی لاندانت از حدود سال‌های ۱,۹۰۰ تولید شد تا سقف فلزی برای صندلی‌های جلو و پوشش پارچه‌ای جمع‌شونده در قسمت عقب داشته باشد. با این ترفند سرنشینان ردیف دوم می‌توانستند بدون دخالت راننده و به صلاحدید خود، سقف را باز یا بسته کنند. خودروهای لاندالت را برندهای مختلف، مثل میباخ، مرسدس بنز، لانچیا، کادیلاک، ولوو، پژو، لینکلن و رولزرویس تولید کردند. افراد مشهور و سیاست‌مداران از این مدل‌ها استفاده می‌کردند تا هنگام تردد در معابر عمومی، دید بازتری داشته باشند.

میباخ لاندالت ۲۰۰۸ از پیشرانه و بدنه‌ی مدل 62S استفاده می‌کرد؛ اما در کابین از مواد مرغوب‌تر استفاده شده بود و امکانات بیشتری داشت. تنها ۲۰ ثانیه طول می‌کشید تا سقف پارچه‌ای بازوبسته شود و آیرودینامیک فعال تا سرعت ۷۰ کیلومتربرساعت، مانع از ورود جریان باد به کابین می‌شد. لاندالت ۲۰۰۸ با پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر ساخت AMG، قدرتش ۶۱۲ اسب‌بخار و گشتاورش ۱,۰۰۰ نیوتن‌متر بود و در ۶ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسید. این محصول، تنها خودرو مدرن میباخ محسوب می‌شود که تقریبا معادل قیمت خرید در زمان تولید ارزش کلکسیونی دارد.

میباخ S600 پولمن گارد

نسخه‌ی پولمن به آن دست از خودروهای لوکس گفته می‌شود که طول بیشتری درمقایسه‌با نمونه‌ی استاندارد دارند. جورج پولمن، مهندس و صنعتگر آمریکایی، در اوایل سده‌ی ۱۸۰۰، واگن‌های مجهز به کوپه‌های بزرگ را طراحی کرد تا مسافران بتوانند بدون مزاحمت در قطار بخوابند. به‌تقلید از این ابتکار، خودروهای مجهز به کابین بزرگ با صندلی‌های ردیف عقب دارای قابلیت تبدیل به تخت‌خواب را مدل پولمن می‌نامند.

همان‌گونه که از نام میباخ S600 پولمن گارد می‌توان فهمید، این خودرو به تجهیزات فنی مرسدس بنز کلاس S مدل S600 با طول بیشتر و بدنه‌ی ضدگلوله مجهز است. میباخ S600 پولمن با طول ۶.۵ متر، حدود یک متر بلندتر از مدل استاندارد عرضه می‌شود و ۱۰ سانتی‌متر هم ارتفاع سقف بیشتر دارد. این خودرو با وزن ۶.۵ تن، کمتر از ۱۰ ثانیه پس از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسد و نهایت سرعتش ۱۶۰ کیلومتربرساعت است. قیمت میباخ S600 پولمن بدون تجهیزات ضدگلوله، حدود ۶۰۰,۰۰۰ دلار است؛ اما در نسخه‌ی گارد، بیش از ۱.۵ میلیون دلار قیمت دارد.

میباخ G650 لاندانت ۲۰۱۸

مرسدس بنز کلاس G یکی از شاسی‌‌بلندهای لوکس دنیا محسوب می‌شود. این خودرو علاوه‌بر سقف لاندانت، طول و ارتفاع بیشتری درمقایسه‌با G کلاس استاندارد داشت و همراه رینگ‌های ۲۲ اینچ با لاستیک‌هایی به پهنای ۳۲۵ میلی‌متر ارائه شد. ارتفاع کف میباخ G650 از سطح زمین حدود نیم متر است و به‌لطف پیشرانه‌ی ۱۲ سیندر AMG، قدرتش ۶۳۰ اسب‌بخار و گشتاورش ۱,۰۰۰ نیوتن‌متر بود و علاوه‌بر قابلیت‌های آفرود، در ۶ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسید.

شایان ذکر است تنها ۹۹ دستگاه میباخ G650 لاندانت با قیمتی درحدود ۵۰۰,۰۰۰ دلار تولید شد.  نمونه‌های کم‌کارکرد از این خودرو امروزه با قیمتی بین ۱ تا ۱.۵ میلیون دلار در حراجی‌های معتبر جهان معامله می‌شوند.

مدل‌های مفهومی ویژن میباخ 6 و آلتیمیت لاکچری

در سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸، مدل‌های مفهومی میباخ رونمایی شدند. این خودروها با نام میباخ 6 و آلتیمیت لاکچری به‌ترتیب با بدنه‌ی دودر کابریولت و کراس‌اور چهاردر به‌عنوان نمونه‌هایی از محصولات سوپرلوکس آینده، با تحسین علاقه‌مندان و کارشناسان مواجه شدند. مدل‌های مفهومی ویژن میباخ همگی با لوگوِ مرسدس بنز نمایش داده شدند تا حذف کامل برند میباخ، تولیدکننده‌ی خودرو، باردیگر تأیید شود.

ویژن 6 با کابین دونفره و طول بدنه‌ی ۵.۷ متر معرفی شد. این خودرو به پیشرانه‌ی تمام‌برقی ۷۵۰ اسب‌بخار مجهز بود و در ۴ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می‌رسید. علاوه‌براین، مرسدس بنز ادعا کرد این خودرو لوکس دونفره با هربار شارژ، ۳۲۲ کیلومتر می‌پیماید و پس از ۵ دقیقه اتصال به شارژرهای مخصوص، انرژی موردنیاز برای رانندگی تا ۱۰۰ کیلومتر را خواهد داشت. هزینه‌ی ساخت مدل مفهومی ویژن 6 حدود ۳ میلیون دلار عنوان شده است.
ویژن آلتیمیت حدود یک سال بعد از میباخ 6 معرفی شد. بنابر ادعای مرسدس بنز، شاسی‌بلند لوکس و مفهومی میباخ آلتیمیت مجهز به ۴ موتور برقی با مجموع قدرت ۷۵۰ اسب‌بخار است و همراه باتری‌های ۸۰ کیلووات‌ساعتی در کف خودرو، با هربار شارژ حداکثر ۵۰۰ کیلومتر حرکت می‌کند.